Ricky (2009)

Όταν η Katie, μια συνηθισμένη γυναίκα, συνάντησε σε διάλειμμα για τσιγάρο τον Paco, ένα συνηθισμένο εργάτη, κάτι εξαιρετικό προέκυψε στις τουαλέτες του εργοστασίου.Ο Ricky (2009) ξεκινάει με τη μητέρα του να προσπαθεί να τον φορτώσει στη Πρόνοια επειδή δε μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνη της έχοντας ήδη και μια κόρη να μεγαλώνει, μια σκηνή - κουκκίδα που δεν έβγαζε ευθεία στην ελλειπτική του αφήγηση και ο Ozon την άφησε αρχικά έξω από το μοντάζ του. Και η ιδέα να τη κολλήσει στην αρχή, σηματοδοτεί και τη πίστη του στην ευφυία του ακροατηρίου του, και την απόφασή του να το βάλει σε ένα ακόμα κινηματογραφικό magical mystery tour με απροσδόκητες στάσεις, αλλά και μια εκπληκτική ομοιότητα με το στιλ των Dardenne που αποτελεί και το πρώτο μέρος της ξενάγησης. Η ταινία βέβαια πλασάρονταν από το στάδιο της παραγωγής της, στις Κάνες του 2008, σαν κλείσιμο του ματιού και στο χώρο του τρόμου, και η πρώτη της σκηνή προσθέτει και μια ακόμα νότα, προοιωνιστική, πιο ηχηρή από τα μουσικά νεύματα στο Μωρό της Ρόζμαρι (1968) της συνέχειας.

Ο Ozon ακολουθεί τις συμβάσεις του κλασικού, ψυχολογικού, τρόμου, όπως αυτές φτάσαν από την εποχή των περιορισμένων τεχνικών δυνατοτήτων που αφήναν τα πολλά για τη τρίτη πράξη, μέχρι στον Cronenberg και την ιδέα ότι οι περίεργες μεταλλάξεις είναι τελικά.. η σκοπιά του θεατή και ευπρόσδεκτοι καταλύτες αλλαγών στις προσωπικότητες των πρωταγωνιστών. Στο ίδιο πνεύμα κολλάνε και οι επιλογές βλοσυρού νατουραλισμού που βασανιστικά αργά πασπαλίζονται με θόλωμα των ορίων μεταξύ πραγματικότητας και (πιθανών) παραισθήσεων, αφού από την εποχή του γερμανικού εξπρεσιονισμού ο τρομοχώρος ήταν ανοιχτός στα και χρησιμοποιούσε τα πολιτισμικά ρεύματα της εποχής του. Όμως, σε όλη τη ροή ο σκηνοθέτης του Sitcom (1998) κολλάει και τα δικά του σήματα κατατεθέντα, από τον νατουραλισμό του ξεσκατώματος μέχρι τον κανιβαλισμό των κοτόπουλων, και προσθέτει και τις δικές του ανησυχίες για το δικαίωμα να ακολουθείς το δρόμο σου στη ζωή από έξι μηνών, αντί να ενδιαφέρεται να εξυπηρετεί την ανάγκη προσανατολισμού του θεατή με σήματα όπως τη λιποθυμία της εγκύου Alexandra Lamy σε διαφυγή χημικών στο εργοστάσιο. Βέβαια, δε του δίνεις και ακριβώς άδικο, μετά τη κριτική αντιμετώπιση της Angel (2007) του σα.. στρέιτ στόρι, και με δεδομένες τις μεγάλες αποστάσεις που πρέπει να κρατήσει από τις σχετικές θρησκευτικές μυθολογίες (αποστάσεις που δε θα άφηναν και σε κανέναν άλλο πολλές επιλογές πέρα από το κοτοπουλέ του πράγματος). Έτσι, σα συλλαβιστική στο γενικότερο πνεύμα σύνοψη, το φιλμ κάνει το ταξίδι ανάμεσα στους κατατονισμένα καταπροαναγγελθέντες σταθμούς Dardenne-Cronenberg, με ξεναγό τη Lamy του κόντρα παρελθόντος σε χαριτωμενιές, και με λιγότερες προθέσεις να αγγίξει την εξαπάτηση, συνεπές στην απίθανη δημιουργική πορεία του Ozon αλλά και κάπως προσαρμοσμένο στα βιομηχανικά αδιέξοδα που αυτή τον έφτασε.