Sukiyiaki Western Django (2007)

Ανώνυμος πιστολέρο φτάνει σε πόλη, που έχουν κάνει φάντασμα αντιμαχόμενες φατρίες εγκληματιών, περιμένοντας η μία να βρει κρυμμένο χρυσάφι η άλλη, για να της το κλέψει.Μολονότι άγονο θεματικά, αλλά και αισθητικά σε μεγάλο βαθμό, το εξτρεμιστικό κινηματογραφικό homage του Takashi Miike, που στον άξονα του Υojimbo (1961) παντρεύει τα spaghetti του Leone με τα samurai του Kurosawa, είναι ένα διαβολεμένα απολαυστικό στη σύλληψη και στην εκτέλεση κολάζ μυθολογιών, ένα εικονοκλαστικό και –πλαστικό πανηγύρι δράσης και καουμπόικης περισυλλογής, που δεν φτάνει το εύρος και την κλίμακα ενός The Good the Bad and the Weird (2008) προφανώς, αλλά στέκει στο δικό του παράλληλο σύμπαν, όπου τα αρχέτυπα σπιρουνιών, σπαθιών και συνεπακόλουθου αιματοκυλίσματος, ρουφιούνται από μια σκουληκότρυπα, και βγαίνουν στην άλλη άκρη σαν υβριδικός ύμνος «κουράγιου κι αποφασιστικότητας» σε απογειωτική λούπα.

Για καλό ανακάτεμα, ο Miike ρίχνει μέσα και μια μεζούρα screwball καρτουνίστικης κωμωδίας στα ηχητικά και στους χαρακτήρες, να σου θυμίζει ότι όλο εν τέλει είναι ένα ανέκδοτο, που απαλλαγμένο απ’ τη δηθενιά της υπερπροσπάθειας στο στυλιζάρισμα και παντρεμένο με την μαστόρικη παράνοια στην απόδοση, αποδομεί κι επαναδομεί όχι μόνο τα αρχέγονα είδη που εξυμνεί, αλλά και την ίδια την άπλα για κινηματογραφική εφευρετικότητα και αφηγηματική ελευθερία που προσφέρουν, κρατώντας σε σε μια απόσταση για να το δεις καλύτερα, με το παιχνίδι που σου παίζει με τις προφορές. Και για να μη βγεις παραπονεμένος, σου πετάει και δυο σκηνές να πάρεις μαζί σου στην έξοδο, για την θανάσιμη ποιητική ευστοχία του πιστολιού κάπου στη μέση και την ειρωνεία της σύγκρουσης του ανατολίτικου και του δυτικού μαχητικού πολιτισμού (και του αναπόφευκτου αποτελέσματός της), στο τέλος.