Το Σύνδρομο της Χιονάτης (2008)

Την ώρα που ο πραγματικός αρχηγός της 17Ν είναι ακόμα ελεύθερος ανάμεσά μας η τελευταία ελεύθερη εκτελέστρια της οργάνωσης, ερωτεύεται τύπο,το μεγάλο μυστικό του οποίου, δεν είναι ότι είναι μυστικός αστυνομικός.Τρελοκρητικός με περίεργο ψυχολογικό κράμα ρομαντισμού σφυριλατημένου με χαστούκια ρεαλισμού και ζαχαρωμένου με σχεδόν παιδική ελπίδα, ο Άγγελος Σπάρταλης είχε κερδίσει την προσοχή και τη συμπάθειά μας στο προπερασμένο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με Το Μήλο Μέσα στο Κεφάλι σου (2007), ένα εκστατικό μίγμα εικαστικής αισθητικής και αφαιρετικής αφηγηματικότητας, που τιμήθηκε με ειδική μνεία απ’ την κριτική επιτροπή του τμήματος Digital Wave. Το Μήλο ήταν η δεύτερη ταινία του και πιστός στην δηλωμένη εσωτερική ανάγκη του να κάνει μια ταινία το χρόνο, ανέβηκε και τον περασμένο Νοέμβρη στη Θεσσαλονίκη, με το Σύνδρομο της Χιονάτης, που τον οδήγησε στο κανονικό πρώτο βραβείο του Digital Wave και το βραβείο κοινού του ίδιου τμήματος. Αδίκως.

Αδίκως, όχι γιατί η ταινία του δεν ήταν η καλύτερη του συγκεκριμένου διαγωνιστικού, αλλά γιατί δεν ήταν καλύτερη απ’ την περσινή του. Ψιλά γράμματα, θα μου πεις, αλλά ο Σπάρταλης αφήνει το πολιτικό του πάθος να του υπαγορεύσει ένα σενάριο που δεν καταφέρνει να αναδείξει ούτε αφηγηματικά με τρόπο που να μην σου ανοίγει τρύπα στο κεφάλι, ούτε αισθητικά με τρόπο που να καλύπτει τις απαιτήσεις σου για μια μίνιμουμ βάση στην εικονογραφία, εξυπηρετική της διαχείρισης της πλοκής αντί για εντυπωσιοθηρική αφ εαυτής. Το πάθος του δημιουργού κι η δικαιωματική κουζουλάδα του, αυτή τη φορά δεν αρκούν για να καλύψουν τις αδυναμίες του, τόσο τις οικονομικές, όσο και τις χρονικές και το αποτέλεσμα καταλήγει να αδικεί και τον ίδιο και τους θιασώτες του, με τη φτήνια και τη βιασύνη του να φαίνονται τόσο, που δεν απέχουν πολύ απ’ το να γίνουν αντιαισθητικές κι ενδεικτικές ενός δημιουργού που σου σερβίρει μισοψημένο έργο, απλά και μόνο για να σου αποδείξει ότι οι αφετηρίες του είναι διαφορετικές. Τώρα πάλι, αν αυτό από μόνο του αρκεί για να σε ψήσει, βάλει καναδυό αστεράκια παραπάνω και πήγαινε να γνωριστείς μ’ έναν σκηνοθέτη που αξίζει να τον αποδεχτείς, για να νιώσει κι αυτός ασφάλεια να σκύψει περισσότερο σ’ αυτό που κι ο ίδιος ξέρει ότι τον γεμίζει με χαρά δημιουργική και να ’χει κάτι πιο ολοκληρωμένο και ξεψαχνισμένο την άλλη φορά που θα σε δει.