Pandorum (2009)

Στο Elysium που μετέφερε 60 χιλιάδες επιβάτες σε κρυο-ύπνωση για τον εποικισμό του πλανήτη Tanis, δυο μέλη του πληρώματος ξυπνάνε χωρίς να ξέρουν που βρίσκονται ή τι απέγιναν οι υπόλοιποι.
Ξαναματάπαμε ότι η κατάσταση αλλάζει, από τη μια προς οικογενειακές υπερπαραγωγές στιλ Prince of Persia (2010) και από την άλλη προς μεταφορές κυριολεκτικά της Μονόπολης και της Ναυμαχίας, όμως η φρασούλα "βασισμένο σε παιχνίδι" εξακολουθεί προς το παρόν να προκαλεί συγκεκριμένους κινηματογραφικούς συνειρμούς, χάρη στη δουλειά κυριολεκτικά τεράτων της έβδομης τέχνης σα τον Uwe Boll και τον Paul W.S. Anderson. Με αυτή τη φρασούλα μπορεί να περιγραφεί και το Pandorum (2009), τυπικά με τον Anderson στη παραγωγή, παρόλο που το βιντεοπαιχνίδι στο οποίο βασίστηκε είναι.. ανύπαρκτο. Γενναίος μηχανικός διασχίζει τις πίστες σαραβαλιασμένου διαστημοπλοίου μέχρι τον πυρήνα, στο δρόμο μαζεύει token γκόμενα και token ινδιάνο, οδηγίες του δίνει απομακρυσμένα αξιωματικός που το μούσι του υπονοεί ότι δε πάει καλά, σαν κινούμενα εμπόδια αντιμετωπίζει ανθρωποφάγα ζόμπι που είναι λιγότερο τρομαχτικά για σένα από την απειλή των πρωταγωνιστών να μασήσουν τα σκηνικά. Σκηνικά που κατά τα άλλα δείχνουν ότι η παραγωγή τα έχει τα values της, και όπου δε τα 'χει χρησιμοποιεί το γνωστό συνδυασμό φωτισμού από τον Άδη, καμεραμάν με πάρκινσον και αδηφάγου μονταζιέρη. Το μόνο λοιπόν που σε εμποδίζει να απολαύσεις τον όλο σχεδιασμένο παροξυσμό φιάσκου, είναι η σκηνοθεσία του Christian Alvart που επιμένει γερμανικά σε τραχιά φωτογραφία αντί στη πλαστικούρα των τεράτων, σε διαστημικές σκιάσεις αντί σε ξεχαρβαλωμένες λάμπες, σε μια σπάνια αίσθηση μεγέθους και προσανατολισμού των χώρων αντί σε κακοβαμμένα χαρτόνια. Έτσι τελικά, αυτός ο περίεργος συνδυασμός $40 εκατομμυρίων ευρω-ατζαμοσύνης, ευρω-πείρας και αμερικανιάς δεν είναι αρκετά κακός για να είναι καλός, όμως σαν υποκατάστατο μπορεί να λειτουργήσει και για τους εθισμένους σε προσεγμένο sci-fi horror και για τους σαβουροφάγους.