Home (2008)

Οικογένεια ζει αποτραβηγμένη στην μια όχθη αυτοκινητόδρομου ημιτελούς για δέκα χρόνια τον οποίο έχει ενσωματώσει στη καθημερινότητά της. Στην άλλη όχθη βρίσκεται ο υπόλοιπος κόσμος.Η οικογένεια του Σπιτιού με Θέα (2008) λούζεται μαζί στην αρχή της ταινίας και κοιμάται μαζί στη συνέχεια, πράγματα όχι πια τόσο συνηθισμένα όσο σε εποχές ανέχειας και κουνελιάσματος, όμως ιδιαίτερα ενδεικτικά της κατά βάση κοινωνικής αντικοινωνικής συμπεριφοράς του ζευγαριού στο κέντρο της. Συμπεριφορά στην οποία προσαρμόζεται και αυτή των παιδιών, με τρόπους που να τονίζουν τον χαρακτήρα του καθενός αλλά και τα άκρα που πιάνουν συνήθως οι έφηβοι: η μια κόρη κάνει όλη μέρα ηλιοθεραπεία με μουσική στο τέρμα, η άλλη κρύβεται στα βιβλία και τους υπολογισμούς της. Σε αυτά τα θεμέλια μαύρης δραμωδίας που περιμένει να συμβεί, με τη προσμονή ενισχυμένη στο υποσυνείδητό σου από τη παρουσία πρωταγωνιστών του Haneke, πέφτει η πίσσα που στρώνουν στο δρόμο νυχτιάτικα τα κυβερνητικά συνεργεία.

Κάπου εκεί το φιλμ αρχίζει να χάνει την αίσθηση σουρεαλιστικού ντοκιμαντέρ και μπλέκεται σε μια θολή διαδικασία απανθρωπισμού των ηρώων του, μελετημένη αλλά, συγκριτικά, εξαιρετικά απλοποιητική. Η κόρη γίνεται υποχονδριακή, η μάνα γίνεται μανιοκαταθλιπτική, το σπίτι γίνεται τάφος, όμως ότι χρησιμοποιήθηκε στη πορεία μένει σεναριακός μηχανισμός χωρίς ουσία και οι συμβολισμοί της κατάρρευσης φαίνονται περισσότερο αμήχανοι παρά ηθελημένα θολοί: η οικογένεια δε φαίνεται ποτέ να έχει επίγνωση της ειρωνείας του να την αποκόβει ο αυτοκινητόδρομος από τον πλανήτη, φαίνεται να καταρρέει προς τα μέσα από κάποιου είδους πένθος για την έξω της ζωή, τελικά μένει μόνος της εχθρός ο θόρυβος και μόνη της λύση η ασφυξία. Και κάπως έτσι η διαγραφόμενη τραγωδία γίνεται απόμακρη τόσο στη λογική όσο και στο συναίσθημα και η ταινία σου αφήνει μια αίσθηση κλειστοφοβίας και τιποτάλλο. Παρολαυτά, τα περίφημα production values βγάζουν μάτι (καμιά 300αριά αυτοκίνητα χρειάστηκε να πηγαινοέρχονται όπως λέει η Meier) και η σχετικά πρωτάρα σκηνοθέτρια τα χρησιμοποιεί ιδανικά, με τη βοήθεια των έμπειρων συνεργατών της, για να κρατάει τη προσοχή σου έστω και στα τεχνικά. Τυπικά υπό γυναικεία ματιά που μένει στο φρύδι και στα παπούτσια αδυνατώντας να συνθέσει γενική εικόνα, η παραγωγή έχει και όλες τις ξεχωριστές πινελιές (κινήσεις της κάμερας, αντιθέσεις στο φωτισμό) ασορτί με τις σταδιακές αλλαγές στην ιστορία, και όπως και να 'χει το "road movie από την ανάποδη" είναι φρέσκια ιδέα και μαζί με την εκτέλεσή της μπορείς να πεις ότι ένα τι το αφήνουν στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο.