Red Riding: Φόβος και παράνοια στο Yorkshire

Βασισμένη στα βιβλία του David Peace που σχηματίζουν το Red Riding Quartet, η τριλογία του Red Riding, διασκευασμένη για την οθόνη απ’ τον Tony Grisoni (Fear and Loathing in Las Vegas (1998), Tideland (2005)), πρωτοάρχισε ν’ αναστατώνει τα νερά όταν βρέθηκε στο καλάθι των αγορών της IFC μετά τις προβολές της στην αγορά του περασμένου Φεστιβάλ των Κανών, που είδε τους θεατές να βγαίνουν απ’ την αίθουσα λέγοντας ότι παίζει ιδανικά σε σερί προβολή, δήλωση ιδιαίτερα βαριά, αν σκεφτείς ότι μεταφράζεται σε 5 ώρες σε μια καρέκλα. Παραγωγή του Channel 4, γυρισμένη από τρεις διαφορετικούς σκηνοθέτες με τρεις διαφορετικές τεχνολογίες σε χρονολογική σειρά (15mm φιλμ, 35mm φιλμ και ψηφιακό με την RED), το Red Riding έκανε την πρεμιέρα του στη Βρετανική τηλεόραση τον περασμένο Μάρτη, για να φτάσει πριν μερικές βδομάδες στο Telluride να μαζέψει εκστατικές κριτικές, ως μια απ’ τις σημαντικότερες κινηματογραφικές στιγμές της χρονιάς, προορισμένη για major cult status.

Χωρισμένο σε τρία χρονολογικά κεφάλαια (1974, 1980, 1983), το Red Riding βασίζεται σε αληθινά περιστατικά εμπλουτισμένα με δραματουργικά στοιχεία και με υποδειγματική ατμοσφαιρική σκηνοθεσία και στοιχειωτικές ερμηνείες χαρακτήρων που μοιάζουν να ξεπήδηξαν από νόθο παιδί του Hammet και του Chandler που γεννήθηκε στον πάτο απ’ το καζάνι του noir, σε μεταφέρει στο Yorkshire, στη βόρεια Αγγλία, ένα ειδυλλιακό τοπίο διάσπαρτων οικισμών εργατικής τάξης, περικυκλωμένων από ατέλειωτες αλυσίδες λόφων και σκεπασμένων από μια αδυσώπητα αιώνια συννεφιά, που απλώνει τη μουντάδα της πάνω από το κλειστοφοβικό σύμπαν διαφθοράς, πλεκτανών και αποπνικτικής απελπισίας που προσπαθούν να ξεδιαλύνουν κάθε ένας απ’ τους τρεις διαφορετικούς κεντρικούς ήρωες, τριών διαφορετικών κεντρικών ιστοριών, συνδεδεμένων μεταξύ τους με την άσπλαχνη ασχήμια της σαπίλας των απάνθρωπων δημόσιων λειτουργών, που αντί για τη δουλειά τους, κάνουν «ό,τι θέλουμε να κάνουμε».

Πιάνοντας τον μίτο απ’ την ανεξήγητη εξαφάνιση ενός ανήλικου κοριτσιού, και με οδηγό τον Andrew Garfield ως νεόκοπο, νεόφερτο, φιλόδοξο και ιδεαλιστή ρεπόρτερ, με πλήρη άγνοια του πού και πώς πρέπει και δεν πρέπει να χώνει τη μύτη του, η πρώτη ταινία σε εισάγει σ’ έναν κόσμο που κάθε μέρα είναι κακή μέρα, αν δεν ανήκεις στην ολιγομελή ελίτ που πίνει το αίμα των υπολοίπων, καταπατώντας βίαια κάθε έννοια νόμου, νομικού και ηθικού, σκοτώνοντας ψυχικά και σωματικά, όποιον τολμήσει να σε στραβοκοιτάξει γι’ αυτό, και καλύπτοντας τα ίχνη σου χάρη στη νοσηρή πλεκτάνη ανομίας που έχουν στήσει και χειρίζονται αμείλικτα, τα ίδια τα όργανα του νόμου. Στη δεύτερη και καλύτερη ταινία της τριλογίας, έξι χρόνια μετά το αδιέξοδο φινάλε της πρώτης, ο Paddy Considine, ως εισαγόμενος ντετέκτιβ των εσωτερικών υποθέσεων, φτάνει με μετάθεση στο συγκεκριμένο αστυνομικό τμήμα για να εντοπίσει το λόγο του αδιεξόδου στις έρευνες για τον Στραγγαλιστή του Yorkshire, και σε επιστρέφει στη δυσωδία του συστήματος των λειτουργών που λειτουργούν για τους δικούς τους λόγους και με τους δικούς τους τρόπους, στήνοντας εμπόδια και κρύβοντας τα νήματα, που θα μπορούσαν μ’ ένα τράβηγμα να διαλύσουν όλο το ματωμένο κουβάρι απληστίας, που σφιχταγγαλιάζει και πνίγει την πόλη. Το κλείσιμο της τριλογίας έρχεται το 1983, όταν μια καινούρια εξαφάνιση ανηλίκου, θέτει σε κίνηση το ντόμινο των γεγονότων που θα φέρουν τον Shaun Dooley στη θέση του απρόθυμου υπερασπιστή του ανήμπορου θύματος που κορνιζαρίστηκε και σερβιρίστηκε απ’ τους συνωμότες και τα τσιράκια τους στον Τύπο, σαν ένοχος του εγκλήματος της πρώτης ταινίας. Περιφερειακοί χαρακτήρες και κομμάτια από στοιχεία απ’ την παχιά πλοκή της τριλογίας, πέφτουν στη θέση τους σ’ αυτό το πλούσιο, δαιδαλώδες και εθιστικά αποκρουστικό τοπίο, αποκαλύπτοντας το μέγεθος της απελπισίας που υπογραμμίζεται με κάθε ένα απ’ τα τρία φινάλε, φινάλε που προσφέρουν κλείσιμο χωρίς τελείωμα, χωρίς λύτρωση, ή δικαίωση, παρά μόνο οριστικούς τοίχους, ανεπίδεκτους αμφισβήτησης και αδιαπέραστους από κάθε αχτίδα κάθαρσης στο βασίλειο της βρωμιάς που περιβάλλουν, και αφήνουν να γεμίζει με περισσότερα ερωτηματικά απ’ ότι απαντήσεις, μια σειρά γεγονότων που φέρει πολύ περισσότερες ομοιότητες με το LA Quartet του James Ellroy, απ’ ότι το homage του γενικού τίτλου των βιβλίων του Peace.