Νύχτες Πρεμιέρας 2008: Τα βραβεία

Χωρίς λαμπερά κουμπιά στα πουκάμισα των ομιλητών, αλλά με προβολείς στραμένους στη σκηνή του Αττικόν στις τελετές έναρξης και λήξης φέτος και μάλιστα τους ομιλητές να προβάλλονται και στην οθόνη για το αξιαγάπητο ψυχεδελικό εφέ, μάλλον φαίνεται πως κάποιος μας διάβαζε πέρυσι (εκτός απ’ το να βλέπει τα βίντεό μας), κι αν και προκάλεσε μουρμούρες μπλοκάροντας τις κάρτες των δημοσιογράφων για να ανοίξει θέσεις στο κοινό (και να ξεπεράσει τους πονοκεφάλους των logistics στις προκρατήσεις), το φεστιβάλ φέτος απέφυγε και τις γκρίνιες για τις καθυστερήσεις καταφέρνοντας να τις εξαλείψει, και μάλλον άκουσε τα καντήλια των θεατών, όταν απέσυρε κάπου στα μισά του, την επίθεση των επαναλαμβανόμενων διαφημιστικών του μεγάλου χορηγού του, επιβεβαιώνοντας ότι είναι φεστιβάλ κοινού. Και με όχι πρωτοκλασάτα μεν, αλλά φουλ ενδιαφέροντα ονόματα στους καλεσμένους του, έκανε την 14η έκδοσή του, εκτός από ομαλή εντός, και αξιομνημόνευτη εκτός των αιθουσών, με τον Joe Swanberg, τον Julian Temple και τον (φραγκοφονιά, ή βιοπαλαιστή, όπως θες το παίρνεις) Bill Plympton να προσφέρουν τα καλύτερα πάνελ της ιστορίας του, ή τουλάχιστον απ’ όσα έχω πετύχει στα δυοτρία χρόνια που τα κάνει συνειδητά.

Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, όπως το blog, τα βίντεο κι οι συνεντεύξεις που υπολειτούργησαν εγκληματικά και στο site του φεστιβάλ και σ' εκείνο που αναφέρει στους διοργανωτές, αλλά δεν θα τους το κρατήσουμε μανιάτικο, για να 'χουμε κι εμείς δουλειά να κάνουμε. Κι αν είχε καταφέρει να ξεπεράσει και την φετινή κακή σοδειά ταινιών, που έχει βασανίσει και πολύ σημαντικότερα φεστιβάλ απ’ του λόγου του (κι απ' τα οποία αντλεί ταινίες για το πρόγραμμά του, βασικά), θα μιλούσαμε και για θαύμα, αντί να κουβαλιόμαστε από αίθουσα σε αίθουσα κυνηγώντας συμπαθείς μετριότητες, όποτε αποφασίζαμε να αποφύγουμε τους πιο μεγάλους τίτλους. Απ' αυτά τα συμπαθητικά πάντως, η Rumba που είχε φτιάξει από νωρίς το buzz της σε κοινό και δημοσιογράφους, κέρδισε το βραβείο των πρώτων, μαζί με το ασαφών κριτηρίων αντίστοιχο του Ινστιτούτου Οπτικοακουστικών Μέσων, ενώ η Sita Sings the Blues που είχε φτιάξει το δικό της buzz πριν καν ακόμη σηκωθεί η αυλαία του φεστιβάλ, πήρε από την επιτροπή νέων, το βραβείο σεναρίου για την animated εκδοχή της ραμαγιάνας της Valmiki. Επίσης σε βραβευμένη απ' το χρόνο ιστορία, και αναπτυγμένη σε σενάριο στο σχετικό workshop στη Νίσυρο μάλιστα, πήγε το βραβείο σκηνοθεσίας, που έδωσε η επιτροπή στο Absurdistan, μια χαριτωμένα παραμυθένια αλλά κομματάκι κουραστικά επαναλαμβανόμενη εκδοχή των αριστοφανικών Ορνίθων της αριστοφανικής Λυσιστράτης. Η Χρυσή Αθηνά Καλύτερης Ταινίας πήγε στο, βραβευμένο για τη φωτογραφία του και τιμημένο με Μέγα Βραβείο Επιτροπής στο Sundance, σουηδικό Ping-pongkingen, για γεματούλη 16χρονο, που πάει σαν το μπαλάκι του πινγκ-πονγκ απ’ το δυσλειτουργικό οικογενειακό του περιβάλλον, στο δύσκολο σχολικό του.