Last Chance Harvey (2008)

Χωρισμένος πατέρας στα πρόθυρα της ανεργίας, πετάει στο Λονδίνο για το γάμο της κόρης του. Εκεί ο κόσμος του καταρρέει ολοκληρωτικά, και ανακαλύπτει την τελευταία του ευκαιρία να ξαναζήσει στο πρόσωπο υπαλλήλου αεροδρομίου που έχει αρχίσει να αποδέχεται την αιώνια θέση της στο ράφι.Ρομαντική δραμεντί με πρωταγωνιστές τουλάχιστον στο (αν όχι πέρα από το) όριο της μέσης ηλικίας, από μόνη της ακούγεται σα ριζοσπαστική δήλωση εναντίωσης στη χολιγουντιανή φόρμουλα του είδους, φόρμουλα που έχει σαφείς προδιαγραφές και για το ηλικιακό φάσμα των ερμηνευτών και για τις σωματικές τους αναλογίες, τα δημογραφικά του κοινού τους κλπ. Αλλά εκεί, στη δήλωση, εξαντλείται η προσπάθεια του Joel Hopkins να αποφύγει τα κλισέ που δεν ταλαιπωρούν πια απλώς, αλλά καθορίζουν το είδος. Μέσα στο ξεδίπλωμα ξαναζεσταμένων ενσταντανέ που υπογραμμίζουν με διακριτικότητα ταβανοπινέλου την απόρριψη που τρώνε από την ζωή την ίδια, οι ήρωες ακολουθούν μηχανικά το μπούσουλα που τους φέρνει να σκοντάφτουν ο ένας στον άλλο, να εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους και να απομακρύνονται, να ξανασυναντιούνται και να την παίρνουν πίσω, να κολλάνε μαγικά, να τρομάζουν, να αλληλοαπορρίπτονται, να συνειδητοποιούν πως μαλακίζονται και να ξαναβρίσκονται για να περπατήσουν μαζί στο ειδυλλιακό ηλιοβασίλεμα. Αν δεν είχε τον Dustin Hoffman και την Emma Thompson να της χαρίζουν ψυχή και ζεστασιά, επιδεικνύοντας τους αξιαγάπητους μανιερισμούς του ο ένας και την αντανακλαστική αντισυμβατικότητά της η άλλη, η παραγωγή θα μπορούσε κάλλιστα να έχει τον Ryan Reynolds και την Sandra Bullock να παίζουν ακριβώς τα ίδια πράγματα, ρομποτικά. Α, περίμενε, το έχουν ήδη κάνει. Χμ...