Where the Wild Things Are (2009)

Ο εννιάχρονος Max κάνει αταξίες όλη μέρα, δαγκώνει τη μάνα του, όταν εκείνη φέρνει στο σπίτι το boyfriend, και το βάζει στα πόδια. Ώσπου φτάνει στη χώρα των Άγριων Πλασμάτων.Απόδειξη στον κανόνα του less is more, το φιλμ του Spike Jonze παίρνει το κλασικό, παιδικό βιβλίο του συγγραφέα και illustrator Maurice Sendak το οποίο αποτελείται από... δέκα προτάσεις (μόλις!), κι επιχειρεί να το μετατρέψει σε μεγάλου μήκους ταινία (στα 101 λεπτά!). Και μακάρι να ήταν αυτό το μοναδικό του πρόβλημα...

Για να κατανοήσει κανείς καλύτερα το... ανώριμο της όλης απόπειρας, αρκεί να διαβάσει το ομώνυμο βιβλίο ή να παρακολουθήσει το μικρού μήκους animated φιλμ του 1973, που σε επτά λεπτά έχει απλά ζωντανέψει τις σελίδες του Sendak κι έχει κάνει τη δουλειά του. Από τη μεριά του, ο Jonze εμπιστεύεται τη σεναριακή του διασκευή (εμπλουτισμένη με μια πιο ουσιώδη έναρξη της ιστορίας και μοιράζοντας, μοιραία, χαρακτήρες - ρόλους στα φανταστικά Άγρια Πλάσματα) λες και πρόκειται περί εργασίας παιδοψυχολόγου, για να υπογράψει τελικά ένα έργο που δύσκολα κάνει επαφή με παιδιά της... όποιας ηλικίας (εξαιρώντας τις μάζες των αλαφροΐσκιωτων indie hipsters, οι οποίοι θα παραδώσουν το πνεύμα όπου παίζουν οι συνθέσεις της Karen O, του συγκροτήματος των Yeah Yeah Yeahs, ίσως του μεγαλύτερου ατού της ταινίας, δηλαδή). Εάν ο στόχος του Jonze ήταν να μας βάλει μέσα στον κόσμο --και το μυαλό-- ενός εννιάχρονου παιδιού, θα ήταν αστείο να παραδεχτούμε πως τα κατάφερε, γιατί αυτός ο κόσμος συνήθως σε κάνει να ευχαριστείς τη Φύση και το επίτευγμα της ενηλικίωσης! Κοινώς, μιλάμε για ένα σύμπαν κενό από περιεχόμενο ή ενδιαφέρον, από το οποίο, ούτως ή άλλως, διατηρούμε ελάχιστες αναμνήσεις (fact). Γοητευτικό το τοπίο και η καλλιτεχνική διεύθυνση, μεν, αλλά γύρω στην ώρα διαπιστώνεις πως το να βλέπεις τεράστια τριχωτά πλάσματα να συμπεριφέρονται σαν πρωταγωνιστές του Jackass δεν αποτελεί το απαύγασμα της κινηματογραφικής διασκέδασης. Για να μη σχολιάσω το όργιο ενήλικων νευρώσεων που συνοδεύει τους διαλόγους των Άγριων Πλασμάτων...

Όχι ακριβώς μια ωδή πάνω στην αφέλεια της παιδικότητας ή τη μοναξιά κάτω από τη σκιά της γονικής εξουσίας, το Στη Χώρα των Μαγικών Πλασμάτων (2009) εξιδανικεύει τη φυγή σαν τρόπο διαχείρισης της ζωής (σε πραγματικό ή φανταστικό επίπεδο), αλλά με κατεβασμένα τα μούτρα, αφού ο Max, αντιμέτωπος με τα λάθη τα οποία φόρτωσε στην πλάτη των Άγριων Πλασμάτων, καταλήγει να ονειρεύεται ξανά την προστασία της οικογενειακής εστίας. Με το άλλοθι του ρόλου που πρόκειται ν’ αναλάβει στο μέλλον. Κι εκείνα τα "Όταν το παιδί ήταν παιδί...", να τα ξεχάσεις!