Katalin Varga (2009): Berlinale competition promo
Εκτός κι αν ο Dieter Kosslick έβαλε στο διαγωνιστικό όποια παραγωγή είχε όρεξη να περπατάει σε κόκκινα χαλιά στο Βερολίνο το καταχείμωνο (πράγμα όχι πολύ απίθανο κρίνοντας από το ότι ακόμα και φέτος το πρόγραμμα περιλαμβάνει συνολικά 18 + 8 außer konkurrenz, προς θλίψη και βαρύ αναστεναγμό των δημοσιογράφων που μόνο ταινίες να γιουχάρουν φαίνεται να έχουν βρει μέχρι τώρα), η Katalin Varga (2009) κάποιου Peter Strickland διαγράφεται με διαφορά η πιο ενδιαφέρουσα της Berlinale, ούσα παγκοσμίως άγνωστη και γυρισμένη στα 16mm για ψίχουλα.
Ψίχουλα, περίπου €22 χιλιάδες, που μάζεψε, όπως λέει, ο σκηνοθέτης όταν πέθανε κάποιος θείος του και πούλησε το κοτέτσι του στο Aldershot. Για να πάρει τα βουνά και τα λαγκάδια, μαζί με τον αδερφό του, τη μάνα του(!), ένα φίλο του από το σχολείο, και την απαραίτητη γκόμενα για τον βιασμό (προβλεπόμενο από το σενάριο), σε περιοχές της Τρανσυλβανίας τόσο αραιοκατοικημένες που δεν έχουν καν όνομα. Update: Και νωρίτερα πάντως, μπλεγμένος και σε διάφορα θεατρικά και μουσικά σχήματα για δεκάξι χρόνια, ο Strickland κάθε άλλο παρά κοντά στο κέντρο του κινηματογραφικού κόσμου και του γενικότερου κατεστημένου αισθάνονταν, βρίσκοντας παντού κλειστές πόρτες, σύμφωνα με την εξομολόγησή του στο BBC. Σύμφωνα με το δεύτερο και μοναδικό άλλο δημοσίευμα για το φιλμ πριν τη προβολή του, αυτό του Variety, η ζωή του 35χρονου άλλαξε για πάντα στα 16 του όταν είδε για πρώτη φορά το Eraserhead (1977) στο Λονδίνο. Είκοσι χρόνια αργότερα στο Βερολίνο, το τελικό του ρίσκο φαίνεται να αποδίδει, αφού το 82λεπτο φιλμάκι που γύρισε στα Ούγγρικα και τα Ρουμάνικα χωρίς να σκαμπάζει γρι και ανέλαβε να το διορθώσει (ήχο, χρώμα, μοντάζ, κτλ.) μια οικογενειακή εταιρεία παραγωγής από τη χώρα του Δράκουλα, πουλήθηκε σε Γαλλία, πρώην Γιουγκοσλαβία και Ελλάδα (Rosebud) πριν καν προβληθεί επίσημα, με αποτέλεσμα η Memento που το αντιπροσώπευε να ανοίγει σαμπάνιες. Τις αντιδράσεις από τη δημοσιογραφική προβολή μετέφεραν συγκρατημένα ως συγκρατημένες οι φίλοι του verbal στο Cineuropa, ενώ ο έτερος κολλητός των Μαζών, Boyd van Hoeij, χαρακτηρίζει την Καταλίνα κάτι σε Black Beauty (ή αλλιώς, "dark horse" του διαγωνιστικού) στην ανταπόκρισή του για αμερικάνικη κατανάλωση.
Ψίχουλα, περίπου €22 χιλιάδες, που μάζεψε, όπως λέει, ο σκηνοθέτης όταν πέθανε κάποιος θείος του και πούλησε το κοτέτσι του στο Aldershot. Για να πάρει τα βουνά και τα λαγκάδια, μαζί με τον αδερφό του, τη μάνα του(!), ένα φίλο του από το σχολείο, και την απαραίτητη γκόμενα για τον βιασμό (προβλεπόμενο από το σενάριο), σε περιοχές της Τρανσυλβανίας τόσο αραιοκατοικημένες που δεν έχουν καν όνομα. Update: Και νωρίτερα πάντως, μπλεγμένος και σε διάφορα θεατρικά και μουσικά σχήματα για δεκάξι χρόνια, ο Strickland κάθε άλλο παρά κοντά στο κέντρο του κινηματογραφικού κόσμου και του γενικότερου κατεστημένου αισθάνονταν, βρίσκοντας παντού κλειστές πόρτες, σύμφωνα με την εξομολόγησή του στο BBC. Σύμφωνα με το δεύτερο και μοναδικό άλλο δημοσίευμα για το φιλμ πριν τη προβολή του, αυτό του Variety, η ζωή του 35χρονου άλλαξε για πάντα στα 16 του όταν είδε για πρώτη φορά το Eraserhead (1977) στο Λονδίνο. Είκοσι χρόνια αργότερα στο Βερολίνο, το τελικό του ρίσκο φαίνεται να αποδίδει, αφού το 82λεπτο φιλμάκι που γύρισε στα Ούγγρικα και τα Ρουμάνικα χωρίς να σκαμπάζει γρι και ανέλαβε να το διορθώσει (ήχο, χρώμα, μοντάζ, κτλ.) μια οικογενειακή εταιρεία παραγωγής από τη χώρα του Δράκουλα, πουλήθηκε σε Γαλλία, πρώην Γιουγκοσλαβία και Ελλάδα (Rosebud) πριν καν προβληθεί επίσημα, με αποτέλεσμα η Memento που το αντιπροσώπευε να ανοίγει σαμπάνιες. Τις αντιδράσεις από τη δημοσιογραφική προβολή μετέφεραν συγκρατημένα ως συγκρατημένες οι φίλοι του verbal στο Cineuropa, ενώ ο έτερος κολλητός των Μαζών, Boyd van Hoeij, χαρακτηρίζει την Καταλίνα κάτι σε Black Beauty (ή αλλιώς, "dark horse" του διαγωνιστικού) στην ανταπόκρισή του για αμερικάνικη κατανάλωση.
Previously on Movies for the Masses: The Ghosts of Girlfriends Past (2009): Συνωμοτικό trailer