The Last House on the Left (2009)

Ξανθιά γκομενίτσα σε διακοπές στο λιμνόσπιτο των γονιών της, ακολουθεί με τη φίλη της νεαρό στο ξενοδοχείο του, για να δουν τη συλλογή από χόρτο του. Όμως οι δικοί του δεν είναι του είδους που αν σε πιάσουν γλιτώνεις με καναδυο μπατσάκια στο κωλαράκι.Σε εισαγωγικά εφόσον "εμπνεύστηκε" από την Πηγή των Παρθένων (1961) του Bergman, το "πρωτότυπο" Τελευταίο Σπίτι Αριστερά (1972) είναι σημαντικότατο στην ιστορία του τρόμου, αλλά μόνο σαν ορόσημο πλέον, πιάνοντας σαν εμπειρία θέασης ένα ενδιαφέρον επιπέδου βοσκού να κάνει ρεκόρ στα 100μ τσιτσίδι σε 20" με ευνοϊκό άνεμο πριν 100 χρόνια. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι πρώτες (από τις άπειρες γενικά) πραγματικά αλογόκριτες εκδοχές του φιλμ, βγαλμένες τις πρώτες εποχές του βίντεο, είχαν.. κομμένες τις πιο παπαροειδείς από τις σκηνές του. Και ο σοκαριστικός για τα 70s και θρυλικός στα 00s αποστασιοποιημένος, αποφορτισμένος τρόπος με τον οποίο ο σκηνοθέτης απεικόνιζε τις πιο προκλητικές υπόλοιπες, ξεπεράστηκε με χαρακτηριστική ευκολία στη συνέχεια, σαν απλό αποτέλεσμα του ότι μάθαινε πως να στήνει τη κάμερα να τραβάει ηθοποιούς από πανέρι.

Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν, καμιά σαρανταριά χρόνια μετά, ένα ριμέικ που να ξεπερνάει το πρωτότυπο είναι υπόθεση για παιδιά, όμως ένα ριμέικ που να μπορεί να σταθεί σε σημασία δίπλα στο πρωτότυπο είναι υπόθεση αποκλειστικά για Έλληνες. Σα να τον βλέπεις να ουρλιάζει "tonight we dine in The Last House on the Left" ο Ντένης Ηλιάδης ορμάει στο έργο αψηφώντας όλη την παπάρα που απειλεί να μαυρίσει τον ήλιο και πολεμώντας και στη σκιά της διεκπεραίωσης όπου χρειάζεται. Πολύ πιο επαγγελματικό απ' όσο σε προϊδεάζει ο προϋπολογισμός και οι συντελεστές του, το Σπίτι του Ηλιάδη διατηρεί μέχρι το τέλος μια φίνα ισορροπία ανάμεσα στη παθολογία του gore και της ηδονοβλεψίας από τη μια και την ηθική και την εμπάθεια από την άλλη. Και όχι μόνο σέβεται την όποια δουλειά του Craven σε βαθμό να κρατάει ζωντανή τη πρώτη χορτοκέφαλη όπως αποκαλύπτει το τρέιλερ και όπως ήταν και ο αρχικός σκοπός το '72, αλλά καταφέρνει το απίθανο στην εποχή που ρουτινιάρικα σου σερβίρουν το ποπκόρν σε κουβά σπονσοναρισμένο από παραγωγή με σήμα τα εντόσθια, να συνθέσει διαπεραστικά ενοχλητικές σκηνές. Σίγουρα αυτή η δουλειά δε σημαδεύει την αρχή καμιάς καινούριας εποχής για τον τρόμο αλλά μάλλον αποτελεί τη τελευταία λέξη στον κύκλο των στιλιζαρισμένα ωμών ανασκευών που ξεκίνησε με τον Δολοφόνο με το Πριόνι (2003), φτάνοντάς τον και κάπου ξεπερνώντας τον. Ή αλλιώς, ο Ηλιάδης υπογράφει ένα από τα καλύτερα τρομοριμέικ ever, ειδικά αν τα 'χεις δει όλα, και οι κριτικές του χώρου που φτάσανε νωρίτερα από τη ταινία από την Αμερική, δεν αστειεύονταν καθόλου όταν το 'λεγαν.