Friday the 13th (2009)

Μανιακός μακελάρης φιλετάρει νεολαίους με καύλες.Φτιαγμένος εξ αρχής για να μιμηθεί την επιτυχία του Michael Myers (του Halloween (1978) του John Carpenter) και ταλαιπωρημένος για χρόνια και χρόνια απ’ την αρπαχτίδικη νοοτροπία που τον γέννησε, ο Jason Vorhees αποδείχθηκε ο μακροβιότερος των συναδέλφων μανιακών μακελάρηδων με το προβληματικό παρελθόν και τις ιδιότητες απέθαντου (o Freddy Krueger του Nightmare on Elm Street (1984) του Wes Craven, κλείνει την αγία τριάδα), αμφισβητίσιμα ο πιο αναγνωρίσιμος κι αναμφίβολα ο πιο ενδεικτικός της καθιέρωσης του υπο-είδους του στην γενικότερη ποπ κουλτούρα ως «αυτά με τους φονιάδες και τα βυζάκια».

Εν μέρει η γενικότερη επιτυχία των αναβιώσεων των εικονικών franchise (και των υπόλοιπων, λιγότερο εικονικών ή πετυχημένων τίτλων τρόμου), εν μέρει μια κάποια επιθυμία του Michael Bay και του Marcus Nispel να φερθούν για μια φορά με αξιοπρέπεια στον πιο ξεφτιλισμένο αντιήρωα της πινακοθήκης των slasher θρύλων, τους ώθησαν να κάνουν το καινούριο Friday the 13th (εντέκατο στη σειρά, αν δεν μετρήσεις την camp απόλαυση της αναμέτρησης Freddy vs Jason (2003)), με σιγουριά το καλύτερο της αλύπητα μεγάλης σειράς, τα τρία πρώτα κομμάτια της οποίας, λένε ότι έχουν αναβιώσει (το πρώτο ως intro sequence, το δεύτερο κυρίως μέσω της μεγάλης διάρκειας ως τους τίτλους αρχής και το τρίτο απ’ τη στιγμή που παρατάει τις γάζες που φοράει στο πρόσωπο, για να βάλει τη μάσκα του χόκεϊ).

Αυτό, κυρίως χάρη στις ικανότητες του σκηνοθέτη του να τυλίξει (όπως στο remake του The Texas Chainsaw Massacre (2003)) με αξιοζήλευτη ματιά και τεχνική αρτιότητα, μια σπλατεριά που δεν τραβάει τις τρομομπουνιές της κι έχει τον Jason της να δείχνει απ’ το δεκάλεπτο κιόλας, τη ζοχάδα που έχεις να περιμένεις, όταν ξεκληρίζει ολόκληρο γκρουπάκι με αγριάδα ασυνήθιστη για την PG-13 παπάρα που σ’ είχε συνηθίσει στα προηγούμενα επεισόδια. Αλλά και γιατί πιάνει κι αναβιώνει την αίσθηση φτηνιάρικου exploitation χαβαλέ με το να μη σου κρύβει ούτε τα μπόλικα λαχταριστά βυζάκια που συνδέονται στα κεφάλια που κόβει, ενώ κρατάει σε σημαντικό βαθμό ρεαλιστικό τον φονιά του, μη αφήνοντάς τον να προλαβαίνει τα θύματά του χωρίς να τρέχει, ή τους ήρωές του να πιάνονται επειδή σκόνταψαν. Και χώνει και λίγο χαβαλέ για τα στερεότυπα που τροφοδοτούσαν επί σειρά ετών οι ταινίες της εποχής, κανιβαλίζοντας τους λόγους που υπάρχουν για να... υπάρχουν, χωρίς βέβαια να εκφυλίζεται σε εξυπνακίστικες μετα-αναλύσεις τύπου Scream (1996). Ε και πάνω απ’ όλα, θυμάται ότι εσύ που θυμάσαι ποιός ήταν ο Jason, έχεις πια μεγαλώσει αρκετά και δε χρειάζεται να χωθείς κρυφά για να δεις R-rated ταινία.