The Fantastic Mr. Fox (2009): Αλαφροΐσκιωτο trailer
Κάποιες ώρες πριν παρουσιαστεί το πρόγραμμα της Venezia 66, στα κανάλια του Yahoo! παρουσιάζονταν το τρέιλερ μιας παραγωγής από αυτές που έδωσαν στον Marco Müller το δικαίωμα να υπονοεί ότι βαρέθηκε να απορρίπτει αμερικάνικες συμμετοχές φέτος. Κάπως έτσι (λόγω ανταγωνισμού και προφανώς όχι και τόσο ξεχωριστής ποιότητας), ο Fantastic Mr. Fox (2009) έγινε η πρώτη ταινία του Wes Anderson, εδώ και καμιά δεκαετία τουλάχιστο, που δε θα παίξει σε μεγάλο ευρωπαϊκό φεστιβάλ, αλλά θα ανοίξει το once upon a time μικρό αγαπημένο μας του Λονδίνου, όπως είχε ανακοινωθεί καναδυό μέρες νωρίτερα.
Και κρίνοντας από τις πρώτες σκηνές της, η παραγωγή και στο Λονδίνο πάει μάλλον για να την ακολουθήσουν κάτι ονόματα σαν αυτά του George Clooney και της Meryl Streep που σερβίρει με μεγάλη γραμματοσειρά η προώθηση, και όχι λόγω σχετικής εντοπιότητας του Roald Dahl, ήρωα του Anderson και συγγραφέα του παιδικού βιβλίου το οποίο αυτός μεταφέρει. Όπως βλέπεις, ο Dahl δεν έχει.. καν όνομα για τη φανταστική κυρία Twentieth Century Fox που υιοθέτησε το project όταν η εταιρεία που το είχε ξεκινήσει, η Revolution, παρέδωσε τα κλειδιά στο τέλος του 2007 (και τέλος του μη ανανεωμένου συμβολαίου συνεργασίας της με τη Sony). Και η ταινία σμπρώχνεται, από την ίδια φανταστική κυρία, λίγο σα να είναι τα 11 Αλεπουδάκια του Όσιαν, παρότι ο Anderson δε φαίνεται να δείχνει ούτε εδώ διάθεση να περάσει στη σκοτεινή (διάβαζε εμπορική) πλευρά του hip: οι κολλητοί του επιστρέφουν, το στιλάκι είναι ανεξάρτητο, η κάμερα αρνείται να δεχτεί πως όταν αποτραβιέται σε μακρινά πλάνα αποκαλύπτει μια λεκάνη με παιχνιδάκια, οι εικόνες ξεκολλάνε από την αφήγηση, και κυριότερα, δύσκολα διακρίνεις και πάλι κοινό-στόχο πέρα από αυτό που ενθουσιάζεται με ότι δεν έχει κοινό στόχο. Και αν δε σου μοιάζει η σταματημένη κίνηση (i.e. stop-motion animation) και πολύ με αυτή στα υδρόβια ζωάκια του Life Aquatic (2004), είναι γιατί ο Henry Selick αποχαιρέτησε στο ενδιάμεσο, για να κάνει τη Coraline (2009).
Και κρίνοντας από τις πρώτες σκηνές της, η παραγωγή και στο Λονδίνο πάει μάλλον για να την ακολουθήσουν κάτι ονόματα σαν αυτά του George Clooney και της Meryl Streep που σερβίρει με μεγάλη γραμματοσειρά η προώθηση, και όχι λόγω σχετικής εντοπιότητας του Roald Dahl, ήρωα του Anderson και συγγραφέα του παιδικού βιβλίου το οποίο αυτός μεταφέρει. Όπως βλέπεις, ο Dahl δεν έχει.. καν όνομα για τη φανταστική κυρία Twentieth Century Fox που υιοθέτησε το project όταν η εταιρεία που το είχε ξεκινήσει, η Revolution, παρέδωσε τα κλειδιά στο τέλος του 2007 (και τέλος του μη ανανεωμένου συμβολαίου συνεργασίας της με τη Sony). Και η ταινία σμπρώχνεται, από την ίδια φανταστική κυρία, λίγο σα να είναι τα 11 Αλεπουδάκια του Όσιαν, παρότι ο Anderson δε φαίνεται να δείχνει ούτε εδώ διάθεση να περάσει στη σκοτεινή (διάβαζε εμπορική) πλευρά του hip: οι κολλητοί του επιστρέφουν, το στιλάκι είναι ανεξάρτητο, η κάμερα αρνείται να δεχτεί πως όταν αποτραβιέται σε μακρινά πλάνα αποκαλύπτει μια λεκάνη με παιχνιδάκια, οι εικόνες ξεκολλάνε από την αφήγηση, και κυριότερα, δύσκολα διακρίνεις και πάλι κοινό-στόχο πέρα από αυτό που ενθουσιάζεται με ότι δεν έχει κοινό στόχο. Και αν δε σου μοιάζει η σταματημένη κίνηση (i.e. stop-motion animation) και πολύ με αυτή στα υδρόβια ζωάκια του Life Aquatic (2004), είναι γιατί ο Henry Selick αποχαιρέτησε στο ενδιάμεσο, για να κάνει τη Coraline (2009).
Previously on Movies for the Masses: Dorian Gray (2009): Τρομοειδές trailer