Ο Γιός του Τσάρλυ (2008)

Νονός της νύχτας που σιχαίνεται τις τραβεστί και τη ντόπα, βρίσκεται μπλεγμένος με τον αρχινονό του, χάρη στις τραβεστί, τη ντόπα κι έναν μουγκό αγροίκο.Παρά το campy trash περιτύλιγμα που διαφημίζει το trailer του, ο Γιος του Τσάρλι κρύβει μέσα του πολύ περισσότερη υπόσχεση απ’ όση αφήνει να φανεί η φεστιβαλική αύρα που έχει μαζέψει μέχρι τώρα (απ’ τη Θεσσαλονίκη ως το Gagarin), συσπειρωμένη σ’ έναν γκανγκστερικό κορμό που μοσχοβολάει αγάπη του είδους απ’ τον δημιουργό της, αλλά και ζέχνει ανεπάρκεια να τη διαχειριστεί σε ικανοποιητικό επίπεδο.

Οι πρωταγωνιστές του μοιάζουν παγιδευμένοι στη δεκαετία του ’80, σα να μη θέλησε κανείς να τους βγάλει απ’ τη χρονοκάψουλα που τους έχει φυλακίσει το συλλογικό υποσυνείδητο, και κάπου εκεί φαίνεται να γυροφέρνουν και οι παρατρεχάμενοί τους, με την ταινία να βρίσκεται σε μια περίεργη διελκυστίνδα ταινίας εποχής σε μοντέρνα σκηνικά, σαν ένα εκτός χρόνου χρονικό μιας παλιάς χιλιοειπωμένης ιστορίας. Ο Tony Montana σκιάζει σα φάντασμα τις κινήσεις, τις εκφράσεις τους και τη γκαρνταρόμπα τους, κι ο Ζωναράς αδυνατεί να τους εμφυσήσει με δικιά τους προσωπικότητα, ή να εμπνευστεί δικό του σύμπαν να τους βάλει να κυκλοφορούν, παρά τραβά τραβηγμένες παράλληλες με ταινίες του είδους εξίσου φτωχές αλλά ανείπωτα πιο τσαμπουκαλίδικες και τους παρατάει να βρίζονται και ν’ αλληλοσπαράσσονται σ’ έναν κόσμο δανεικό, άσχημα φωτοτυπημένο, φτωχό όχι μόνο σε άποψη, αλλά ολοφάνερα και σε τεχνική.

Όπως και να ’χει, η αναχρονιστικότητα του cast, το φανφαρόνικο πάθος των ερμηνειών τους κι οι αθυρόστομες εκφράσεις τους, μαζί με το στοιχειώδες της πλοκής και το ξεκούδουνο των στροφών της, δεν μπορούν παρά να προσφέρουν την απόλαυση του cult τους, μέχρι να την επισκιάσει η κούραση της επαναληπτικότητάς τους, όπως άλλωστε φάνηκε και στην προβολή της ταινίας στο Φεστιβάλ Cult Ελληνικού Κινηματογράφου πριν ένα εξάμηνο περίπου.