Μοιραία Σχέση (2009): Θεσσαλονικιώτικο trailer

Κατευθείαν απ’ τις Κάνες, επιστρέφει στην Ελλάδα ένα film from Greece για να κάνει απόψε τα επίσημα πρώτα αποκαλυπτήριά του στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, και να μαρκάρει με τη στάμπα της πεντηκοστής επετείου της διοργάνωσης, την επιστροφή του Ερρίκου Ανδρέου από την τριαντακονταετή κινηματογραφική του εξορία. Η Μοιραία Σχέση, είναι αυτό που βασανίζει τον Φάνη, ένα καλό, λαϊκό παιδί με ταλέντο στο ψάρεμα, που πέρασε τα ταραχώδη ‘50s σ’ ένα νησί του Ιονίου, φλερτάροντας με τους επαναστάτες κι αναλαμβάνοντας καμιά φορά τα μεταφορικά τους. Στα διαλείματά του απ’ τις αποστολές, γνώρισε την Ανθή, κόρη του μισητού μεγαλοκαπιτάλα με γκέμια δεμένα γύρω απ’ τ’ αχαμνά της χωροφυλακής, και την ερωτεύτηκε, γεννώντας την κλασσική ιστορία καταδικασμένης αγάπης αταίριαστων ανθρώπων, εμπλουτισμένη με αρώματα πολιτικού θρίλερ και αντρίκιας μάχης με το κατεστημένο, απ’ αυτές που σε κάνουν να θέλεις να γράψεις ένα ζεϊμπέκικο και να σηκωθείς να το χορέψεις.

Ο Φάνης κι η ιστορία του, που καλύπτουν στην ταινία, περίοδο δεκαετιών ολόκληρων, είναι βασισμένα στην πρώτη μυθιστορηματική δουλειά του κατά βάση θεατρικού συγγραφέα, Μήτσου Ευθυμιάδη, την οποία ο σεναριογράφος Άρης Χατζόπουλος, εμπλούτισε με πραγματικά περιστατικά ανασυρμένα απ’ τις αναμνήσεις του παραγωγού της ταινίας, Γεράσιμου Κανδύλη, ανθρώπου που έζησε τέτοιες στιγμές εκείνης της εποχής, και ήθελε να χρηματοδοτήσει μια ταινία να τις απαθανατίζει. Αυτό που ο Ανδρέου πετυχαίνει με αφορμή την ιστορία αυτή, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό και εντελώς μαγικό: ο Ανδρέου, βραβευμένος απ’ το Φεστιβάλ και την πολιτεία για τον Διχασμό () και τον Παπαφλέσσα (1971), αντί να κάνει μια ταινία που να φαίνεται γυρισμένη σήμερα με σεβεντίλα στην αισθητική, καταφέρνει να φτιάξει ένα φιλμ, που με την υφή, την αισθητική, την τεχνική του, τα χρώματά του, και βέβαια με τα κοστούμια, τα σκηνικά, τις ερμηνείες (ο μεν Σπύρος Σπαντίδας είναι εκστατικά απολαυστικός έτσι που κυκλοφορεί σα να 'ναι υπό συνεχή κατάσταση μέθης, η δε Νίνα Λοτσάρη σε κάνει για άλλη μια φορά να αναρωτιέσαι πόσο κακό κάρμα έχει, που παραμένει τόσο ανεκμετάλλευτη όταν τόσο καβλίτσα), και την έκδηλη φτήνια που αιωρείται πάνω απ’ τα πάντα όλα του, θα μπορούσε άνετα να σε πείσει ότι κρυβόταν σαράντα χρόνια μέσα σε κάνα σεντούκι, περιμένοντας να ωριμάσει ο καιρός και το κοινό, για να ‘ρθει να σου κάνει ένα απίστευτα αυθεντικό κι αναπάντεχο revival, χορταστικό μέχρι σκασμού σε αφορμές για cult και trash κανιβαλισμούς. Όπως θα θυμάσαι, αν υπήρχε μία ελληνική που ήθελα να δω φέτος στο Φεστιβάλ, ήταν η Μοιραία Σχέση. Ε, αν πρόκειται μία ταινία μόνο να δεις κι εσύ, μάλλον θα πρέπει να την κάνεις να είναι αυτή.