Τα Παιδία δεν Παίζει (2010)

Τέσσερα παιδιά τα βάζουν με τον δήμο Πατρών απαιτώντας να τους φτιάξει πάρκο για να κλωτσάνε τη μπάλα τους.Θα μπορούσε να είναι το πιο δυνατό δείγμα πολιτικού σινεμά που έχει παράξει ο ελληνικός κινηματογράφος τα τελευταία χρόνια, ετούτο το απρόσμενο ντοκιμαντέρ ενός διδύμου απ’ την Πάτρα, που φόρτωσε τις κάμερες στον ώμο κι αποφάσισε δίχως πλάνο, ή ιδέα για το πού θα καταλήξει, ν’ ακολουθήσει τέσσερα πιτσιρίκια στους διαδρόμους τους δημαρχείου της πόλης τους και τις ακόμη πιο δαιδαλώδεις διαδρομές της παιδικής σκέψης, τόλμης, θράσους και άγνοιας κινδύνου, ή ματαιότητας, στην προσπάθειά τους να κάνουν ολόκληρο τον μηχανισμό της τοπικής τους αυτοδιοίκησης να κινηθεί, για να μετατρέψει για χατήρι τους σε γήπεδο, ένα απαλλοτριωμένο οικόπεδο απ’ αυτά που έχει οικειοποιηθεί, αλλά δεν έχει πληρώσει. Μέσα απ’ την εκ του σύνεγγυς καταγραφή της αγνότητας των συναισθημάτων τους, της επιμονής και της αποφασιστικότητάς τους, αλλά και της λυτρωτικής απλουστευτικότητάς τους, τα παιδιά δίνουν πρακτικά μαθήματα διεκδικητικής συμμετοχής και ενεργητικότητας του πολίτη, με αξιοζήλευτο ζήλο και νεύρο, την ώρα που η έλλειψη του ωχαδερφισμού που σου φοράει η αναβλητικότητα που σου επιβάλει η βραδυφλεξία των διοικητικών μηχανισμών, σου σερβίρει το πιο απτό παράδειγμα του γιατί στα μάτια των παιδιών καθρεφτίζεται το μέλλον μιας χώρας που ξεχνάει να ελπίζει και να ζητάει, πριν καν τελειώσει το λύκειο.

Το βλέμμα της Ανδρικοπούλου και του Τσεπελίκα όμως, προτιμά να κρατηθεί στο αναζωογονητικό κι ανάλαφρο πεδίο δράσης των παιδιών, χωρίς ν’ αναρωτιέται πού θα τους βρει το σύστημα αργότερα να μαλακώσει την πυγμή τους, και προσπαθώντας να απλώσει τη διάρκειά του στα όρια της μεγάλου μήκους κινηματογραφικής παραγωγής (των 80 λεπτών), πλατειάζει απ’ το θέμα του, νερώνοντάς το με στιγμές γιορτινής καθημερινότητας, που καμία σχέση με το θέμα δεν έχει και μηδενική πληθωρικότητα του προσφέρει. Ωστόσο, η ταινία χαμένη ευκαιρία δεν είναι καθόλου, μιας κι η καταγραφή των περιστατικών έχει το ενδιαφέρον της ύπαρξής τους, το αποτέλεσμα τη δικαιώνει, μιας και συντέλεσε στο να βρεθεί ιδιώτης ευεργέτης πρόθυμος να χρηματοδοτήσει το γήπεδο (αν ο δήμαρχος καταφέρει να διαθέσει χώρο) και η ίδια η ιστορία φαίνεται να έχει μια κάποια συνέχεια, αφού οι σκηνοθέτες έχουν δηλώσει πως σκοπεύουν να καταγράψουν τη διαμόρφωση του χώρου (αν και όταν γίνει) και προφανώς τις συνέπειες που θα προκαλέσει, ας ελπίσουμε όχι μονάχα στη γειτονιά των παιδιών, αλλά και γειτονιές άλλων παιδιών και άλλων πόλεων.