Sunshine Cleaning (2008)

Πρώην τσιρλίντερ και νυν παράνομη σχέση του γυμνασιακού φουτμπολ-αστέρα, καταφέρνει να συνειδητοποιήσει μετά από καμιά δεκαριά χρόνια ότι ο αγαπημένος της έχει παντρευτεί άλλη και, για το μπασταρδάκι της και την υπόληψή της, ξεκινάει να καθαρίζει τόπους εγκλημάτων. Μαζί με την αδερφή της που είναι εντελώς στο κόσμο της, αλλά έχει φυσικά δικαιολογία.Τυπικά για αμερικάνικο indie, με συμμετοχή στο Sundance και βιομηχανικό ξαδερφάκι της Little Miss Sunshine (2006), το Sunshine Cleaning (2008), χωρίς βέβαια να το επιδιώκει, σου τρίβει στη μούρη ότι η χώρα του είναι μακρινός υπερπροηγμένος κινηματογραφικός πλανήτης, με το να μαζεύει ένα μεγάλο μπουκέτο ταλέντο σε παραγωγή που ουσιαστικά απευθύνεται στο αντίστοιχο των Ελληνίδων γριών Βισκόντι, σε γυναίκες μεγαλύτερες σε ηλικία και κοινωνική τάξη που εκεί απλά τυχαίνει να ζουν και 30-40 χρόνια πιο μπροστά. Η ιστορία είναι φυσικά κυκλοθυμική (πράγμα για το οποίο θάφτηκε από τους μισούς Αμερικάνους κριτικούς που, υποθέτεις, δεν έχουν ακούσει ποτέ για προεμμηνορροϊκό σύνδρομο), φυσικά προσπαθεί να ζωγραφίσει μια τεράστια μεταφορά (το ξέπλυμα παλιών θανατικών, με τον τυπικά κρύψου και φώναξε μέχρι να σε ακούσει κι ο τελευταίος γυναικείο τρόπο), και φυσικά βρίσκει αστείες κάτι μαλακιούλες που πετάει χωρίς να δείχνει κανένα ενδιαφέρον να αξιοποιήσει καταστάσεις σοβαρά για γέλια (αν έχεις δει τον υπερεπαγγελματία Cleaner (2007), καταφρικάρεις με τον τρόπο που οι αδερφές καθαρίζουν αμέριμνες τα αίματα με ότι πατσαβούρα βρουν μπροστά τους). Αλλά δημιουργεί συνειδητά με αυτό τον τρόπο φυσιολογικούς ψευτοανθρώπους για φυσιολογικούς ψευτοανθρώπους, και τελικά σέβεται και όλους τους υπόλοιπους, μέσα κι έξω απ' το πανί, με πρώτους όσους συμμετέχουν στο καστ. Εκεί η Amy Adams βγάζει μια ερμηνεία για υιοθέτηση και περισσότερα ρούχα απ' ότι συνήθως, όμως τελικά προσέχεις περισσότερο τους δεύτερους Mary Lynn Rajskub (του 24) και Clifton Collins Jr., ακριβώς γιατί είναι τόσο φυσιολογικά άψογοι που σου ξεκινάνε έναν ατελείωτο συνειρμό συγκρίσεων (με αποτυχημένες ηθοποιίες). Φυσικά κύρια υπεύθυνη για όλα από τη καρέκλα του σκηνοθέτη, η Νεοζηλανδή Christine Jeffs (Sylvia (2003)) έχει και πάλι σε κάποια σημεία αυτή την αδυναμία να σε κάνει να ξεχάσεις ότι βλέπεις ηθοποιούς να υποκρίνονται, αλλά τελικά κι αυτό εσκεμμένο μπορεί να είναι, για το κοινό που εκτιμάει ιδιαίτερα τη τέχνη της υποκρισίας, ξέρεις.