Le Premier Jour du Reste de ta Vie (2008)

Η κόλαση είναι οι Γάλλοι, ειδικά όταν είναι συγγενείς σου.Παρ' ότι ο τίτλος υπονοεί έντονο το άρωμά της, ο Bezançon, κρατά στο ελάχιστο τη μελούρα που θα περίμενες να βρεις σε μια ταινία που μιλά για το πώς η οικογένεια είναι το καλύτερο μέρος να βαθύνεις, αλλά και να επουλώσεις τις πληγές σου και στήνει ένα ψηφιδωτό πενταμελούς οικογένειας με ιδιαιτερότητες αρκετά ιδιαίτερες για να είναι καθολικές, διαμάχες αρκετά βίαιες για να γίνονται τρομακτικές και ωριμάνσεις αναπάντεχα επεισοδιακές για να σου σφίγγουν το στομάχι σα να 'τανε γροθιές. Μοιράζει το χρόνο του όχι εξίσου στα μέλη της οικόγενειας, αλλά σχετικά αναλογικά με τις περιπέτειες που πρέπει να περάσει ο καθένας (προφανώς, οι Marc-André Grondin και Déborah François παίρνουν τη μερίδα του λέοντος, όχι μόνο τη χρονική, αλλά και τη συναισθηματική, μιας και περνάν την εφηβεία τους μπροστά στην κάμερα) και μοντάρει τα ταξίδια τους σχεδόν σα κεφάλαια σε συλλογή διηγημάτων, που δεν έχουν και πολλά περισσότερα να τα συνδέουν πέρα απ' τους δεσμούς αίματος και το ότι ο καθένας κάνει τον κάθε άλλον να θέλει να του πιεί το αίμα. Τσουχτερά φαταλιστικός μέχρι το τέλος σχεδόν, χάνεται λίγο στην προσπάθειά του να βρει ένα φινάλε αρκετά γλυκερό για να σε πείσει ότι σου τα χώνει με διάθεση ουμανιστική, αλλά κι αυτό που βρίσκει είναι αρκετά στοργικό κι ευπρόσδεκτα συναισθηματικό, για να το πάρεις ως αληθινό και ταιριαστό, με τον τρόπο που είναι γνωστό ότι τίποτα δεν φέρνει μια οικογένεια ξανά κοντά, όπως μια καλή κηδεία.

Βραβευμένη για το σενάριό της απ' τους Γάλλους κριτικούς, η ταινία έφτασε στη λίστα με τις καλύτερες της χρονιάς στα περασμένα César, μαζί τον σεναριογραφοσκηνοθέτη της, τον μουσικό, και το κεντρικό της cast στις αντίστοιχες κατηγορίες. Η μοντέρ κι οι δυο πιτσιρικάδες ερμηνευτές, κέρδισαν κιόλας.