Greenberg (2010): Berlinale competition trailer
Από ένα αδρό προσχέδιο που είχε γράψει κι είχε δώσει στη γυναίκα του, την Jennifer Jason Leigh, να ρίξει μια ματιά, ξεκίνησε το Greenberg που κάνει απόψε την παγκόσμια πρώτη του στο Βερολίνο, μια ιστορία όχι για την κρίση της μέσης ηλικίας, που ο Noah Baumbach παίρνει για συνδεδεμένη με τον οικογενειάρχη μεσήλικα που παθαίνει ένα σοκ όταν αντιλαμβάνεται ότι έχει γίνει ο πατέρας του, αλλά μια ταινία για έναν άνθρωπο που ξαφνικά στα 40 του, αντιλαμβάνεται ότι η εικόνα που πάντα ήθελε να έχει για τον εαυτό του, δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με την εικόνα που έχουν σχηματίσει οι άλλοι γι’ αυτόν, και συνειδητοποιεί ότι δεν φταίνε στ’ αλήθεια οι άλλοι που δεν τον καταλαβαίνουν, αλλά ο ίδιος που δεν κατάλαβε ότι δεν ξεκίνησε ποτέ να κάνει τίποτα με τη ζωή του.
Αυτά σκεφτόταν όταν έγραφε το σενάριο, ακούγοντας το NY, I Love You But You’re Bringing Me Down, των LCD Soundsystem και μοιράζοντας το χρόνο του ανάμεσα στη Νέα Υόρκη που τον ανέθρεψε και το Los Angeles που τον συντηρεί κι αυτόν και την οικογένειά του, δυο πόλεις με ένα τεράστιο πολιτισμικό χάσμα, που προσπαθεί να περάσει και στην ταινία του, την τρίτη δουλειά του μετά τη σεναριακή συνεργασία με τον Wes Anderson στο The Life Aquatic (2004), ο σκηνοθέτης του πολυβραβευμένου ημιαυτοβιογραφικού The Squid and the Whale (2005) και του τραγικωμικού Margot at the Wedding (2007).
Παίζοντας πάλι με συγχορδίες ατσαλοσύνης και ομοβροντίες άβολων στιγμών, ο Baumbach ψάχνει το χιούμορ και τη γλυκύτητα της εναλλακτικής ρομεντί στην απροσδόκητη ερωτική ιστορία δυο απόβλητων της κοινωνίας, όπως τους ερμηνεύουν η Greta Gerwig στο ρόλο ατσούμπαλης πιτσιρίκας εθισμένη στην ανάγκη της να βοηθάει τους άλλους, και ο Ben Stiller που στην απόπειρά του να παρουσιάσει δραματικό προφίλ, αφήνει μαλούρα-κράνος και φορτώνεται ένα γελοίο γιλέκο που μοιάζει ραμμένο πάνω του, για να παίξει τυπάκο με ιστορικό νευρικής κατάρρευσης, συμπτώματα αγοραφοβίας, και πάθος να γράφει σε γράμματα διαμαρτυρίας σε εταιρείες, όσα δεν βρίσκει κανένα δίπλα του να ανεχτεί να τον ακούσει να λέει. Δυο τυπικοί δυσλειτουργικοί άνθρωποι, ξεκάθαρα φτιαγμένοι ένας για τον άλλο, βγάζουν παρέλαση τις νευρώσεις τους, σε μια ταινία που πιάνει παλμό μετά από μιάμιση ώρα αναμάσησης όλων των κανόνων της αμερικάνικης ανεξάρτητης σκηνής, τον κρατάει για το μισό λεπτό που διαρκεί η συνειδητοποίηση της κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο κεντρικός της χαρακτήρας και επιστρέφει στις κατ’ εξακολούθηση απόπειρες δολοφονίας σου από overload αμηχανίας για να χαραχθεί ως άλλο ένα παράδειγμα του πώς τα δείγματα του εδραιωμένου σύγχρονου αμερικάνικου ανεξάρτητου κινηματογράφου, μεταμορφώνονται όλο και πιο τακτικά στα προκατασκευασμένα προϊόντα που προσπαθούσαν οι εναλλακτικοί δημιουργοί να ξορκίσουν, γυρνώντας την πλάτη τους στα συστήματα του Hollywood εξ αρχής.
Αυτά σκεφτόταν όταν έγραφε το σενάριο, ακούγοντας το NY, I Love You But You’re Bringing Me Down, των LCD Soundsystem και μοιράζοντας το χρόνο του ανάμεσα στη Νέα Υόρκη που τον ανέθρεψε και το Los Angeles που τον συντηρεί κι αυτόν και την οικογένειά του, δυο πόλεις με ένα τεράστιο πολιτισμικό χάσμα, που προσπαθεί να περάσει και στην ταινία του, την τρίτη δουλειά του μετά τη σεναριακή συνεργασία με τον Wes Anderson στο The Life Aquatic (2004), ο σκηνοθέτης του πολυβραβευμένου ημιαυτοβιογραφικού The Squid and the Whale (2005) και του τραγικωμικού Margot at the Wedding (2007).
Παίζοντας πάλι με συγχορδίες ατσαλοσύνης και ομοβροντίες άβολων στιγμών, ο Baumbach ψάχνει το χιούμορ και τη γλυκύτητα της εναλλακτικής ρομεντί στην απροσδόκητη ερωτική ιστορία δυο απόβλητων της κοινωνίας, όπως τους ερμηνεύουν η Greta Gerwig στο ρόλο ατσούμπαλης πιτσιρίκας εθισμένη στην ανάγκη της να βοηθάει τους άλλους, και ο Ben Stiller που στην απόπειρά του να παρουσιάσει δραματικό προφίλ, αφήνει μαλούρα-κράνος και φορτώνεται ένα γελοίο γιλέκο που μοιάζει ραμμένο πάνω του, για να παίξει τυπάκο με ιστορικό νευρικής κατάρρευσης, συμπτώματα αγοραφοβίας, και πάθος να γράφει σε γράμματα διαμαρτυρίας σε εταιρείες, όσα δεν βρίσκει κανένα δίπλα του να ανεχτεί να τον ακούσει να λέει. Δυο τυπικοί δυσλειτουργικοί άνθρωποι, ξεκάθαρα φτιαγμένοι ένας για τον άλλο, βγάζουν παρέλαση τις νευρώσεις τους, σε μια ταινία που πιάνει παλμό μετά από μιάμιση ώρα αναμάσησης όλων των κανόνων της αμερικάνικης ανεξάρτητης σκηνής, τον κρατάει για το μισό λεπτό που διαρκεί η συνειδητοποίηση της κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο κεντρικός της χαρακτήρας και επιστρέφει στις κατ’ εξακολούθηση απόπειρες δολοφονίας σου από overload αμηχανίας για να χαραχθεί ως άλλο ένα παράδειγμα του πώς τα δείγματα του εδραιωμένου σύγχρονου αμερικάνικου ανεξάρτητου κινηματογράφου, μεταμορφώνονται όλο και πιο τακτικά στα προκατασκευασμένα προϊόντα που προσπαθούσαν οι εναλλακτικοί δημιουργοί να ξορκίσουν, γυρνώντας την πλάτη τους στα συστήματα του Hollywood εξ αρχής.
Previously on Movies for the Masses: The Ghost Writer (2010): Berlinale premiere trailer