Le Code a Changé (2009)

Τραπέζι, φίλοι, φαγητό, κουβέντα, παρεξηγήσεις, σκοτούρες, γέλια.Μπριόζικη γαλλική παρλάτα της ποικιλίας του πόσα πράγματα μπορούν να πάνε στραβά σ’ ένα δείπνο, ακόμη κι όταν το πιάτο σερβιριστεί ακριβώς σωστά, η πληθωρική σε cast και διαλόγους σκηνοθετική απόπειρα της δυο φορές υποψήφιας για Όσκαρ (σεναρίου για το Cousin, Cousine (1975) και ξενόγλωσσης για το Fauteuils d’ Orchestre (2006)) σεναριογράφου της Βασίλισσας Μαργκώ (1994), προσπαθεί να μαζέψει σ’ έναν κατάλογο, τους τρόπους με τους οποίους μπορεί ν’ αποδειχθεί ότι η προσωπικές, οι τυπικές κοινωνικές κι οι κοινωνικές φιλικές σχέσεις, δεν είναι όσο περιχαρακωμένες μας βολεύει να νομίζουμε. Η πολυσυλλεκτική ομάδα του λαμπερού και ταλαντούχου cast που μαζεύεται γύρω απ’ το γιορτινό τραπέζι και λειτουργεί σα δυσλειτουργική οικογένεια, δίνει ανάσα και δροσιά στην ταινία να καταναλωθεί εύπεπτα, την ώρα που το χοροχρονοπηδηχτό μοντάζ, προσπαθεί να αποδείξει ότι κι οι σχέσεις του παρόντος με το παρελθόν και το μέλλον, είναι εξίσου διαπερατές. Η πεισματική feel-good αποφασιστικότητά του, το κρατά πολύ πιο ανώδυνο κι ακίνδυνο απ’ όσο θα δικαιολογούταν από μερικές στροφές που αποφασίζει να πάρει, κι η διάρκειά του το καταντάει κομματάκι κουραστικό, κι όχι μόνο απ’ την οχλοβοή του δείπνου.