Parlez-moi de la Pluie (2008)

Δυο φίλοι αποφασίζουν να δημιουργήσουν, με ντοκιμαντέρ για πετυχημένες γυναίκες, ξεκινώντας από τη μοναδική που ξέρουν, μια φεμινίστρια συγγραφέα που προετοιμάζεται για πολιτική καριέρα, στη Προβηγκία, ένα βροχερό Αύγουστο.Από τα αξιολογότερα γυναικεία ονόματα του γαλλικού (και ουσιαστικά έτσι του παγκόσμιου) κινηματογράφου του 21ου αιώνα, η Agnès Jaoui στρουμπούλεψε, περισσότερο απ' ότι συνήθως, καβλιάρικα για τον φακό αλλά έβγαλε αγκαθάκια πίσω από αυτόν, για τη τρίτη ταινία που υπογράφει και σκηνοθετικά, μετά το καταβραβευμένο και καταπετυχημένο Περί Ορέξεως (2000), και το.. σίκουελ (μια από τα ίδια και στη δημιουργία και στην ανταπόκριση, ελαφρά υποβαθμισμένα), το Σαν μια Εικόνα (2004). Η ιστορία, πάντα για τα μικρά των μεσοαστών, είναι τώρα πιο επικεντρωμένα πολιτική και στην επιφάνεια, οι ήρωες είναι λιγότερο αποφασισμένοι στις πράξεις τους, οι δεσμοί φιλίας και αίματος περνάνε σε πρώτο πλάνο από τις πρώτες σκηνές, οι Jabacs όπως τους βάφτισε ο Alain Resnais, το σημαντικότερο σεναριογραφικό δίδυμο της χώρας τους (4 βραβεία César σε 5 υποψηφιότητες), η Jaoui και ο (μόνιμα χύμα στις απονομές) μεντοράς της Jean-Pierre Bacri, ζουν πια χωριστά, και η Βροχή υποφέρει και ανακουφίζεται απ' αυτό. Κόντρα σε όλα βέβαια, κόντρα και στους στίχους του George Brassens ("parlez-moi de la pluie, et non pas du beau temps") που της δανείζουν τον τίτλο της, για πρώτη φορά στη συνεργασία του ζευγαριού, οι καλύτερες στιγμές της ταινίας είναι οι αστείες, και σ' αυτό βοηθάει ένας φίλος του Bacri, ένας κάποιος Jamel Debbouze. Οι δυο τους γεμίζουν τα παραδοσιακά μισοαπομακρυσμένα πλάνα της σκηνοθέτριας, αυτή στρέφει, για πρώτη φορά επίσης, τα ψυχαναλυτικά εργαλεία της μάνας της και προς τη δικιά της μουντή διάθεση, και το αποτέλεσμα είναι πιθανά ένας αξιοπρεπέστατος αποχωρισμός και πιθανότερα η αρχή μιας υπέροχης συνεργασίας (του Bacri με τον Debbouze).