Ricordi Mi (2009): Trailer στην ομίχλη

Η Φανή κάνει μια έρευνα για την απελπισία και την ανερχόμενη φτώχεια στην Αθήνα, την ίδια εποχή που βιώνει το συναίσθημα της απώλειας, που ανέτρεψε τα πάντα στη ζωή της. Η ταινία παρακολουθεί το ταξίδι αυτής της γυναίκας και την προσπάθειά της να αποδεχτεί όσα της συμβαίνουν, ζώντας την προσωπική της περιπέτεια σ’ έναν περιπετειώδη χώρο που παντρεύει το φανταστικό με το πραγματικό.

Στο Ricordi Mi ήθελα να συνδυάσω αυτούς τους δύο κόσμους της "πραγματικότητας" και του "φανταστικού", που τα σύνορα τους μπερδεύονται μέσα στον πόνο που νιώθουμε όταν χάνουμε ανθρώπους που αγαπάμε. Το φανταστικό το επεξεργάστηκα στην ταινία σαν ένα μέρος της πραγματικότητας. Προσπάθησα να του δώσω ένα ρόλο απελευθερωτικό. Να προσεγγίσω μια άλλη διάσταση της απώλειας. Αποτελούσε πρόκληση η σύζευξη αυτών των δυο κόσμων, τόσο από την πλευρά της αφήγησης, όσο και για το ύφος της ταινίας. Ένα είδος συμφιλίωσης με τα πράγματα που δεν κατανοούμε.

Σε κάθε της βήμα, η ηρωίδα (Θεοδώρα Τζήμου) αποδέχεται και ενώνει με ευκολία αυτούς του δύο κόσμους, τους μεταφέρει στην πόλη που ζει και εξερευνά, στα πρόσωπα που συναντάει, στη σχέση της με τον άνθρωπο που ζει μαζί του. Παίζει ένα παιχνίδι που τη βοηθάει να ξεγλιστράει στη ζωή. Να απλώνει τα πρόσωπα και το χρόνο σε ένα αιώνιο παρόν.

Με τις περιπλανήσεις της πρωταγωνίστριας στις γειτονιές της Αθήνας, ήθελα να δώσω στην πόλη έναν υπερέχοντα ρόλο. Να συνδυάσω το στοιχείο του ντοκιμαντέρ με το φανταστικό. Με προβλημάτισε μέχρι ποιο σημείο η χρήση αυτού του στοιχείου μπορεί να θεωρηθεί "καλλιτεχνικά εμπορεύσιμο", και πέρασα αυτό τον προβληματισμό στο γυναικείο χαρακτήρα της ταινίας.

Το Ricori Mi το δουλέψαμε όλοι μαζί μ’ έναν τρόπο που να αφήνει στο θεατή περιθώρια προσωπικής ερμηνείας στο θέμα, μέσα από το δικό του συναίσθημα. Οι χαρακτήρες, το φως, τα χρώματα, οι όγκοι, συνομίλησαν με σκοπό αυτήν τη συναισθηματική εγρήγορση.

Άλλη μια πρόκληση που αφορά την αφήγηση, αλλά και την ερμηνεία, ήταν ο διπλός αντρικός ρόλος που ερμηνεύεται από το ίδιο πρόσωπο (Λάζαρος Γεωργακόπουλος) –πόσοι από εμάς δεν αναζητάμε τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που “χάσαμε” σ’ εκείνους που συναντάμε;