The Good, The Bad, The Weird (2008)

Το 1930 στη Μαντζουρία, και με τους Ιάπωνες να κατέχουν και τη πατρίδα τους τη Κορέα, ένας ασαφής καλός, ένας καλός κακός, κι ένας περίεργος από άλλο πλανήτη, κυνηγάνε χάρτη και στη συνέχεια το θησαυρό του. Τους ακολουθούν ληστές, έμποροι, στρατιώτες, επαναστάτες, Κινέζοι, Γιαπωνέζοι, και ο νεροχύτης της κουζίνας.Παλαβό ερωτικό γράμμα τόσο στο Καλό τον Κακό και τον Άσχημο (1966) όσο και στον Ένα Τρελό Τρελό Τρελό Κόσμο (1963), ο Καλός, ο Κακός και ο Περίεργος (2008) ανήκουν σε αυτό το είδος των ταινιών που όλος ο πλανήτης έχει ξεχάσει πια πως να φτιάχνει, ένα περήφανα αυτοχαρακτηριζόμενο οριεντάλ γουέστερν που ξαναφέρνει στη μεγάλη οθόνη όλα αυτά τα στοιχεία που όρισαν αυτό που λέγαμε θέαμα μεγάλης οθόνης στον προηγούμενο αιώνα. Σκορπίζοντας χαρακτήρες γύρω από τα τεράστια σετ του, ο Kim Jee-woon σκορπίζει και στην έρημο που τα περιβάλλει κάθε υποψία σοβαρής πλοκής, καταφέρνοντας έτσι και να κρατήσει αμείωτο το ρυθμό ανάμεσα στις τρεις μεγάλες σκηνές δράσης του αλλά και να απαλλαγεί από τον εκβιασμό του μελοδράματος που πνίγει (ειδικά) τη mainstream ασιατική παραγωγή. Βέβαια, δε γλυτώνει την σκηνή με στρουμπουλά παιδάκια, μάλλον υποχρεωτική από το νόμο που επιβάλλει και στις αίθουσες να παίζουν κορεάτικες δημιουργίες, όμως κι αυτή ζωγραφίζεται σα σχιστομάτικη εκδοχή του South Park. Και, ξεκινώντας από τους ήρωες, ένα φρεσκοξυρισμένο Clint Eastwood, έναν λιγδιάρη εμοπάνκ Zac Efron κι έναν John Belushi από τους εφιάλτες του Spielberg, είναι τελικά αυτό το χωρίς ανάσα άλεσμα επιρροών από οπουδήποτε και οποτεδήποτε, που ανεβάζει τη ταινία ένα σκαλοπάτι παραπάνω κι από οτιδήποτε δε θα τολμούσε να σκεφτεί να στήσει ούτε ο Tarantino.

Ο Kim εκμεταλλεύεται την απέραντη έκταση της ερήμου Γκόμπι για πραγματικά πανοραμικά πλάνα και εκεί εγκαταλείπει και οποιαδήποτε οπτική σύμβαση του Leone ειδικά και των γουέστερν γενικά (εξαιρετικά κοντινά πλάνα, κάμερα που να ακολουθεί τον ήρωα, αστραπιαία ξεκαθαρίσματα) για κάτι σε Mad Max (1979) κυνηγητό, συνεχίζοντας να χώνει, όπως και σε όλη τη διάρκεια, κάμερες μέσα στη δράση, για να βλέπεις κομπάρσους και πρωταγωνιστές να σπάνε κυριολεκτικά τα κόκκαλά τους. Οι ντίσκο ρυθμοί στην υπόκρουση, σημαντικότατοι στο να δίνουν τον τόνο όσο και στα τρέιλερ, δεν έχουν φυσικά καμιά σχέση με Morricone αλλά έχουν συνειδητά κάθε σχέση με ότι κάνανε και τα σπαγγέτι δεκαετίες πριν, με τη ποπ παραβίαση και την αλαφρή ειρωνεία των κανόνων του γουέστερν. Και όσο περισσότερο κοιτάς, βλέπεις βέβαια και κάτι ασυνέπειες απίθανες όσο οι ίδιοι Τούρκοι να σκοτώνονται καμιά 80αριά φορές στον Παπαφλέσσα (1971), αλλά βλέπεις κι ένα σταθερό, επικό, απρόβλεπτο και παραληρηματικά παραφρονημένο όραμα που επέζησε όλων των δυσκολιών στα γυρίσματα για να παραδώσει τελικά τη γιγαντοπαραγωγή που έβγαλε τον εγχώριό της κινηματογράφο από τη κρίση πέρσι, έστω και μέσα από σφοδρά αμφιλεγόμενη κριτική υποδοχή ακόμα κι εκεί.