London River (2009)

Μετά τις βομβιστικές επιθέσεις του 2005 στο Λονδίνο, χήρα από το Guernsey και αποξενωμένος από την οικογένειά του στην Αφρική εργαζόμενος στη Γαλλία, αναζητούν εκεί τα παιδιά τους.Μετά τους ιστορικά αποκαλυπτικούς και ψιλοδαφνοστεφανωμένους Indigènes (2006), ο Rachid Bouchareb πιάνει την διαπολιτισμική συζήτηση σε κυτταρικό επίπεδο, κάπως ανορθόδοξα και εκβιαστικά, αφού για παράδειγμα πιο εύκολα φαντάζεσαι αμπελουργό στη Προβηγκία να απαγγέλει Σέξπιρ παρά επαρχιώτισσα Αγγλίδα να μιλάει Γαλλικά στα ζωντανά της. Πέρα από τη φρανκοφωνία που μας φέρνει πιο κοντά, ο Bouchareb διευκολύνει αχρείαστα τη ροή του και με μια σειρά συμπτώσεων που κάνουν το Λονδίνο να μοιάζει με Καρδίτσα, και προσπαθεί να τις κρύψει κι αυτές κάτω από το χαλάκι με το να μη τις ομολογεί, βάζοντας τους ήρωές του να τις αντιμετωπίζουν σα φυσιολογικές. Κάπως έτσι όμως, σε δεύτερη στάθμη, το φιλμ πιάνει το πικρό και μοναχικό και περιθωριοποιητικό της επίσκεψης στη βρετανική πρωτεύουσα ζωντανών ανθρώπων, ενώ σε τρίτη και πιο πηγιαία, οι πρωταγωνιστές του πρέπει να ανακαλύψουν τους δικούς τους ανθρώπους σα προσωπικότητες προτού ξεκινήσουν να τους ψάχνουν και γεωγραφικά. Σε αυτό το ταξίδι ανακάλυψης, πιο δύσκολο ρόλο έχει η Brenda Blethyn που πρέπει να καταπιεί το φλερτάρισμα της κόρης της με τη μουσουλμανικότητα όσο πνίγεται και η ίδια μέσα σε αυτή, και τα καταφέρνει έξοχα, στη παραμικρή έκφραση και εκφορά. Αντίστοιχα βετεράνος και εμφανισιακά κατασυμπαθητικός, ο Sotigui Kouyaté δεν είχε παρά να περιφέρεται σα τις φτελιές που φροντίζει ο χαρακτήρας του, για να κερδίσει το βραβείο ερμηνείας στο Βερολίνο. Τεχνικά ο Bouchareb δανείζεται αρκετά από τον ρεαλισμό του Ken Loach, όμως παρά την υποδειγματική αυτοσυγκράτηση των ηθοποιών του, ο συναισθηματισμός και η έμφυτη απελπισία στην ιστορία του κάνουν το London River (2009) να εκβάλλει σε ευρωπαϊκές όχθες.