Κάνες 2009: Τα βραβεία
Ο Michael Haneke τιμήθηκε με τον φετινό Χρυσό Φοίνικα για το Weiße Band (2009) του, στη λήξη του 62ου φεστιβάλ των Κανών, μια λήξη της οποίας η τελετή απέδειξε ότι φέτος η διοργάνωση είχε πολύ περισσότερα βραβεία να μοιράσει απ' ότι ταινίες που να τα αξίζουν, με αποτέλεσμα οι μισές τουλάχιστο απονομές να συνοδευτούν από γιούχες.
Το μεγάλο βραβείο έδωσε στον σκηνοθέτη η Isabelle Huppert, πρόεδρος στη φετινή επιτροπή και πρωταγωνίστρια στη Δασκάλα του Πιάνου (2001) του (Haneke) που είχε μισοσκουπίσει τις απονομές στη Croisette οχτώ (8) χρόνια νωρίτερα αλλά χωρίς να καταφέρει τη σημαντικότερη τότε. Η ταινία, που κατατρομοκρατεί και πάλι τη σύγχρονη μπουρζουαζία όπως αναφέρει χαρακτηριστικότερα απ' όλους το AFP, κουβάλαγε τη κατάρα της κριτικής αποδοχής από τη Πέμπτη, ενισχυμένη από χτες και με το βραβείο FIPRESCI (τιμή που είχε λαβει και το Caché (2005) για να περιοριστεί στη συνέχεια στο βραβείο σκηνοθεσίας). Παρολαυτά, η εκλεκτική συγγένεια του Haneke με την Huppert του βγήκε στο τέλος συν, αντί για μείον όπως υπολογίζαμε αρκετοί χωρίς να υπολογίζουμε παράλληλα και τη βοργιαστική ευρωπαϊκή παράδοση αιώνων και δη και στα καλλιτεχνικά -- οι φήμες φουσκώναν όλη τη βδομάδα ότι οι διαφωνίες και οι συμπάθειες μέσα στην επιτροπή ήταν έντονες, το αποτέλεσμα έδειξε ότι επικράτησε σχετική συμμόρφωση με τις απέξω γνώμες, και μπορείς να φανταστείς ποιοι συμβάλλανε περισσότερο σε αυτό. Το Weiße Band είχε πουληθεί για αμερικάνικη διανομή (στη Sony Classics) με το που προσγειώθηκε στις Κάνες, πράγμα που αυτόματα το έβαλε στη κατηγορία ενδιαφέροντος και για το ευρύτερο κινηματογραφόφιλο κοινό, μαζί με το Bright Star (2009) της Jane Campion που είχε μαζέψει υποψήφιους αγοραστές πολύ νωρίτερα και στις Κάνες ξεκίνησε ουσιαστικά την οσκαρική του καμπάνια.
Το Μεγάλο Βραβείο (Grand Prix) και δεύτερο σε σημασία μετά το πραγματικό μεγάλο βραβείο, πήρε ο Jacques Audiard για τον Un Prophète (2009), παραγωγή που έκανε τους Γάλλους να τη συγκρίνουν ξανά και ξανά (και ξανά) με τους Goodfellas (1990) του Scorsese, και τους αλλοεθνείς να τη βρίσκουν πολύ καλή σε σχέση με τις υπόλοιπες αλλά λειψή ακόμα και σε σύγκριση με τα Gomorra (2008) του Garrone. Τρίτο βραβείο, μεγάλο σύμφωνα με τη σειρά απονομής, και τιμητικό για τη θρυλική του καριέρα και ακόμα περισσότερο για το γεγονός ότι ζει ακόμα, πήρε ο 90άρης Alain Resnais για τα Herbes Folles (2009), και μάλλον με το σκεπτικό ότι αν έπαιρνε οποιοδήποτε άλλο (όπως ακούγονταν), τότε θα μάζευε και τα περισσότερα boos. Μεγάλο αντι-βραβείο δόθηκε για πρώτη φορά από τη χριστιανική "οικουμενική" επιτροπή, στον Αντίχριστο (2009) του Lars von Trier, γιατί "προτείνει ότι η γυναίκα πρέπει να καεί παλουκωμένη για να μπορέσει ο άνθρωπος να ορθοποδήσει", πράγμα το οποίο προτείνουν και οι Μάζες και όλες οι θρησκείες από αρχαιοτάτων χρόνων αλλά τείνει να ξεχαστεί στον 21ο αιώνα.
Το κλίμα στις Κάνες δεν ήταν καλό από την αρχή, τα ξενοδοχεία ψάχναν κόσμο μέχρι τις τελευταίες μέρες, η αμερικάνικη βιομηχανία ενδιαφέρθηκε ελαχιστότατα να παρουσιαστεί, το διαγωνιστικό έγινε λίστα μπουγάδας για να προσελκύσει τους υπόλοιπους. Και το 'φαγε και ο γάιδαρος, με τη μεγάλη επιτροπή να έχει για τέταρτη φορά στην ιστορία Madame la Présidente και για πρώτη γυναικεία πλειοψηφία (5-4) για να χάσει φυσικά τον μπούσουλα, και με τους συνηθισμένους από πέρσι πολύ μικρούς ενδιαφερόμενους (Sony Classics, IFC Films) να αγοράζουν και ελάχιστα από πάνω. Στα, ιδιαίτερα ενισχυμένα φέτος, περιφερειακά κυριάρχησε, όπως ήδη είπαμε, ο Κυνόδοντας (2009) του Γιώργου Λάνθιμου, μια από τις καλύτερες ταινίες όλης της διοργάνωσης και μεγαλύτερη διάκριση για την Ελλάδα τη τελευταία δεκαετία. Στο Ένα Κάποιο Βλέμμα είχε πανίσχυρο αντίπαλο τον Ρουμάνο Corneliu Porumboiu και το Politist, Adjectiv (2009) του, ενώ αξιοσημείωτο είναι και το σάρωμα του Δεκαπενθημέρου των Σκηνοθετών από το J'ai Tué ma Mère (2009) του Xavier Dolan-Tadros, παρά τη παρουσία κάποιων αμερικάνικων παραγωγών, ακόμα και μεγέθους Coppola.
Το μεγάλο βραβείο έδωσε στον σκηνοθέτη η Isabelle Huppert, πρόεδρος στη φετινή επιτροπή και πρωταγωνίστρια στη Δασκάλα του Πιάνου (2001) του (Haneke) που είχε μισοσκουπίσει τις απονομές στη Croisette οχτώ (8) χρόνια νωρίτερα αλλά χωρίς να καταφέρει τη σημαντικότερη τότε. Η ταινία, που κατατρομοκρατεί και πάλι τη σύγχρονη μπουρζουαζία όπως αναφέρει χαρακτηριστικότερα απ' όλους το AFP, κουβάλαγε τη κατάρα της κριτικής αποδοχής από τη Πέμπτη, ενισχυμένη από χτες και με το βραβείο FIPRESCI (τιμή που είχε λαβει και το Caché (2005) για να περιοριστεί στη συνέχεια στο βραβείο σκηνοθεσίας). Παρολαυτά, η εκλεκτική συγγένεια του Haneke με την Huppert του βγήκε στο τέλος συν, αντί για μείον όπως υπολογίζαμε αρκετοί χωρίς να υπολογίζουμε παράλληλα και τη βοργιαστική ευρωπαϊκή παράδοση αιώνων και δη και στα καλλιτεχνικά -- οι φήμες φουσκώναν όλη τη βδομάδα ότι οι διαφωνίες και οι συμπάθειες μέσα στην επιτροπή ήταν έντονες, το αποτέλεσμα έδειξε ότι επικράτησε σχετική συμμόρφωση με τις απέξω γνώμες, και μπορείς να φανταστείς ποιοι συμβάλλανε περισσότερο σε αυτό. Το Weiße Band είχε πουληθεί για αμερικάνικη διανομή (στη Sony Classics) με το που προσγειώθηκε στις Κάνες, πράγμα που αυτόματα το έβαλε στη κατηγορία ενδιαφέροντος και για το ευρύτερο κινηματογραφόφιλο κοινό, μαζί με το Bright Star (2009) της Jane Campion που είχε μαζέψει υποψήφιους αγοραστές πολύ νωρίτερα και στις Κάνες ξεκίνησε ουσιαστικά την οσκαρική του καμπάνια.
Το Μεγάλο Βραβείο (Grand Prix) και δεύτερο σε σημασία μετά το πραγματικό μεγάλο βραβείο, πήρε ο Jacques Audiard για τον Un Prophète (2009), παραγωγή που έκανε τους Γάλλους να τη συγκρίνουν ξανά και ξανά (και ξανά) με τους Goodfellas (1990) του Scorsese, και τους αλλοεθνείς να τη βρίσκουν πολύ καλή σε σχέση με τις υπόλοιπες αλλά λειψή ακόμα και σε σύγκριση με τα Gomorra (2008) του Garrone. Τρίτο βραβείο, μεγάλο σύμφωνα με τη σειρά απονομής, και τιμητικό για τη θρυλική του καριέρα και ακόμα περισσότερο για το γεγονός ότι ζει ακόμα, πήρε ο 90άρης Alain Resnais για τα Herbes Folles (2009), και μάλλον με το σκεπτικό ότι αν έπαιρνε οποιοδήποτε άλλο (όπως ακούγονταν), τότε θα μάζευε και τα περισσότερα boos. Μεγάλο αντι-βραβείο δόθηκε για πρώτη φορά από τη χριστιανική "οικουμενική" επιτροπή, στον Αντίχριστο (2009) του Lars von Trier, γιατί "προτείνει ότι η γυναίκα πρέπει να καεί παλουκωμένη για να μπορέσει ο άνθρωπος να ορθοποδήσει", πράγμα το οποίο προτείνουν και οι Μάζες και όλες οι θρησκείες από αρχαιοτάτων χρόνων αλλά τείνει να ξεχαστεί στον 21ο αιώνα.
Το κλίμα στις Κάνες δεν ήταν καλό από την αρχή, τα ξενοδοχεία ψάχναν κόσμο μέχρι τις τελευταίες μέρες, η αμερικάνικη βιομηχανία ενδιαφέρθηκε ελαχιστότατα να παρουσιαστεί, το διαγωνιστικό έγινε λίστα μπουγάδας για να προσελκύσει τους υπόλοιπους. Και το 'φαγε και ο γάιδαρος, με τη μεγάλη επιτροπή να έχει για τέταρτη φορά στην ιστορία Madame la Présidente και για πρώτη γυναικεία πλειοψηφία (5-4) για να χάσει φυσικά τον μπούσουλα, και με τους συνηθισμένους από πέρσι πολύ μικρούς ενδιαφερόμενους (Sony Classics, IFC Films) να αγοράζουν και ελάχιστα από πάνω. Στα, ιδιαίτερα ενισχυμένα φέτος, περιφερειακά κυριάρχησε, όπως ήδη είπαμε, ο Κυνόδοντας (2009) του Γιώργου Λάνθιμου, μια από τις καλύτερες ταινίες όλης της διοργάνωσης και μεγαλύτερη διάκριση για την Ελλάδα τη τελευταία δεκαετία. Στο Ένα Κάποιο Βλέμμα είχε πανίσχυρο αντίπαλο τον Ρουμάνο Corneliu Porumboiu και το Politist, Adjectiv (2009) του, ενώ αξιοσημείωτο είναι και το σάρωμα του Δεκαπενθημέρου των Σκηνοθετών από το J'ai Tué ma Mère (2009) του Xavier Dolan-Tadros, παρά τη παρουσία κάποιων αμερικάνικων παραγωγών, ακόμα και μεγέθους Coppola.
Previously on Movies for the Masses: Deutscher Filmpreis 2009: Οι νικητές