The Girlfriend Experience (2009)

Οι χαρές, οι λύπες, τα ζόρια κι οι διαπραγματεύσεις, μιας top συνοδού πολυτελείας.Για να φτάσεις στην κορυφή του συγκεκριμένου κυκλώματος, πρέπει να είσαι κυρίαρχος όχι μόνο της τέχνης της υποκρισίας (σαρκικής και συναισθηματικής), αλλά και της συναισθηματικής αποκόλλησης, προστατευμένος από τείχη αδιαπέραστα από συναισθήματα τόσο προς και από τους άλλους, όσο και προς και για τον εαυτό σου. Ένα ρεσιτάλ έλλειψης συναισθημάτων δίνει κι ο Steven Soderbergh, στην δεύτερη ταινία του για την 2929 Entertainment, στο εμπορικό μοντέλο του Bubble (2005) (με τα γρήγορα και φτηνά ψηφιακά γυρίσματα και το ταυτόχρονο άνοιγμα σε αίθουσες, DVD και video on demand), κρατώντας την κάμερά του μεθοδικά αποστασιοποιημένη απ’ την ηρωίδα του και τα περί αυτήν τεκταινόμενα και φωτίζοντας μουντά τα ψυχρά και υπερστιλιζαρισμένα πλάνα του, για να απλώσει στην ταινία του τη ζοφερή απελπισία που σφιχταγκαλιάζει την ανθρώπινη ψυχή, όταν πουλήσει στην ελεύθερη αγορά του άκρατου καπιταλισμού, την ίδια την υπόστασή της.

Γυρισμένη ακριβώς στη μέση της ταραχώδους περιόδου του περσινού Οκτώβρη, με το εκκρεμές της Ιστορίας στο ναδίρ της βόλτας του, να σημειώνει το πέρασμα της Αμερικής απ’ τον ρεπουμπλικανισμό του McCaine και της Palin στην ελπίδα της αλλαγής του Obama και με την οικονομική κατάρρευση στις προβλέψεις των εφημερίδων, ο Soderbergh καταφέρνει να στήσει την ιστορία του στο σημείο καμπής της σάπιας κουλτούρας που θέλει να στιγματίσει, αδυνατεί όμως να κάνει την σύμπτωση να φανεί ως τίποτε περισσότερο από τυχαία. Με την ίδια επιλογή της μη εμπλοκής που κάνει και για τον τρόπο που μεταχειρίζεται την ηρωίδα του, δεν πετυχαίνει παρά να πιάσει μερικά καρέ απ’ το zeitgeist της εποχής, όπως δεν καταφέρνει παρά να πιάσει μερικά καρέ της ζωής μιας συνοδού πολυτελείας, ταυτίζοντας την άρνηση της ηρωίδας να επενδύσει σε οτιδήποτε δεν φέρνει απτό χρηματικό όφελος, με την άρνηση στον θεατή να επενδύσει στην ιστορία που βλέπει. Κι αφού, παράλληλα, δεν ενδιαφέρεται να εξερευνήσει ιδιαίτερα τα δίκτυα και τα πλοκάμια του επαγγέλματος που κεντράρει, στερούμενη συναισθηματικού πυρήνα, η ματιά του σίγουρα δεν είναι κενή, αλλά βγαίνει κάπως κούφια, και μάλλον κοντόφθαλμη σε σύγκριση με τα πράγματα που θα μπορούσε να έχει δει. Δίνει όμως στην Sasha Grey, την ευκαιρία για την μάλλον πιο αυθεντική ερμηνεία της, ενσαρκώνοντας στο μελαγχολικό βλέμμα και το διάφανο παρουσιαστικό της, το αβυσσαλέο ψέμμα της ζωής. Και όχι μόνο της δικής της.