Antichrist (2009)

Κακός ψυχολόγος με τάσεις επιδειξιομανιακής επιβολής (ονόματι Lars) και εύθραυστη μελετήτρια της γυναικείας καταπίεσης στο Μεσαίωνα (που τη λένε Von Trier, και τη μία και την άλλη) δείχνουν στο γιo τους πώς γίνονται τα παιδάκια, και αυτός προσπαθεί να κάνει παραθυράκια στο παράθυρο. Μετά, πατέρας μάνα και μικρό φαντασματάκι, πάνε μαζί εκδρομή στο δάσος.Στον πρόλογο του Αντίχριστου (2009), ο Trier σερβίρει σε ψηφιακό super slow motion, μια ασπρομαυροποιημένη δραματούρα του είδους που θάφτηκε οριστικά πριν καμιά τριανταριά χρόνια κάτω από τόνους ντομάτας, μεταλλαγμένη εμπρεπώς (η εισαγωγική παπαροσκηνή) με τη τεχνητή προσθήκη ενός παπαριού να μπαίνει εκεί που συνηθίζει. Και αν σίγουρα μέχρι τώρα δε μπορούσες να αρνηθείς στο έργο του την εριστικά παιχνιδιάρικη διάθεση να κατεβάσει να αναπτύξει και να συζητήσει σκηνογραφημένες ιδέες ολικά (i.e. μαζί με τη σκηνογράφησή τους), εδώ ο κάποτε κύριος Δόγμα Ενενηνταπέντε εξομολογείται εξ' αρχής, σε περίπτωση που δε το ήξερες, ότι οι όποιες εμπνεύσεις του στέρεψαν πριν πολύ καιρό ενώ στο ίδιο διάστημα γίνονταν όλο και επιτακτικότερα αισθητή εκεί που βάζει το χέρι του (i.e. στη τσέπη του) η ανάγκη για έμπρακτη αναγνώριση.

Στα θεωρητικά, ο Trier ξαναπιάνει θλίψη, πόνο και απόγνωση σα καταλύτες γυναικείων ψυχωτικών συμπεριφορών, και το κάνει και με επιδεικτικά ερασιτεχνικό τρόπο: εκτός από τα συνηθισμένα ανακοινωτικά καρτελάκια, η ενασχόληση είναι τόσο επιφανειακή όσο η αντίληψη ψυχοθεραπευόμενου για τη ψυχοθεραπεία (πλακίτσες με τις ανεπίτρεπτες σεξουαλικές σχέσεις γιατρού-ασθενή), οι διάλογοι μένουν σε νηπιακό επίπεδο (για παράδειγμα, η αυτή κατηγορεί ανακοινωτικά τον αυτόν ότι της δείχνει ενδιαφέρον γιατί τη βλέπει σα πείραμα, μόλις ο αυτός αρχίσει να το κάνει), και η εξέλιξη διευκολύνεται με τους πιο προφανείς τρόπους (ή αλλιώς λείπει μόνο το καρτελάκι που να λέει "χρειαζόμαστε ένα κουλό λόγο για να πάμε στο τρομοβουνό, και η αυτή θα κάνει για λίγο ότι τον αγνοεί, κοπανώντας το κεφάλι της όπου βρει, και τρώγοντας κι έναν μπας και δει αστεράκια αλλιώς"). Στα τεχνικά, ο Δανός ρεζιλεύει τους συνεργάτες του σε παρόμοιο (με τα θεωρητικά) ποτπουρί της προηγούμενης δουλειάς του, αφήνοντας και δοκιμαστικά γενικά που μάλλον γύρισε κάνας καθυστερημένος από τους Ηλίθιους (1998), και κόβοντας το φιλμ σε χαλασμένο ψευτοαυτόματο από το Μεγάλο Αφεντικό (2006) ώστε να διακρίνεις την ασυνέχεια στις διαφορετικές λήψεις. Αισθητικά, ήδη από το πρώτο (από αμέτρητα) τρέιλερ, είναι φανερό ότι ο σκηνοθέτης του Riget σκοπό έχει να μιμηθεί ομιχλώδεις ασιατικές και βιντεοκασετώδεις δυτικές χοροριές χωρίς να κάνει καμιά προσπάθεια να τις μελετήσει προηγουμένως, και βγάλε εσύ συμπέρασμα αν ειρωνεύεται τις ίδιες (τις χοροριές), όσους τις μιμούνται, τη τύφλα σου ή τη δικιά του. Ερμηνευτικά, Willem Dafoe και Charlotte Gainsbourg κάνουν σαφές πως τους ζητήθηκε να δείχνουν ότι καταλαβαίνουν τι λένε και τι κάνουν όσο (ζητήθηκε) και από τα λοιπά ζωντανά και σανά, αξιόλογη μπορείς να πεις τη προσπάθεια για επαγγελματισμό σε όσες σκηνές είναι του πέους, και για ραδιοφωνική εκφορά στις ατάκες εκτός φακού.

Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, η παραγωγή δε περίμενε να πάει φέτος στις Κάνες. Έτσι, από τον τίτλο ακόμα βέβαια συμπεραίνεις ότι φτιάχτηκε για να περιφέρει με το αζημίωτο το λαϊκό θέαμα "Lars von Trier Antichrist", όμως οι προκλητικές αφιερώσεις στον Tarkovsky και οι αυτάρεσκες δηλώσεις περί "καλύτερου σκηνοθέτη στο κόσμο" είναι δύσκολο να πεις αν άναψαν σα λάμπα πάνω από το κεφάλι του υπεύθυνου πριν ή μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων. Όπως και να 'χει, το γεγονός ότι κάποιοι τις πήραν στα σοβαρά, δε προσθέτει κανενός άλλου είδους γούστο στο κακό της όλης ταινίας ο χριστός να τη κάνει.