Φεστιβάλ Γαλλόφωνου 2009: Το ρεζουμέ

Εκτός απ’ όλα αυτά που μπορούσαν να πάνε στραβά (δε φτάναν τα μικρόφωνα, οι παρουσιαστές παίζαν συγκρουόμενα στη σκηνή), πήγαν στραβά ακόμα κι αυτά που δεν μπορούσαν (ο προβολατζής βαριόταν να κάνει δεύτερο έλεγχο στις πρόβες, οπότε δεν έβρισκε πώς να παίξει τα βιντεάκια στην τελετή, ενώ μέσα στην ζάλη των διοργανωτών, δεν θυμήθηκε κανείς να φέρει την κριτική επιτροπή --που βαριόταν που ζούσε σ’ όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ, έτσι κι αλλιώς-- οπότε δεν βρισκόταν κανείς να ανακοινώσει τον νικητή του βραβείου της) στη χθεσινοβραδινή τελετή λήξης του 10ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Ελλάδας, που παρ’ ότι προοριζόταν να γιορτάσει επετειακά το κλείσιμο της διοργάνωσης, κατέληξε να θυμίζει γιορτή νηπιαγωγείου. Αλλά, απ’ τη θετική, προέκυψε απροσδόκητα αντισυμβατική, έστω κι αν τα γέλια των θεατών ήταν εις βάρος της, με τη διασκεδαστική αποσύνθεση της και τις τσαχπίνικες προσπάθειες των παρουσιαστών να καλύψουν την αμηχανία της. Ε και τουλάχιστον τουλάχιστον προβλήθηκε κανονικά η ταινία μετά (που θα μπορούσε να 'χει χαθεί κι αυτή, όπως θα θυμάσαι από έναρξη Νυχτών Πρεμιέρας, ας πούμε).

Σπάνια οι τελετές αυτές κρατιούνται ως οι πιο αξιομνημόνευτες σκηνές οποιουδήποτε φεστιβάλ, γιατί όλο και κάποια ταινία βρίσκεται να ‘χεις πετύχει που να θυμάσαι περισσότερο, αλλά με τέτοιο screwball μεγαλείο, ακόμα και Louis de Funès να σου είχαν αναστήσει να κάνει καινούρια δουλειά, πολλές ελπίδες δε θα ’χε. Οπότε πόσες να ’χε ένα πρόγραμμα που φαινόταν απ’ την αρχή στοχευμένα εμπορικό και φιλικό στο κοινό, για να το προσελκύσει να γεμίσει τις αίθουσές του περισσότερο απ’ όλα τα προηγούμενα, λόγω της εν λόγω επετειακής προδιάθεσης. Στην ουσία πάντως, δεν ξέρω κατά πόσο έχει νόημα να μην θεωρεί κανείς ψευδαίσθηση την αντίληψη ότι η συλλογή ταινιών του συγκεκριμένου φεστιβάλ μπορεί να θεωρηθεί ολοκληρωμένη εικόνα της σύγχρονης γαλλικής κινηματογραφικής πραγματικότητας, αντί για εκδοχή της εικόνας όπως θα ήθελε να την προωθήσει ένας οργανισμός φτιαγμένος για την προώθηση της γαλλικότητας.

Αν πιστέψεις το φετινό πρόγραμμα πάντως, η μαζικοποίηση που λέγαμε πέρσι, έχει φτάσει τους Γάλλους στην παράκρουση του να φτιάχνουν ταινίες βασισμένοι μονάχα σε διευθυντές φωτογραφίας με ειδίκευση στην ασφάλεια του ιλουστρασιόν και άντε και κανέναν ηθοποιό με γωνίες, ή καμιά ηθοποιό με καμπύλες. Βέβαια, μέσα στο συρφετό της ξεζουμισμένης κακοκοπιάς του Espion(s), τον Ολγα-Μαλεϊσμό της καινούριας Balasko και τη δηθενιά του Séraphine που σε κάνει να επανεκτιμάς το El Greco (2007), πετάγεται κι ένα Mesrine να σου δώσει ανάσα, ή ένα Home να σου δώσει ελπίδα, αλλά νομίζω πιο χαρακτηριστικά θα σου τη ζωγραφίσουν τη γενικότερη εικόνα οι διάφοροι καλεσμένοι του φεστιβάλ, στις συνεντεύξεις που έχεις να λαμβάνεις προσεχώς απο ’δω, με αρκετές απ’ αυτές που δεν έχουν διανομή, να τις ετοιμάζω για τη Βδομάδα των Παθών, που θα υπάρχει και μια σχετική ραστώνη για να’ρθει κι η ανάταση. Άλλωστε, οι προβολές στη Θεσσαλονίκη, συνεχίζονται μέχρι τις 15 του μήνα. Τον Antoine de Caune, πάντως, που πήρε το βραβείο κοινού για το Coluche, l' histoire d' un mec, φρέσκαρέ τον αν δεν τον πρόλαβες και την Ursula Meier, που πήρε (περιπετειωδώς) το Βραβείο της Πόλης των Αθηνών (απ' την επιτροπή του Φεστιβάλ), θα την δεις συντόμως και θα βγει και στις αίθουσες κάποια στιγμή.