Θέμις (2008)

Τρεις κάμερες και δεκαπέντε μικρόφωνα, στήνονται στις αίθουσες του Πρωτοδικείου Αθηνών και καταγράφουν.Μικροκλοπές, κατοχές ναρκωτικών, πλαστά διαβατήρια, πολεοδομικές αυθαιρεσίες, μισητοί διαζευγμένοι, τροχαίες ατασθαλίες και όλα όσα φτάνουν καθημερινά στις αίθουσες του πρωτοδικείου, μαζί με τους φουκαράδες που κουβαλάνε μαζί τους, ήταν για μήνες ολόκληρους η καθημερινότητα του Ελληνογάλλου Μάρκου Γκαστίν, που, ενθουσιασμένος με την έμφυτη δικομανία και την εκστατική γραφειοκρατία που είχε συναντήσει στη χώρα μας όταν μετακόμισε μονίμως πριν δυοτρεις δεκαετίες, αποφάσισε να ψάξει στα έδρανα των δικαστηρίων «ένα περιορισμένο πορτραίτο της ελληνικής κοινωνίας», όπως λέει.

Εκεί βρήκε «το πιο καθαρό ντοκιμαντέρ που έκαν[ε] ποτέ», μια εθιστική συρραφή απίθανων ιστοριών, με απίθανους πρωταγωνιστές κι ακόμα πιο απίθανους δικαστές κι υπερασπιστές, που εύστοχα και καυστικά όπως πάντα, συνοψίζει ο Τζίμης Πανούσης λέγοντας ότι «ρίχνουν πρόστιμα και φυλακές, όπως ρίχνουν λουλούδια στα σκυλάδικα», και σ’ ανατριχιάζουν ακόμα περισσότερο κι απ’ τους γραβατομένους που ζητάνε εκλογές, με τις προκάτ εκφορές των νεκρών κι απρόσιτων κωδίκων που κάνουν απεχθές όλο το δικαϊκό σύστημα στην πράξη του, ενώ κατά καιρούς δικαιώνουν την άποψη για το άτοπο παρατήρησης που να μην επηρεάζει το αντικείμενό της απ’ την ύπαρξη και μόνο του παρατηρητή, έτσι όπως στήνονται, φουσκώνουν, εξυπνακίζουν, κομπάζουν και θεατρινίζουν, στις καταδιασκεδαστικές εξάρσεις τους. Περισσότερο από ιδιαίτερα χρήσιμη ματιά στην κοινωνία (και τον φόβο που την παγώνει όταν βρίσκεται απέναντι στην έδρα της κρίσης –αντίστοιχο μ’ αυτόν που την κυριεύει στην αναμονή της ετυμηγορίας του γιατρού, γιατί με το «θα ζήσεις-θα πεθάνεις» μοιάζει περισσότερο το «αθώος-ένοχος» που ξεστομίζουν), η Θέμις του Γκαστίν προσφέρει την κλειδαροτρυπική ηδονή μιας σειράς εικόνων που, αν δεν είσαι του χώρου, δεν έχεις την ευκαιρία να ζήσεις από τόσο κοντά, και το χάσιμο της παράνοιας του να προσπαθείς να βγάλεις δικιά σου απόφαση έχοντας μονίμως την αίσθηση ότι σου λείπουνε στοιχεία, ελπίζοντας παράλληλα ότι δεν βγάζουν τις ετυμηγορίες τους με τα ίδια κενά κι αυτοί πάνω στην έδρα.