Güz Sancısı (2009)

Τουρκοελληνικός έρωτας με φόντο τη Κωνσταντινούπολη, και το πολιτικό σκηνικό που οδήγησε στο πογκρόμ στις 6 και 7 Σεπτεμβρίου του 1955.Οι Πληγές του Φθινοπώρου παραμένουν ακόμα επιφανειακές ή (κυρίως) παντελώς αγνοημένες για τους Τούρκους, πάνω από πενήντα χρόνια μετά, οπότε καταλαβαίνεις ότι η Tomris Giritlioğlu, με ειδίκευση σε κάτι τέτοια, δε τις ξύνει αλλά ουσιαστικά τις ανοίγει. Και φυσιολογικά αποφεύγει να το κάνει με μαχαίρι κυνηγού, και σε κάποια σημεία σου δίνει την αίσθηση ότι το προσπαθεί με χαρτοπετσέτα. Παρά τις δεκάδες δολοφονίες και τους εκατοντάδες βιασμούς, πράγματα επίσημα καταγεγραμμένα από το σχετικά αριστερό πραξικόπημα του '60 που εκτέλεσε τον Menderes, η ταινία δίνει πολύ χαρακτηριστικά την εντύπωση μόνο εγκλημάτων κατά της περιουσίας, και φυσικά δε κάνει ποτέ λόγο για Εβραίους και Αρμένιους στους οποίους επεκτάθηκαν σε μεγάλο βαθμό οι διώξεις, περιορίζοντας ακόμα και τις των Ελλήνων στη γειτονιά που ξέσπασαν, όταν σύμφωνα με την αστυνομία τουλάχιστο το 1/10 του τούρκικου πληθυσμού της πόλης είχε "εξεγερθεί" ενεργά. Το ότι η Ελληνίδα πιτσιρίκα είναι καλόψυχη πουτάνα και η γιαγιά της σκατόψυχη τσατσά, αποτελεί αντικειμενικά συμπαθητικό στερεότυπο για τον μέσο μουσουλμάνο, ότι κι αν σου λένε αφελείς (κατ' ευφημισμό) πιτσιρίκες που κάνουν ταξιδάκια μέχρι το Βόσπορο, ενώ το ίδιο αναμενόμενο είναι και το πάθος με το οποίο ουρλιάζουν τα συνθήματα οι μισοί κομπάρσοι.

Στα τεχνικά, η σκηνοθέτρια ακολουθεί στρατηγικά την ίδια πεπατημένη, με ένα στιλ παλιομοντέρνο, ιδανική αναπαράσταση του κινηματογράφου όπως θα ήταν σήμερα αν είχαν περάσει δεκαετίες χωρίς να δοκιμάσει κανένας καινούρια πράγματα. Περισσότερο σου βγάζει το μάτι.. ο ήχος αν τον συγκρίνεις με ελληνικές καταστάσεις, ειδικά στις διαρκείς (και γενικότερα καλά οργανωμένες) σκηνές με πλήθος για φόντο, σε βαθμό που ακόμα και όταν το αυτί σου λέει dubbing το μυαλό σου να αρνείται να το πιστέψει. Η εμπειρία του καστ από τις κάμερες των τηλεσίριαλ μες στη μούρη του χρησιμοποιείται πανέξυπνα για παρατεταμένα πλάνα που εξανθρωπίζουν τους χαρακτήρες, η επιμονή σε συμβολικά κάδρα είναι σχετικά καλαίσθητη (ειδικά όταν τα μισά περιλαμβάνουν κατσαρίδες), κάποια γυρίσματα σου φαίνονται ηρωικά επικίνδυνα και όλα γίναν στους αυθεντικούς χώρους, όπως τονίζει το πάντα ψιλοσυγκλονιστικό τέχνασμα του τελευταίου fade out σε πραγματικές φωτογραφίες. Η υπερσυμπαθητικά ξεσκίσιμη Beren Saat με το μόνιμο μισοαθώοο μισοκολασμένο χαμόγελο γκομενίτσας που απολαμβάνει τη προσοχή, αποτελεί διαφήμιση και για τον τούρκικο κινηματογράφο και για τον.. Ελληνισμό.