Coco Avant Chanel (2009): Κουστουμαρισμένο trailer

Από την αρχή του χρόνου, όταν και σε ενημέρωσε σχετικά το Vanity Fair, ετοιμάζεις τις Chanel γόβες σου για το fashion movie της χρονιάς, και η στιγμή έφτασε ένα τι πιο κοντά με το τρέιλερ της Coco Avant Chanel (2009) που κυκλοφόρησε στα τέλη της προηγούμενης βδομάδας στο AlloCiné.

Το φιλμ δεν είναι φυσικά το μοναδικό που επέζησε από τα πεντέξι που σχεδιάζονταν τα τελευταία χρόνια, όλα(!) με τις ευλογίες και τη θερμή ενεργή συμπαράσταση του Karl Lagerfeld που γύρισε και τα δικά του (έστω και μικρού μήκους) για να είναι σίγουρος ότι κάτι θα μείνει να συμπέσει με τα 125 χρόνια από τη γέννηση της ιδρύτριας του οίκου του. Και όλα φυσικά, ακόμα και το περσινό.. πραγματικό Lifetime drama, αναζητούσαν και αναζητούν, κουτσομπολίστικα ή ιστορικά περίεργα, τις κλεισμένες σε design σεντούκι και πεταμένες στα βάθη λεπτεπίλεπτου ωκεανού πτυχές της ζωής της πιο μυθικής και από τη μυθομανία της σχεδιάστριας. Πράγμα που, υποθέτω, κρύβει καλά ο.. τίτλος της Κοκό πριν τη Σανέλ, όσο (κρύβει καλά) και τις φιλοδοξίες της παραγωγής το κάστιν της θα παίζω τον ίδιο ρόλο μέχρι να ζαρώσουν τα μάγουλά μου ως το λαιμουδάκι μου Audrey Tautou, και η σεναριοσκηνοθεσία από τη βασικά όλοι πηδιούνται εκεί που δε το περιμένεις και κάτι λέγαμε αλλά το ξέχασα Anne Fontaine. Η ιστορία βασίζεται χαλαρά σε ένα από τα μάλλον άπειρα (μιας και μπορείς να τα αγοράζεις και τρία τρία) σχετικά βιβλία, η Catherine Leterrier που έκανε τα κουστούμια που θα παρελάζουν φυσικά (υπό υψηλή εποπτεία φυσικά) στηρίχτηκε λέει στο ότι η ηρωίδα ήταν φτωχή αλλά είχε το δικό της στιλ (i.e. καταψαλίδισε ότι βρήκε στη ντουλάπα του πρώτου πλούσιου γκόμενου που πέτυχε, όπως βλέπεις), και η ταινία σίγουρα είναι η πρώτη στην αγορά που υιοθετεί τόσο το ειδικότερο φετινό trend να εμφανίζονται αλλοδαποί σε γαλλικές βιογραφίες (βλ. Alessandro Nivola) όσο και το γενικότερο του 2009 ως έτος γυναικείου biopic (Amelia, Young Victoria, The Countess, Bright Star, Big Eyes, και πεντεδέκα ακόμα).

Όπως έχει αποδειχτεί, από Prêt-à-Porter (1994) μέχρι Zoolander (2001), οι μόνες σοβαρές παραγωγές έστω και με ξώφαλτση σχέση με τη μόδα οφείλουν να αντιμετωπίζουν τον χώρο σα πανηγύρι (στη καλύτερη) μισοβλαμμένων, όμως σχετικά σοβαρότερη φαίνεται η έτερη φετινή κοκο-ική, το Coco (Chanel) & Igor (Stravinsky) του Jan Kounen με την Anna Mouglalis. Και δε νομίζω ότι χρειάζεται πια να συμπληρώνω ότι και η πρώτη (κοκο-ική) φαίνεται περίπου 69μισι φορές σοβαρότερη από τους Watchmen (2009).