An Education (2009)

Το 1961, μαθήτρια στο Twickenham που γυρίζει σπίτι στη βροχή κουβαλώντας το τσέλο της, προσεγγίζεται από ενήλικο σε κόκκινη Bristol 405 που.. προσφέρεται να βοηθήσει (στη προστασία του τσέλου φυσικά).Αν ήσουνα μεσαίας τάξης 16χρονη στο δυτικό Λονδίνο του '60, δε κινδύνευες να μείνεις έγκυος στο πίσω κάθισμα Mini Cooper τριαντάρη αλλά να σε ταξιδεύει αυτός στα Παρίσια και να χάσεις τις σπουδές σου στην Οξφόρδη, σύμφωνα με τη δεύτερη και πιο υπόγεια μαυροχιουμοριστική αγγλική ταινία της Lone Scherfig μετά το Wilbur Wants to Kill Himself (2002). Από την αφίσα ακόμα καταλαβαίνεις ότι, κάτι σα παρωδία kitchen sink δράματος, το An Education (2009) δανείζεται στιλιστικά από βελουδένιο ρομάντζο της Audrey Hepburn χωρίς καπελαδούρα, προσπαθώντας να προσεγγίσει τον.. γυναικείο ρεαλισμό με το να αμβλύνει και να αμβλύνει και να αμβλύνει μια ιστορία η οποία δεν ήταν εξαρχής και ακριβώς ωμή πραγματικότητα, σύμφωνα με τις θολές αναμνήσεις της Lynn Barber στο Granta για το πως έγιναν ταινία οι ακόμα θολότερες αναμνήσεις της που δημοσιεύτηκαν το 2003 στο Granta. Αυτό το γυναικείο της σκοπιάς το εκμεταλλεύεται, στο πρώτο του ουσιαστικά σενάριο, ο Nick Hornby για να αγνοήσει λίγο πολύ τη δημιουργία χαρακτήρων, χτίζοντας ας πούμε το προφίλ της ηρωίδας του ακριβώς όπως το χτίζει και η κάθε ανήλικη στο MySpace, με name-dropping στα likes και ελάχιστες αποδείξεις, έστω τύπου κοινωνικού περίγυρου, κάποιας συμμετοχής, κάποιας ένταξης οπουδήποτε. Τον χρόνο που έχει, σε ένα τύπο γραφής πιο αμείλικτο από τον μυθιστορηματικό, ο Hornby τον ξοδεύει στην αναμενόμενα (γι' αυτόν) άψογη (για το είδος της) δραματική έμφαση, στους προάγγελους κατάληξης της ιστορίας, όμως η Scherfig προτιμάει να τους αμβλύνει κι αυτούς, σκηνοθετώντας με τον ίδιο απαλό συναρπαστικό τόνο τις όποιες φραστικές και πρακτικές απειλές για ανατροπή του ειδυλλιακού σκηνικού, μέχρι την καθόλα (i.e. ξεκινώντας από την ιστορία που αφηγήθηκε η Barber και φτάνοντας μέχρι την κινηματογραφική εποπτεία της) τεχνητή κλιμάκωση των τελευταίων στιγμών.

Τολμηρό στη κάπως μεταμοντέρνα και κάπως αναχρονιστική προσέγγισή του στην ενηλικίωση σε μια εποχή που το χάσμα των γενεών γίνονταν ουσιαστικά χάσμα, το Education κάνει λοιπόν στα περισσότερα σημεία συνειδητά συμβιβασμούς αλλού ειρωνικούς (προς τη γυναικεία.. δημιουργική φαντασία, για παράδειγμα) και αλλού συμπαθητικούς (όπως στην άρνησή του να παρουσιάσει από κοριτσίστικο τερατοδημιουργικό πρίσμα την απλή μεσοαστικότητα των γονιών), ασφυκτιά γενικά από ταλέντο (και ειδικά από αυτό της Carey Mulligan που από την αρχή της χρονιάς έχει γίνει πια περίπου κλασικό), αλλά δύσκολα μπορείς να πεις ότι ξεπερνάει και την αίσθηση ξαναζεσταμένου ά-στοχου άγχους για να εξετάσει με τα δεδομένα του σημερινού βολεμένου κοινού όσα χρονίζοντα ερωτήματα υπονοεί ο τίτλος του.