It Might Get Loud (2008): Electric trailer
Σαράντα ακριβώς χρόνια μετά το Woodstock, στις αμερικάνικες αίθουσες θα ανοίξει ένα ντοκιμαντέρ που ουσιαστικά επιχειρεί να συνοψίσει την ιστορία του ροκ στις εποχές που ακολούθησαν, εστιάζοντας στο πιο εικονικό του.. όργανο, τη κιθάρα, στα χέρια τριών από τους σημαντικότερους βιρτουόζους της και όχι μόνο. Όπως προαναγγέλει το σχετικό βίντεο στις σελίδες των NY Times.
Από το Τορόντο, το Sundance και το Βερολίνο όπου προβλήθηκε το φιλμ, μυθικές είναι ήδη οι στιγμές που ο Jimmy Page ανοίγει το σπίτι του στο Λονδίνο για πρώτη φορά στη κάμερα, δείχνει τους αγαπημένους του δίσκους και πλακώνει να παίζει air guitar ή ο Jack White ροκάρει τόσο με τους Raconteurs στη σκηνή στο Austin που ματώνουν τα δάχτυλά του. Ο Edge εξομολογείται πως το This Is Spinal Tap (1984) ήταν τόσο αληθινό που του 'ρχονταν να κλάψει, κι εκεί που αρχίζεις να διαβάζεις ταινία για μια δυο τρεις γενιές πίσω και όχι για τους πιτσιρικάδες χρόνια κολλητούς με τον Trent Reznor ή έστω γι' αυτούς που στέλνουν όλη μέρα tweets στον Ashton Kutcher να δει το βίντεό τους στο YouTube, εκεί αρχίζεις και να καταλαβαίνεις ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι στόχος της κάμερας γιατί κοπανάνε τις χορδές πιο γρήγορα κι από τη σκιά τους σε υπερυψωμένες εξέδρες. Ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Legendary Pictures, Thomas Tull, όταν δεν ετοιμάζει Τρακόσιους και Σκοτεινούς Ιππότες για τη Warner, μπορεί να θυμάται, όπως δηλώνει, τον Page αφίσα στο δωμάτιό του και να ήθελε να τον πλαισιώσει με τους καλύτερους κιθαρίστες των επόμενων χρόνων, σα κάστιν για ρομάντζο με την προσωποποίηση της σύχρονης μουσικής. Όμως ο Page όρισε το χαρντ ροκ με τα παραμορφωμένα μπλουζ του φτιάχνοντας τη μεγαλύτερη μπάντα του πλανήτη στα 70s, ο Edge με τον μινιμαλιστικό ωκεανό αντηχήσεών του έκανε τους U2 ήρωες των σταδίων στα 80s, o White έγινε ότι πιο μοντέρνο σε έξι χορδές στα 00s ξαναγυρνώντας στα παλιότερα τρικ ιν δε μπουκ των 60s. Το καστ του Tull στη παραγωγή, έχει το αυτί και το μάτι στη παραγωγή λοιπόν, και το βλέπει όπως βλέπεις ο Davis Guggenheim στη σκηνοθεσία, με όχι τζάμπα ένα Oscar® στη προθήκη για το An Inconvenient Truth (2006). Και όπως λέει, περιμένει να δεις πως οι ημίθεοι του ροκ συνθέτουν μουσική στις ήσυχες, προσωπικές, αυθόρμητες στιγμές τους. Μόνο πρόσεξε γιατί η ένταση μπορεί ν' ανέβει.
Από το Τορόντο, το Sundance και το Βερολίνο όπου προβλήθηκε το φιλμ, μυθικές είναι ήδη οι στιγμές που ο Jimmy Page ανοίγει το σπίτι του στο Λονδίνο για πρώτη φορά στη κάμερα, δείχνει τους αγαπημένους του δίσκους και πλακώνει να παίζει air guitar ή ο Jack White ροκάρει τόσο με τους Raconteurs στη σκηνή στο Austin που ματώνουν τα δάχτυλά του. Ο Edge εξομολογείται πως το This Is Spinal Tap (1984) ήταν τόσο αληθινό που του 'ρχονταν να κλάψει, κι εκεί που αρχίζεις να διαβάζεις ταινία για μια δυο τρεις γενιές πίσω και όχι για τους πιτσιρικάδες χρόνια κολλητούς με τον Trent Reznor ή έστω γι' αυτούς που στέλνουν όλη μέρα tweets στον Ashton Kutcher να δει το βίντεό τους στο YouTube, εκεί αρχίζεις και να καταλαβαίνεις ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι στόχος της κάμερας γιατί κοπανάνε τις χορδές πιο γρήγορα κι από τη σκιά τους σε υπερυψωμένες εξέδρες. Ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Legendary Pictures, Thomas Tull, όταν δεν ετοιμάζει Τρακόσιους και Σκοτεινούς Ιππότες για τη Warner, μπορεί να θυμάται, όπως δηλώνει, τον Page αφίσα στο δωμάτιό του και να ήθελε να τον πλαισιώσει με τους καλύτερους κιθαρίστες των επόμενων χρόνων, σα κάστιν για ρομάντζο με την προσωποποίηση της σύχρονης μουσικής. Όμως ο Page όρισε το χαρντ ροκ με τα παραμορφωμένα μπλουζ του φτιάχνοντας τη μεγαλύτερη μπάντα του πλανήτη στα 70s, ο Edge με τον μινιμαλιστικό ωκεανό αντηχήσεών του έκανε τους U2 ήρωες των σταδίων στα 80s, o White έγινε ότι πιο μοντέρνο σε έξι χορδές στα 00s ξαναγυρνώντας στα παλιότερα τρικ ιν δε μπουκ των 60s. Το καστ του Tull στη παραγωγή, έχει το αυτί και το μάτι στη παραγωγή λοιπόν, και το βλέπει όπως βλέπεις ο Davis Guggenheim στη σκηνοθεσία, με όχι τζάμπα ένα Oscar® στη προθήκη για το An Inconvenient Truth (2006). Και όπως λέει, περιμένει να δεις πως οι ημίθεοι του ροκ συνθέτουν μουσική στις ήσυχες, προσωπικές, αυθόρμητες στιγμές τους. Μόνο πρόσεξε γιατί η ένταση μπορεί ν' ανέβει.
Previously on Movies for the Masses: The Final Destination (2009): Death in a 3D trailer