Leur Morale... et la Nôtre (2008)

Μεσήλικοι Γάλλοι ζητάνε τα λεφτά τους πίσω για ολόκληρα ράφια προϊόντων με σχετική εγγύηση, κυκλοφορούν με φόρμες για να συντηρούν τα ρούχα δεκαετιών τους, και σκοτώνουν κατά λάθος με ληγμένο παγωτό τη γειτόνισσα που στόχευαν να κληρονομήσουν.Δείγμα του μέσου όρου της μοντέρνας γαλλικής κωμωδίας, που φυσιολογικά είναι τόσο χαμηλός και τυποποιημένος όσο οποιοσδήποτε (δε χρειάζεται να κοιτάξεις πέρα από τη φρέσκια ελληνική παραγωγή), οι Εμείς κάνουν θεωρητικά μια προσπάθεια να σπάσουν το καλούπι, αποτελώντας κάτι σαν άτυπη μεταφορά της Οικογένειας Μπιντοσόν: η απομόνωση, η μιζέρια, η ξενοφοβία, η βλακεία του ζευγαριού του κόμικ περνάνε άμεσα και στην οθόνη, αλλά το οικογενειακό σεξ κάνει μια παράκαμψη και η οικογενειακή ταινία αρκείται στο να παρακολουθεί, εξαιρετικά ηδονοβλεπτικά, τη Victoria Abril από κάθε δυνατή γωνία. Η για ένα φεγγάρι (ή για ένα τρίο αν προτιμάς) μούσα του Almodóvar, ανταποκρίνεται το ίδιο εξαιρετικά παρά τα ήντα της, με το γνωστό αέρινο χορευτικό στιλάκι, κοιτώντας πίσω (και τον Άραβα του Samir Guesmi ενίοτε) μ' αυτό το έμπειρο, πεινασμένο, έτοιμο να παραδοθεί βλέμμα που κρατάει τελικά το ενδιαφέρον σου σε όλη τη ταινία. Αφού η Florence Quentin που στα 90s έγραφε κωμωδίες πολλών César για τον Étienne Chatiliez, φαίνεται να έχει πάρει τη κάτω βόλτα στα 00s παριστάνοντας και τη σκηνοθέτρια, με αποτέλεσμα να χάνεται ανάμεσα στα δυο, χωρίς να καταφέρνει ποτέ να έχει και ερμηνείες και βιτριόλι και.. σκηνικά μέσα στο ίδιο κάδρο (το χιούμορ υποφέρει περισσότερο), και να οδηγεί το φιλμ με σκαμπανεβάσματα σε απότομο γκρεμό στο τέλος.

Η αναφορά στον Τρότσκι του πρωτότυπου τίτλου (βλ. Η Ηθική τους και η Ηθική μας) μόνο στα πλαίσια του μαύρου "πνεύματος" μπορεί να αντιμετωπιστεί, η παραγωγή πέρασε με συνοπτικές διαδικασίες από τα ταμεία αλλά έχει μέλλον στη τηλεόραση όπου οι πρώτες ιστορίες της Quentin εξακολουθούν να διασκεδάζουν τους αστούς συμπατριώτες της.