Written by
verbal
in
Interviews
Mary and Max (2009): Adam Elliot interview
Δες/Κρύψε τον Henry Selick να συγχαίρει τον Adam Elliot
Πάνω που αρχίζεις ν' αναρωτιέσαι μήπως τα δέκα λεπτά παραείναι πολλά για μια συνέντευξη, σου 'ρχεται ένας τύπος σαν τον Adam Elliot, τον βραβευμένο με Όσκαρ μικρού μήκους κινούμενου για το Harvie Krumpet (2003), και πριν το καταλάβεις, μέσα σε δέκα λεπτά έχει περάσει ένα μισάωρο περνώντας απ' το ένα θέμα στο άλλο και πίσω πάλι.
Παρουσιάζοντας το Mary and Max (2009) στο Annecy, αφού το είχε στείλει να κάνει ντεμπούτο ανοίγοντας το περασμένο Sundance, ο Elliot βρέθηκε εδώ και με την ιδιότητα του κριτή, για ένα από τα μικρομηκάδικα τμήματα του φεστιβάλ, όπως κι ο Henry Selick, κι έμεινε εντυπωσιασμένος, σ' αυτήν την τέταρτη επίσκεψή του στο φεστιβάλ, από την ξαφνική άνοδο της ποιότητας, της ποικιλομορφίας στις τεχνικές και των αποστάσεων στα budget, σε μια διοργάνωση που, όπως είπε στα κομμάτια που δε βλέπεις στα βίντεο, έχει κάνει καθήκον του να εντοπίζει και να υποστηρίζει περισσότερο τα καινούρια ταλέντα, παρά να ξεσκονίζει τα παλιά.
Η ταινία του, ωστόσο, ήταν κι αυτή στο διαγωνιστικό, για τα βραβεία του μεγάλου μήκους, απέναντι πάλι στον Henry Selick και την Coraline του, αλλά και σε ταινίες όπως το The Secret of Kells, το Monsters vs Aliens και το... Battle for Terra, που γέμισαν τις αίθουσές τους με τις τρισδιάστατες προβολές τους, μαρκάροντας τη διάθεση του φεστιβάλ να μείνει σ' επαφή με τους καιρούς του, έστω κι αν η μηχανή προβολής της τεράστιας Grande Salle του δεν έδειχνε ικανός να ανταποκριθεί (μαυρίζοντας, θολώνοντας και αλλοιώνοντας κατά το δοκούν). Οι ιθύνοντες είχαν σκοπό σύντομα να ανακαινίσουν ριζικά το κεντρικό κτίριο του φεστιβάλ και να ανανεώσουν πλήρως τις αίθουσές του, μαζί με τα μηχανήματά τους, αλλά τα πράγματα φαίνεται να έχουν κολλήσει για την ώρα, λόγω της γνωστής κρίσης, απ' ότι λέει κι ο Elliot, ο οποίος τράβαγε την καράφλα του την Παρασκευή της τελευταίας του προβολής, γιατί έβλεπε συνέχεια μια μπλε θολούρα να σκεπάζει την ταινία του. Το κοινό, πάντως, δε φάνηκε να πτοήθηκε, κι χάρισε στην ταινία το πιο δυνατό, ρυθμικό και παρατεταμένο χειροκρότημα που άκουσα σ' αυτό το απίστευτα ζωντανό, νεανικό φεστιβάλ, που έδωσε τα βραβεία του το βράδι του Σαββάτου.
Απ' τις 18 διακρίσεις του Annecy, στα διαγωνιστικά που ξεκινούν από ταινίες αποφοίτων σχολών animation, πιάνουν τηλεοπτικές σειρές και διαφημιστικά και καταλήγουν σε ταινίες μεγάλου μήκους, ο Elliot έπιασε την κορυφή με το Mary and Max του κερδίζοντας το Cristal Καλύτερης Ταινίας Μεγάλου Μήκους, και με διάλειμμα για το Βραβείο Κοινού που πήγε στον Tomm Moore για το The Secret of Kells, ο Εlliot είδε τη δική του βράβευση να ανεβαίνει ακόμα πιο ψηλά, με την μοναδική στα χρονικά υπέρβαση του φεστιβάλ, που αποφάσισε να απονείμει άλλο ένα Cristal καλύτερης ταινίας, στον Selick και την Coraline. Γεγονός που κάνει εκείνο το ενσταντανέ που πέτυχα με τον Selick να συγχαίρει τον Elliot σε ανύποπτο χρόνο (κάνα δεκάωρο πριν τις απονομές), ακόμα πιο συλλεκτικό.
Παρουσιάζοντας το Mary and Max (2009) στο Annecy, αφού το είχε στείλει να κάνει ντεμπούτο ανοίγοντας το περασμένο Sundance, ο Elliot βρέθηκε εδώ και με την ιδιότητα του κριτή, για ένα από τα μικρομηκάδικα τμήματα του φεστιβάλ, όπως κι ο Henry Selick, κι έμεινε εντυπωσιασμένος, σ' αυτήν την τέταρτη επίσκεψή του στο φεστιβάλ, από την ξαφνική άνοδο της ποιότητας, της ποικιλομορφίας στις τεχνικές και των αποστάσεων στα budget, σε μια διοργάνωση που, όπως είπε στα κομμάτια που δε βλέπεις στα βίντεο, έχει κάνει καθήκον του να εντοπίζει και να υποστηρίζει περισσότερο τα καινούρια ταλέντα, παρά να ξεσκονίζει τα παλιά.
Η ταινία του, ωστόσο, ήταν κι αυτή στο διαγωνιστικό, για τα βραβεία του μεγάλου μήκους, απέναντι πάλι στον Henry Selick και την Coraline του, αλλά και σε ταινίες όπως το The Secret of Kells, το Monsters vs Aliens και το... Battle for Terra, που γέμισαν τις αίθουσές τους με τις τρισδιάστατες προβολές τους, μαρκάροντας τη διάθεση του φεστιβάλ να μείνει σ' επαφή με τους καιρούς του, έστω κι αν η μηχανή προβολής της τεράστιας Grande Salle του δεν έδειχνε ικανός να ανταποκριθεί (μαυρίζοντας, θολώνοντας και αλλοιώνοντας κατά το δοκούν). Οι ιθύνοντες είχαν σκοπό σύντομα να ανακαινίσουν ριζικά το κεντρικό κτίριο του φεστιβάλ και να ανανεώσουν πλήρως τις αίθουσές του, μαζί με τα μηχανήματά τους, αλλά τα πράγματα φαίνεται να έχουν κολλήσει για την ώρα, λόγω της γνωστής κρίσης, απ' ότι λέει κι ο Elliot, ο οποίος τράβαγε την καράφλα του την Παρασκευή της τελευταίας του προβολής, γιατί έβλεπε συνέχεια μια μπλε θολούρα να σκεπάζει την ταινία του. Το κοινό, πάντως, δε φάνηκε να πτοήθηκε, κι χάρισε στην ταινία το πιο δυνατό, ρυθμικό και παρατεταμένο χειροκρότημα που άκουσα σ' αυτό το απίστευτα ζωντανό, νεανικό φεστιβάλ, που έδωσε τα βραβεία του το βράδι του Σαββάτου.
Απ' τις 18 διακρίσεις του Annecy, στα διαγωνιστικά που ξεκινούν από ταινίες αποφοίτων σχολών animation, πιάνουν τηλεοπτικές σειρές και διαφημιστικά και καταλήγουν σε ταινίες μεγάλου μήκους, ο Elliot έπιασε την κορυφή με το Mary and Max του κερδίζοντας το Cristal Καλύτερης Ταινίας Μεγάλου Μήκους, και με διάλειμμα για το Βραβείο Κοινού που πήγε στον Tomm Moore για το The Secret of Kells, ο Εlliot είδε τη δική του βράβευση να ανεβαίνει ακόμα πιο ψηλά, με την μοναδική στα χρονικά υπέρβαση του φεστιβάλ, που αποφάσισε να απονείμει άλλο ένα Cristal καλύτερης ταινίας, στον Selick και την Coraline. Γεγονός που κάνει εκείνο το ενσταντανέ που πέτυχα με τον Selick να συγχαίρει τον Elliot σε ανύποπτο χρόνο (κάνα δεκάωρο πριν τις απονομές), ακόμα πιο συλλεκτικό.
Previously on Movies for the Masses: Panique au Village (2009): Réalisateurs interview