Κάνες 2009: Το επίσημο πρόγραμμα

Με εξαίρεση τη Disney που είναι απεγνωσμένη(!) να πείσει τους εμποράκους για την αξία της Pixar(!!!) και ανέλαβε τη πρεμιέρα με το Up (2009), η αμερικάνικη βιομηχανία άφησε γενικά τους των Κανών να δείξουν τι κάνουν when the going gets tough αυτή τη φορά. Και αυτοί με τη σειρά τους κρύφτηκαν πίσω από όποιο, έστω και ανεμοδαρμένο, βράχο βρήκαν στην υπόλοιπη παραγωγή του πλανήτη, με την επίσημη δικαιολογία ότι καινούρια πρόσωπα δεν εμφανίστηκαν και πολλά φέτος. Ή αλλιώς, παρά τα λόγια χρόνων, στη περίοδο των όχι και τόσο χοντρών αγελάδων, το πιο μουράτο φεστιβάλ του πλανήτη φρόντισε αποκλειστικά να γεμίσει τα ξενοδοχεία του, αντί να μπαίνει σε έξοδα να καθαρίζει τα κόκκινα χαλιά του από τις πατημασιές οποιουδήποτε φιλόδοξου και άφραγκου.

Μοναδική έκπληξη του προφανώς πιο προβλέψιμου προγράμματος μεγάλης διοργάνωσης των τελευταίων χρόνων, μπορείς να χαρακτηρίσεις τις τέσσερις (4) γαλλικές συμμετοχές, μία παραπάνω από τις συνηθισμένες, με τη συμπερίληψη και της πιο πρόσφατης (και πάλι ανάποδης και ακόμα πιο πειραματικής) ταινίας του Gaspar Noe. Ο σκηνοθέτης φαίνεται να ήταν και από τους ελάχιστους που ενδιαφέρθηκαν να τρέχουν να ολοκληρώσουν το μοντάζ τους για να προκάμουν (και γι' αυτό και μόνο υπήρχαν αμφιβολίες αν θα μπει στην εικοσάδα), μαζί με τον Quentin Tarantino που έχει βγάλει καπέλο για λογαριασμό των Weinstein. Σχετική έκπληξη είναι και η μετακίνηση της Andrea Arnold από το Un Certain Regard όπου τη βάζαν τα προγνωστικά, στο κυρίως διαγωνιστικό (απ' όπου μάλλον έβγαλε τον Bong Joon-ho που μετακινήθηκε προς την αντίθετη κατεύθυνση), γεγονός το οποίο από μόνο του βάζει τη Βρετανίδα που μας είχε σπάσει τα νεύρα το 2006 όταν και πήρε το βραβείο της επιτροπής με τη πρώτη της ταινία, σε θέση φαβορί για το 2009. Ελλείψει αντιπάλου προς το παρόν, πλην της Jane Campion που επιστρέφει ουσιαστικά μετά από αμέτρητα χρόνια. Η σκηνοθέτρια του Πιάνου (1993) και μοναδική χρυσοφοινικωμένη (γυναίκα) στην ιστορία, είναι και η μοναδική που συνοδεύεται από ένα κάποιο έντονο buzz στο διαγωνιστικό των λίγο πολύ γνωστών ποσοτήτων, ενώ ελπίδες πάντα μπορείς να 'χεις και για τον Michael Haneke και για τον Park Chan-wook.

Στο Un Certain Regard συμμετέχει και ο Κυνόδοντας (2009) του Γιώργου Λάνθιμου του οποίου την Κινέττα (2005) είχε.. ερμμμ.. καταμισήσει το κοινό στη Θεσσαλονίκη αλλά είχε συμπεριλάβει μετά στα περιφερειακά το Βερολίνο. Ο Gilles Jacob αναρωτήθηκε δημόσια στη συνέντευξη τύπου, πού θα είναι σε πέντε χρόνια το φεστιβάλ στο οποίο προεδρεύει, ανησυχώντας προφανώς μη πεθάνει κανένας από όσους κάλεσε φέτος και δεν έχει να τον αντικαταστήσει. Ενώ προσφέρθηκε να βοηθήσει τους "ανεξάρτητους δημιουργούς", δίνοντας όσο bandwidth του περισσεύει σε όσους.. διάλεξε για το διαγωνιστικό, ώστε να παρουσιάσουν τα πρώτα 5' των ταινιών τους, αντί για τρέιλερ που "σβήνουν κάθε επιθυμία", σε μια πρωτοπορειακή πρόταση, από την άποψη ότι δεν έβγαλε νόημα για κανέναν. Όλες οι αναφορές υποδέχτηκαν την ανακοίνωση του προγράμματος με ενθουσιασμό.

Μέχρι να το περάσω, όλο το πρόγραμμα στην επίσημη ανακοίνωση.


17 Responses so far.

  1. cheaptalk said

    Το θέμα θα το ανέβαζα χτες το απόγευμα αλλά με πήρε ο ύπνος, χωρίς να υπονοώ κάτι για το πόσο ενθουσιάστηκα με το πρόγραμμα. Το ότι το όνομα ενός σκηνοθέτη δε σημαίνει πάντα κάτι, μπορείς να το διαπιστώσεις ρίχνοντας μια ματιά στο περσινό πρόγραμμα του φεστιβάλ (όπου ο Wenders έφαγε, κυριολεκτικά και πολλές, γιούχες, ας πούμε). Και στο προπέρσινο. Και στο παραπροπέρσινο.

  2. cheaptalk said

    Στο πιο περίεργο παζάρι για θέση σε φεστιβάλ που θυμάμαι, ο Francis Ford Coppola ανακοινώθηκε ότι θα ανοίξει το Quinzaine des Réalisateurs των Κανών, ενώ μερικές μέρες νωρίτερα είχε απορρίψει με δήλωση-δελτίο τύπου τη πρόσκληση για να προβάλλει το Tetro (2009) του επίσημα αλλά εκτός διαγωνιστικού. Το πιο πιθανό είναι ότι ο σκηνοθέτης, που το 'χει γυρίσει σε παραγωγές που χρηματοδοτεί ο ίδιος, δεν είχε όρεξη να πληρώνει γκαλά από τη τσέπη του για το τίποτα, όμως τι ακριβώς του πρόσφερε ο Olivier Pere για να τον πείσει να συμμετέχει σε παρακατιανό τμήμα, δεν αναφέρθηκε.

  3. Seven Film Gallery said

    Αυτή η "άκρα του τάφου " σιωπή που ...διαχέεται σχετικά με τον Μεντόζα και την ταινία του, θυμηθείτε με δεν θα βγεί σε καλό σε πολλούς συνυποψήφιους. Νομίζαν ότι επειδή τον έκραξαν οι πληρψμένες πένες των Screens ,ότι τον ξεπέτεξαν από τον χάρτη?

    Οψόμεθα αγαπητοί!

  4. cheaptalk said

    Ο Mendoza είναι στη παρέα των τρεχαλατζήδων (μαζί με Noé και Tarantino) αλλά γι' αυτόν δεν ήταν έκπληξη (εφόσον είναι η 8η ταινία του σε 4 χρόνια). Πάντως όντως ελάχιστα συζητήθηκε, και για παράδειγμα δε τον είχε αναφέρει ο Todd McCarthy όταν έβγαλε στο Variety ουσιαστικά όλο το διαγωνιστικό και μια βδομάδα νωρίτερα. Προς το παρόν, κρίνοντας από τη παράδοση του φεστιβάλ, το μόνο συμπέρασμα που έχω βγάλει είναι ότι.. ο καινούριος Noé δεν είναι αρκετά controversial από μόνος του, παρά τις υποσχέσεις που αφήνει η Paz de la Huerta σε κεντρικό ρόλο.

    BTW, η Mercedes Cabral όχι μόνο επιστρέφει στις Κάνες φέτος αλλά και σε double bill (εκτός από το Mendoza την έχει σε δεύτερο ρόλο και ο Park Chan-wook).

  5. verbal said

    Για τον Κυνόδοντα του Γιώργου Λάνθιμου, που θα παίξει στο Ένα Κάποιο Βλέμμα των Κανών, ο εξαίρετος νέος που γράφει τις ελληνικές ανταποκρίσεις του Cineuropa.org, γράφει ότι η κρυπτική πλοκή περιστρέφεται γύρω από μια, αποκομμένη απ' την πραγματικότητα, πενταμελή οικογένεια, που μένει σ' ένα σπίτι κάπου στην ύπαιθρο, κλεισμένο μ' έναν ψηλό φράχτη, μέσα στον οποίο τα τρία παιδιά παίζουν κι εκπαιδεύονται όπως κρίνουν οι γονείς τους ότι αρμόζει, και νομίζουν ότι τα αεροπλάνα που πετάνε πάνω απ' το σπίτι είναι παιχνίδια και ζόμπι είναι εκείνα τα κίτρινα λουλουδάκια που φυτρώνουν στην αυλή. Μόνη τους επαφή με τον υπόλοιπο πλανήτη, είναι μια σεκιουριτού, την οποία φέρνει για επίσκεψη ο πατέρας όταν χρειάζονται ανακούφιση οι σεξουαλικές ορμές του γιου και η οποία χαλάει την οικογενειακή γαλήνη, όταν χαρίζει ένα τσιμπιδάκι στη μεγάλη κόρη και ζητάει "κάτι άλλο" για αντάλλαγμα.

    Ο Κυνόδοντας είναι η πρώτη μεγάλου μήκους παραγωγή της Boo Productions, η οποία τα τελευταία δύο χρόνια δραστηριοποιείται στα διαφημιστικά και πέρσι έκανε συμπαραγωγή και στο Κακό στην Εποχή των Ηρώων (2009). Μάλιστα, ο παραγωγός του Κυνόδοντα, Γιώργος Τσούργιαννης, είπε στον ανταποκριτή, ότι επέλεξαν αυτήν την ταινία να είναι η πρώτη τους παραγωγή, ακριβώς επειδή θα ήταν "η νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου", ο οποίος με την Κινέττα (2005) του, είχε ξεκινήσει απ' το Φόρουμ της Berlinale, πριν πάει στο φεστιβάλ του Toronto και διάφορα άλλα διεθνή meeting points, για να καταλήξει στην πατρίδα του να παίζεται σε κάτι περιορισμένες προβολές ιδιωτικής πρωτοβουλίας στο Bar Nixon. O Τσούργιαννης δηλώνει ενθουσιασμένος που τους πήρανε στις Κάνες, γεγονός ενδεικτικό του ευρύτερου ενδιαφέροντος που έχει συγκεντρώσει η ταινία απ' το εξωτερικό και το οποίο ελπίζει να δει να πετιέται και απ' το εσωτερικό, αν και ο ανταποκριτής δε φαίνεται και πολύ αισιόδοξος. Κατάφερε ωστόσο (ο ανταποκριτής), μεταφράζοντας την περίληψη της ταινίας σε συντάκτη του Variety, να τον ενθουσιάσει τόσο ώστε να του εξομολογηθεί ότι "this sounds --potentially-- amazing! I want to see it, like, yesterday! I'm putting it on my Variety wish list for Cannes," αλλά αυτό θα το διαβάσεις μόνο εδώ. Άντε και στο Variety.

  6. cheaptalk said

    Το Variety, σε αφιέρωμα στο φεστιβάλ, καταπιάνεται και πάλι με το επίσημο πρόγραμμα. Και αυτή τη φορά δε διστάζει να το χαρακτηρίσει και "laundry list", μεταφέροντας προφανώς τις αντιδράσεις και άλλων εκτός από μένα (πάνω που είχα αρχίσει να ανησυχώ). Οι αντιδράσεις νωρίτερα είχαν μεταφερθεί φυσικά και στον (διευθυντή) Thierry Fremaux, που υπερασπίστηκε αυτή τη φορά τις επιλογές σα "σεβασμό στη παράδοση" της διοργάνωσης. Ο Justin Chang που υπογράφει το άρθρο, συνεχίζει παρολαυτά απτόητος στο συμπέρασμα ότι το φετινό διαγωνιστικό "seems to fly in the face of Fremaux's previously stated mission to shake things up and avoid predictable, name-driven choices", συμπέρασμα στο οποίο μπορεί να καταλήξει και ο οποιοσδήποτε δε πάσχει από σοβαρότατες απώλειες μνήμης.

  7. cheaptalk said

    Ο Bob Berney, πρώην διευθυντής της Picturehouse μέχρι που την έκλεισε/απορρόφησε η Warner, επισημοποίησε την αγορά του Bright Star (2009) της Jane Campion μια μέρα πριν την έναρξη του φεστιβάλ και κάνα μήνα μετά τις πρώτες φήμες για ενδιαφέρον του, χωρίς καν να έχει ονομάσει τη καινούρια του εταιρεία που στήνει με τον Bill Pohlad, χρηματοδότη και της River Road. H Picturehouse είχε οδηγήσει μέχρι τα Oscar και τη Môme (2007), οπότε η οσκαρική καμπάνια για τo Bright Star φαίνεται σχεδόν βέβαιη, εκτός αν ο Berney βρει πολλά καλύτερα μέχρι το χειμώνα.

  8. cheaptalk said

    Σκρατς τον Park Chan-Wook από τα προγνωστικά, μετά τις μέτριες αντιδράσεις για το Thirst. H Arnold παραμένει και ανεβασμένη μετά τη καλή υποδοχή του Fish Tank της χτες. Η Campion παίζει σήμερα αλλά το μάτι της είναι ήδη προς Oscar μεριά. Και ο Haneke ανέβηκε, μετά την αγορά του White Ribbon από τη Sony Classics, παρόλο που πρέπει να περιμένει μια βδομάδα ακόμα για τις αντιδράσεις των κριτικών.

  9. cheaptalk said

    Στους New York Times διαβάζεις ότι λίγοι μείναν χωρίς να βάλουν τα κλάματα στις δημοσιογραφικές, στον Guardian ότι είναι η καλύτερη δουλειά της Jane Campion, και η οσκαρική κούρσα που ξεκίνησε φέτος πολύ νωρίς απέκτησε και το πρώτο της μεγάλο φαβορί, το Bright Star, που βρήκε αμερικάνικη διανομή πριν φτάσει επίσημα στις Κάνες και σε λίγες ώρες προβάλλεται επίσημα στο Grand Théâtre Lumière. Ο Χρυσός Φοίνικας έρχεται φυσικά σε δεύτερη μοίρα, και η σκηνοθέτρια έχει και το désavantage ότι είναι η μοναδική του πλανήτη και των εποχών που έχει έναν για διακόσμηση στα σκρίνιά της.

  10. cheaptalk said

    Πολύ καλές κριτικές από σχετικούς και άσχετους μάζεψε χτες (Σάββατο) ο Prophète του Jacques Audiard και θα είναι άρα έκπληξη αν δε τσιμπήσει κανένα βραβειάκι στο τέλος. Το Taking Woodstock του Ang Lee και το Vengeance του Johnnie To ήταν γνωστό καιρό πριν ανακοινωθεί καν το διαγωνιστικό ότι θα πάνε στις Κάνες μόνο για να ξεσκονίσουν το κόκκινο χαλί. Ενώ στο άλλο άκρο, αναμενόμενο λίγο πολύ ήταν και αυτό που επιβεβαίωσε ο Ebert, ότι καμιά δεκαριά άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη θα πληρώσουν εισιτήριο για το Kinatay του Brilliante Mentoza και θα πουν μετά ότι άξιζε (τα λεφτά).

    Από την άποψη ότι δουλειά ενός φεστιβάλ είναι να παίζει και ταινίες που δε θέλει να δει κανένας, μπορείς να πεις ότι το σαββατοκύριακο ο Thierry Frémaux έπιασε .5 average.

  11. cheaptalk said

    Οι Κάνες κράτησαν τη κυριακάτικη βραδινή προβολή στο Grand Théâtre Lumière για την Αγορά του Alejandro Amenábar, και οι αντιδράσεις ήταν ήδη από τις δημοσιογραφικές πολύ θετικές. Τις συνοψίζει μάλλον καλύτερα ο Todd Brown στο Twitch, χαρακτηρίζοντας το φιλμ "epic in every sense of the word". Ο άλλος Todd, αυτός του Variety, πιο συγκρατημένα, βρίσκει τη παραγωγή "consistently spectacular" αλλά ίσως πιο βαριά απ' ότι μπορεί να χωνέψει ο μέσος Αμερικάνος μαζί με το ποπκόρν του.

    Την ίδια ώρα, η δημοσιογραφική προβολή του Αντίχριστου του Lars Von Trier ξεσήκωνε θύελλα (κακών) αντιδράσεων, υπερδιογκωμένη στην εποχή του real-time web, και φυσικά ούτε το Reuters δε περίμενε καμιά επίσημη (προβολή) για να βγάλει το θέμα. Η παραγωγή, παρά τη μυστικοπάθειά της, φαίνονταν ότι κρατιόνταν από τα μαλλιά της, βγάζοντας καινούριο τρέιλερ σχεδόν κάθε βδομάδα (μέτρησα δανέζικο, ιταλικό, και γαλλικoνορβηγικοκάτι μέχρι που βαρέθηκα). Η real-time άποψη του cinemad: "A dog. And a bomb. Among other disrespectful things..."

  12. cheaptalk said

    Το Looking for Eric του Ken Loach ως ευχάριστο ανέβασε τις μετοχές του τη Δευτέρα, ενώ από χτες Vincere του Bellocchio και Los Abrazos Rotos του Almodóvar πάνε φουλ για Φοίνικα ως.. υπέροχα μέτριες. Πιο πολλές πιθανότητες πάντως εξακολουθούν να έχουν Un Prophète και Bright Star.

  13. cheaptalk said

    Με το διαγωνιστικό να κλείνει αύριο, είναι ξεκάθαρο ότι οι τρεις καλύτερες συμμετοχές του ήταν μέχρι τώρα, με αυτή τη σειρά και με κάποιες διαφορές στη κριτική αποδοχή ανάμεσα: Das Weiße Band του Michael Haneke, Bright Star της Jane Campion και Un Prophète του Jacques Audiard. Για διαφορετικούς λόγους, καμία από αυτές δε φαίνεται τελικά να έχει πραγματικό προβάδισμα για τον Χρυσό Φοίνικα, που απονέμεται από επιτροπή με συγκεκριμένη σύνθεση, και όχι από δημοσιογράφους και κριτικούς. Και επιτροπή που, άτυπα μεν παραδοσιακά δε (και σε πλήρη αντίθεση ας πούμε με το Sundance που δε ξέρεις τι θα σου σκάσει κάθε χρόνο), μοιράζει (και εννοώ μοιράζει) τα βραβεία της εκφράζοντας και τη διοργάνωση. Έτσι περισσότερες πιθανότητες φαίνεται να έχουν ουσιαστικά οι παραδοσιακές αγάπες, με αλφαβητική σειρά, Pedro Almodóvar, Marco Bellocchio και Alain Resnais.

    Ο 90άρης Resnais παρουσίασε τη Τετάρτη τα Herbes Folles μέσα σε εκστατικές αντιδράσεις από όσους περίμεναν τη παραγωγή και παγερό φτύσιμο από τους υπόλοιπους. Νωρίτερα ο Quentin Tarantino αντιμετώπισε συγκριτικά παρόμοιες αντιδράσεις (το σφάξιμο ήταν με το μπαμπάκι) σε ασύγκριτα πιο φισκαρισμένες προβολές των Inglourious Basterds του. Τη Πέμπτη, ο Haneke μάζεψε υπερθετικότατα σχόλια, αλλά του είδους που κλειδώνουν το βραβείο σκηνοθεσίας. Ενώ ο Xavier Giannoli, μάζεψε ενδιαφέρον κυρίως για την ενδιαφέρουσα πραγματική ιστορία του (πράγμα όχι τόσο ασήμαντο όσο ακούγεται, στον μη φεστιβαλικό κόσμο), σε μια ακόμα από τις.. αμέτρητες γαλλικών συμφερόντων φετινές προβολές των Κανών.

  14. cheaptalk said

    Επιπλέον, και χωρίς υπερβολή, ο Κυνόδοντας του Γιώργου Λάνθιμου κυκλοφορεί τις τελευταίες μέρες όλο και περισσότερο σαν η ανακάλυψη των περιφερειακών προγραμμάτων. Ανάμεσα στους ψυλλιασμένους, που φυσιολογικά δεν ασχολήθηκαν και πολύ με το φετινό μετριομέτριο κύριο, και ψάχνουν για ήρωα.

  15. verbal said

    Απογοητευμένος που στην επίσημη προβολή του Enter the Void, δεν άκουσε τα σφυρίγματα και τις γιούχες που είχε συνηθίσει με τις προηγούμενες ταινίες του, δήλωσε ο Gaspar Noé, που έφτασε σήμερα στις Κάνες για τρίτη φορά στην καριέρα του, με την μισοτελειωμένη εκδοχή της καινούριας ταινίας του, απ' την οποία λείπει μόνο το ραφινάρισμα στα ψηφιακά εφέ, στον ήχο και στα χρώματα, άντε και μερικοί τίτλοι ενδεχομένως.

    Η πρώτη του ταινία εδώ κι εφτά χρόνια, κρατάει ένα τρίωρο παρά κάτι, που είναι, λέει ο σκηνοθέτης, ο χρόνος που χρειάζεται για να διαβάσεις και το υπεραναλυτικό σενάριο, οπότε είναι ευτυχής η σύμπτωση. Εγώ στη δημοσιογραφική της είδα μόνο το πρώτο δίωρο, γιατί είχα να προλάβω κάτι συνεντεύξεις, αλλά απ' αυτό που είδα, έχω να σου πω. Ξεκινά απ' την οπτική του first person shooter, χωρίς τα όπλα, αλλά με το μαύρισμα της οθόνης στο ανοιγόκλειμα των ματιών του χαρακτήρα, για να σε εισάγει αλά POV, στη ζωή ενός ημιτελειωμένου πρεζονιού στο Τόκιο (με μια αδερφή απ' αυτές τις τόσο καβλιάρες που θα μπορούσαν να σε κάνουν να εύχεσαι να ήσουν μοναχοπαίδι και πώς να μην είναι, αφού την παίζει η Paz de la Huerta, κάνοντας στριπτίζ, τσιμπούκια και αβίαστα πισωκολλητά με τ' αφεντικό της, όταν δεν γλύφει το αυτί του αδερφού της), ο οποίος σύντομα καταλήγει νεκρός, για να πραγματοποιηθεί η προφητεία που διάβαζε σε ένα βιβλίο για πνεύματα.

    Κάπου εκεί ξεκινάει στ' αλήθεια η ταινία του Noé, που κουνώντας πέρα-δώθε την κάμερα όπως στο Irreversible, αλλά πιο συγκρατημένα για να μη κάνει άλλο πλούσιες τις εταιρίες δραμαμίνης, σε βάζει στην οπτική γωνία της ψυχής του τύπου, που ίπταται πάνω απ' το Τόκιο κι επισκέπτεται συγγενείς και φίλους, για να δει τις συνέπειες που έχουν πάνω τους οι πράξεις του. Παράλληλα, μια ζωή κομμάτια περνάει μπροστά στα μάτια του/σου και αιωρείται σε μια μεθυστική αντιβαρυτική χρονοκάψουλα, την ώρα που ο Noé σπάει τα όρια της κινηματογράφησης σχεδόν αποκλειστικά με γερανούς και πλάνα-αεροπλάνα (και κάτι γυροσκοπικά σε ελικόπτερα, πιο σταθερά κι από επαγγελματικά τοπογραφικά), και μιξάρει ήχους, χρώματα, φώτα, κάβλες και σωματικά υγρά, σ' ένα τριπάκι που δεν σε απομακρύνει απ' τις γνωστές μιζεράμπλ γειτονιές της βίας και της ψυχολογικοηθικής κατάπτωσης που συχνάζει συνήθως ο τύπος, αλλά βρίσκει αυτή τη φορά μια γλυκιά μελωδική μελοδραματικίζουσα ομορφιά ακόμα και στη σαπίλα που συνήθως κυνηγά.

    Και μπορεί μετά, στη συνέντευξη τύπου, όταν τον ρώτησα αν έχει αλλάξει γνώμη για την αθανασία της ψυχής, να επέμεινε ότι δεν είναι παρά ένας σκληρός υλιστής που θεωρεί το 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος αγαπημένη του ταινία, επειδή καταφέρνει να είναι μια θρησκευτική ταινία για άθεους, αλλά όπως είπε κι ο Καπράνος, το απόγευμα που του τα έλεγα στο ραδιόφωνο, το γεγονός και μόνο ότι αποφάσισε να απεικόνισει ψυχή, είναι μια στροφή στην αισιοδοξία για δαύτον. Βέβαια ο Noé επίσης είπε ότι η ταινία που θα ήθελε να δει περισσότερο απ' όλες τις άλλες στις Κάνες, είναι ο Αντίχριστος του Trier, κι ελπίζει να την προβάλλουνε την Κυριακή (που για να γίνει, χρειάζεται να κερδίσει το Χρυσό), αλλά αυτό υποθέτω κι ο Καπράνος ασχολίαστο θα το άφηνε.

    Όσο για τις ελπίδες της ταινίας για βραβεία, οι κριτικοί είναι τελείως διχασμένοι (για την ακρίβεια νομίζω μόνο σ' εμένα, τον cinemad κι έναν τύπο στο twitter, άρεσε), αλλά υποθέτω οι μοιρασιές που λέει ο cheaplog, φαίνονται μάλλον αρκετά ασφαλείς και δεν είμαι σίγουρος ότι χωράει ο Noé.

  16. cheaptalk said

    Ο Michael Haneke ήταν τελικά ο θριαμβευτής στις φετινές Κάνες, αφού το Das Weisse Band (2009) κέρδισε και το Palme d'Or, παρά τη.. κατάρα της κριτικής αποδοχής (βραβείο FIPRESCI χτες). To Un Prophète (2009) του Jacques Audiard πήρε το Grand Prix, ενώ τα υπόλοιπα βραβεία είναι αξιοσημείωτα μόνο για το γεγονός ότι.. δόθηκαν φέτος.

  17. cheaptalk said

    Για την ιστορία, τη Παρασκευή, προτελευταία μέρα του φεστιβάλ, εκτός από το Enter the Void έπαιξε και το The Time That Remains, μισοαυτοβιογραφική και μισοκωμική δουλειά του Παλαιστίνιου Elia Suleiman, που μισοδικαιολόγησε, με τη ζεστή του υποδοχή στο μεγαλύτερο σε ηλικία κοινό, και τη παρουσία του στο διαγωνιστικό. Το Σάββατο έπαιξε το στιλιζαρισμένο όπως θα περίμενες Visage του Tsai Ming-Liang και το βλαμμένο όπως θα περίμενες Map of the Sounds of Tokyo της Isabel Coixet. Και τα δυο ψιλοαποδοκιμάστηκαν, περισσότερο της Coixet αν και είχε και ψιλοτσόντα. Και τα δυο είχαν τρέιλερ από νωρίτερα αλλά δε τα πολυ-υπολογίζαμε για θέμα, και δε τα κάναμε.

    Τη πρώτη μέρα του διαγωνιστικού, εκτός από το Fish Tank, είχε παιχτεί και η καινούρια ταινία του Lou Ye που παρέλαβε τελικά και το βραβείο σεναρίου, μέσα σε χοντρές γιούχες. Ο Κυνόδοντας πήρε το Prix Un Certain Regard γράφοντας και τη μεγαλύτερη επιτυχία της ελληνικής παραγωγής για τη τελευταία δεκαετία. Περισσότερα για τα βραβεία στο θέμα: Κάνες 2009: Τα βραβεία.

Copyright © 2012 Movies for the Masses, Challenging common sense since 2004. Your ticket is
Contact us at moviesforthemasses@gmail.com. Subscribe by RSS or E-mail.