Χρυσόσκονη (2009)

Τρία αδέρφια προσπαθούν ν’ αποφασίσουν τι θα κάνουν με την μονοκατοικία που κληρονόμησαν απ’ τη μάνα τους. Ακολουθούν φαγωμάρες.Περισσότερο μια επίθεση στην Αθήνα και την εξέλιξη του σχεδίου πόλης της σε κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που ήταν πριν μισό αιώνα (και βάλε), παρά το οικογενειακό δράμα που σε προδιαθέτει το στόρι της ότι είναι, η Χρυσόσκονη της πρωτοεμφανιζόμενης στη μεγάλου μήκους μυθοπλασία (αλλά έμπειρης στη θέση της βοηθού σκηνοθέτη και στην καρέκλα του ντοκιμαντερίστα) Μαργαρίτας Μαντά, είναι τόσο εκτός εποχής σε τόσα πολλά επίπεδα, που αναρωτιέσαι πού κρυβόταν τόσο καιρό και γιατί δεν την είχες δει στην κρατική τηλεόραση πριν κάτι χρόνια που υπέφερες από αϋπνίες. Όχι ότι θα σε βοηθούσε τότε, γιατί η θέση της κι η προσέγγισή της, είναι τόσο εξοργιστικές, που το πιθανότερο είναι να κατέληγες με μια τηλεόραση λιγότερη, μέσα στα μαύρα τα μεσάνυχτα. Φλου ποετίκ αφήγηση και εξωγήινες ερμηνείες θέτουν τις βάσεις μιας σκηνοθετικής ματιάς που πάσχει απ’ τις παιδικές ασθένειες που παρουσιάζουν οι περισσότεροι άψητοι σκηνοθέτες (ξεχαρβαλωμένοι ρυθμοί, άστοχο ρεπεράζ, προβληματική φωτογραφία) παρά την ηλικία και την εμπειρία της δημιουργού, η οποία στήνει έναν λίβελο κατά της μητροπολεοποίησης της Αθήνας, απ’ αυτούς που δεν έβλεπες ούτε όταν η αστιφιλία ήταν εξωτικό φρούτο και σαν να μη φτάνει αυτό, η οξυδέρκεια της παρατήρησής της, φτάνει στο βάθος του παιδικού παραμυθιού, με αιωνίως νεανίες πρωταγωνιστές, να αναπωλούν ακόμα τις μέρες που είχαν κήπους με πορτοκαλιές και παίζαν τόπι στις αλάνες. Οι ρατσιστικές τυποποιήσεις των φυλών της πόλης, συμπληρώνουν το πακέτο ενός άριστου δείγματος αναχρονιστικού σινεμά, που ασχολείται μεν με ένα θέμα διαχρονικά επίκαιρο, αλλά το κάνει με όρους που έχουν ξεπεραστεί, μέσα κι έξω απ’ την αίθουσα.