Taking Woodstock (2009): Hippie trailer
Το trailer μοιάζει όσο χαζοβιόλικη μπορεί να φαντάζεσαι ότι ήταν η ατμόσφαιρα πίσω στο summer of love των τελών των ‘60s, τότε που ο Joel Rosenman κι ο Michael Lang μάζεψαν σε ένα line-up 32 ονόματα που τότε κι αργότερα θα αποτελούσαν τις παραγράφους ενός ολόκληρου κεφαλαίου της μουσικής (κι αστερίσκους σε διάφορα άλλα επόμενα κεφάλαια επίσης), για μια συναυλία που βρέθηκε εξόριστη απ’ το χώρο που ήταν προγραμματισμένη να γίνει (γιατί οι αντιδράσεις των περιοίκων οδήγησαν το δημοτικό συμβούλιο να τους βγάλει παράνομες τις φορητές τουαλέτες) και κατέληξε στα χωράφια ενός πιτσιρικά, που έψαχνε να βρει τρόπο να μετατρέψει την τρώγλη που οι γονείς του πουλούσαν για μοτέλ, σε βιώσιμη επιχείρηση.
Απο ‘δω μπαίνει ο Ang Lee στην ιστορία, μεταφέροντας στην οθόνη την οπτική του Elliot Tiber, απ’ την αυτοβιογραφική του εξιστόρηση των γεγονότων στο Taking Woodstock: A True Story of a Riot, a Concert, and a Life, ένα βιβλίο που, όπως λέει, του το 'δωσε ο συγγραφέας καθ' οδόν σ' ένα αεροδρόμιο τα ξημερώματα, και το οποίο του ξύπνησε την επιθυμία να κάνει μια κωμωδία χωρίς κυνισμό και βρήκε την ευκαιρία σ’ αυτό. Το Φλεβάρη του 2008 άρχισε να το σκέφτεται και να το συζητάει με τον σεναριογραφοπαραγωγό του στην Focus Features, τον James Schamus του Hulk (2003) και του Lust, Caution (2007), κι αψηφώντας το ενδεχόμενο απεργίας των ηθοποιών στο Hollywood, έφτασε το Μάη να μπαίνει στο pre-production. Εκεί πέτυχε και τον Demetri Martin, φρέσκο τακτικό κωμικό του Saturday Night Live που ικανοποιούσε την προτίμησή του για άγνωστο πρωταγωνιστή, στον οποίο φόρτωσε και τον πρωταγωνιστικό ρόλο, κρατώντας τους υποστηρικτικούς για πιο γνωτά ονόματα δευτεραγωνιστών.
Το cast το προετοίμασε φορτώνοντας τα iPods τους με μουσική της εποχής και τις ταινιοθήκες τους με καμιά 30αριά DVD για τον καθένα και οργάνωσε και hippie training camps για τους κομπάρσους του, αλλά, σε ένα απ’ τα πιο γρήγορα projects που έχει στήσει ποτέ ο Ang Lee, φαίνεται πως δεν πρόλαβε να κάνει και πολλά, αν κρίνεις απ’ τις κριτικές που κυκλοφόρησαν από τις χθεσινοβραδινές δημοσιογραφικές προβολές πριν τη σημερινή πρεμιέρα της ταινίας στις Κάνες. Κριτικές που γδύνουν το Taking Woodstock από ερμηνευτικές αξίες, ακυρώνοντας από τους βετεράνους Imelda Staunton και Henry Goodman που παίζουν καρικατουρίστικα τους Εβραίους γονείς του Tiber, μέχρι τους βοηθητικούς ηθοποιούς και τον ίδιο τον Demetri Martin, που στέκουν, λέει, σαν άγευστα αγγούρια μέσα στην κακοανακατεμένη σαλάτα κωμικών ευκολιών, επίπεδων αναπολήσεων και απλοϊκών απεικονίσεων της εποχής απ’ τον απογοητευτικά ανεπαρκή Ang Lee. Άλλος ένας έξω απ’ τους διεκδικητές του Φοίνικα, προφανώς, σε μια λίστα που αποδεικνύεται αποκλεισμού περισσότερο, παρά διαγωνισμού, έτσι όπως πάει.
Απο ‘δω μπαίνει ο Ang Lee στην ιστορία, μεταφέροντας στην οθόνη την οπτική του Elliot Tiber, απ’ την αυτοβιογραφική του εξιστόρηση των γεγονότων στο Taking Woodstock: A True Story of a Riot, a Concert, and a Life, ένα βιβλίο που, όπως λέει, του το 'δωσε ο συγγραφέας καθ' οδόν σ' ένα αεροδρόμιο τα ξημερώματα, και το οποίο του ξύπνησε την επιθυμία να κάνει μια κωμωδία χωρίς κυνισμό και βρήκε την ευκαιρία σ’ αυτό. Το Φλεβάρη του 2008 άρχισε να το σκέφτεται και να το συζητάει με τον σεναριογραφοπαραγωγό του στην Focus Features, τον James Schamus του Hulk (2003) και του Lust, Caution (2007), κι αψηφώντας το ενδεχόμενο απεργίας των ηθοποιών στο Hollywood, έφτασε το Μάη να μπαίνει στο pre-production. Εκεί πέτυχε και τον Demetri Martin, φρέσκο τακτικό κωμικό του Saturday Night Live που ικανοποιούσε την προτίμησή του για άγνωστο πρωταγωνιστή, στον οποίο φόρτωσε και τον πρωταγωνιστικό ρόλο, κρατώντας τους υποστηρικτικούς για πιο γνωτά ονόματα δευτεραγωνιστών.
Το cast το προετοίμασε φορτώνοντας τα iPods τους με μουσική της εποχής και τις ταινιοθήκες τους με καμιά 30αριά DVD για τον καθένα και οργάνωσε και hippie training camps για τους κομπάρσους του, αλλά, σε ένα απ’ τα πιο γρήγορα projects που έχει στήσει ποτέ ο Ang Lee, φαίνεται πως δεν πρόλαβε να κάνει και πολλά, αν κρίνεις απ’ τις κριτικές που κυκλοφόρησαν από τις χθεσινοβραδινές δημοσιογραφικές προβολές πριν τη σημερινή πρεμιέρα της ταινίας στις Κάνες. Κριτικές που γδύνουν το Taking Woodstock από ερμηνευτικές αξίες, ακυρώνοντας από τους βετεράνους Imelda Staunton και Henry Goodman που παίζουν καρικατουρίστικα τους Εβραίους γονείς του Tiber, μέχρι τους βοηθητικούς ηθοποιούς και τον ίδιο τον Demetri Martin, που στέκουν, λέει, σαν άγευστα αγγούρια μέσα στην κακοανακατεμένη σαλάτα κωμικών ευκολιών, επίπεδων αναπολήσεων και απλοϊκών απεικονίσεων της εποχής απ’ τον απογοητευτικά ανεπαρκή Ang Lee. Άλλος ένας έξω απ’ τους διεκδικητές του Φοίνικα, προφανώς, σε μια λίστα που αποδεικνύεται αποκλεισμού περισσότερο, παρά διαγωνισμού, έτσι όπως πάει.
Previously on Movies for the Masses: Bakjwi (2009): Thirst trailer