Funny People (2009): Spoiler trailer

Το αγαπημένο μου κομμάτι απ’ τα προχθεσινά Όσκαρ ήταν το μοντάζ των κωμωδιών της χρονιάς, που είχε ετοιμάσει ο Judd Apatow, κυρίως γιατί είχε συμπεριλάβει στις επιλογές του το The Reader, αλλά επειδή πολλοί δεν μοιράστηκαν τον ενθουσιασμό μου όπως φάνηκε αργότερα απ’ τις γκρίνιες στα δίκτυα, υποθέτω το next best thing να δει κανείς, είναι το trailer της δικιάς του καινούριας κωμωδίας, η οποία, παρά τις εντυπώσεις περί του αντιθέτου, είναι μόλις η τρίτη του. Trailer που είχε κυκλοφορήσει πριν καμιά βδομάδα, κι από τότε μου το είχε φορτώσει ο cheaplog στον ώμο να το γράψω, μιας και μάλλον βλέπει κάτι έξτρα κωμικό στο να αναθέτει τα προϊόντα της φάμπρικας του Apatow, στον ίσως μοναδικό άνθρωπο στον πλανήτη, που αδυνατεί να καταλάβει τον χαιρετισμό του τύπου ως νέου Μεσσία της αμερικάνικης κωμωδίας.

Αυτή τη φορά βέβαια φέρνει μπροστά στην κάμερά του τον Adam Sandler (στη δεύτερη συνεργασία τους μετά το Meet the Zohan, που είχε γράψει), οπότε χαϊδεύει την σκληροπυρηνική μου αφοσίωση στον μόνο άνθρωπο που με κάνει να γελάω περισσότερο απ’ ότι με τον Jim Carrey κι όλα αυτά σ’ τα λέω για να εκθέσω μαζεμένα τα κωμικά μου γούστα. Επίσης, αυτή τη φορά, το αστείο της υπόθεσης, φαίνεται να είναι πως η ιστορία είναι ένα μάτσο κωμικοί που ζουν ένα δράμα, απ’ αυτά τα μαυροψυχιάρικα του επικείμενου θανάτου και το ζουν κανονικά, μέχρι το τέλος που θα έπρεπε να έρχεται ανατρεπτικά η ανατροπή, που σου δείχνει φόρα παρτίδα το trailer. Αλλά προφανώς, όπως λέει κι ο Defamer, που είχε πιάσει στα χέρια του ένα σενάριο της ταινίας πριν κάτι μήνες, οι μαρκετίστες έπρεπε να βρουν έναν τρόπο να πλασάρουν τη νέα ταινία του Judd Apatow ως... νέα ταινία του Judd Apatow, πράγμα που σημαίνει, ως τη νέα ταινία ενός τύπου που, στην τελική, κάνει κωμωδίες, έστω και με αυτό το στοιχείο της ευαισθητοτρυφερής αντροαγορίστικης νεοκαφρίλας. Το οποίο μάλλον δικαίως έχεις την αίσθηση ότι χρειάστηκε να σκάψουν αρκετά για να το εντοπίσουν απ’ τη μία, κι απ’ την άλλη, δεν είχαν και πολλές επιλογές απ’ το να αποκαλύψουν και την τρίτη πράξη για να μην ρισκάρουν να σε ψυχοπλακώσουν με την ιστορία του κωμικού που βλέπει το μεγαλύτερο ανέκδοτο (τη ζωή) να τελειώνει.

Έχει έναν πικρόχολο τόνο το άλλο κείμενο, επίσης του Defamer, που αναλύει σε bullets τα γιατί ο Apatow θα πρέπει να νιώθει το Funny People ως την πιο προσωπική του ταινία κι ένα διδακτικό κούνημα του δείκτη το προηγούμενο, που καταλήγει ότι ο άνθρωπος πίσω από μια σειρά εναλλακτικών κωμωδιών (που θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει αντρικές ρομεντί, υποθέτω), άρπαξε το κρυολόγημα του κωμικού που θέλει να τον πάρουν στα σοβαρά. Αλλά αυτό το ενδεχόμενο μου φαίνεται το πιο ενδιαφέρον μάλλον, γιατί ξέρεις αυτό που λένε, πως οι καλύτεροι παλιάτσοι, είναι οι καλύτεροι γιατί έχουν καταλάβει την τραγικότητα (σου) που κοροϊδεύουν και γελάνε μαζί της για να κρύψουν το δάκρι τους κλπ.