ArTherapy (2010)

Το αγωνιώδες παρόν του πολιτιστικού σου μέλλοντος.Το ότι ο Νίκος Περάκης παραμένει ο πιο ενδιαφέρων, ενεργητικός και νεανικός σκηνοθέτης της προηγούμενης γενιάς, κι ίσως ο μόνος απ’ τη σειρά του, που κάνει ακόμη ταινίες που μιλούν στο σημερινό κοινό, δεν χρειάζεται να σου το πω εγώ, το βλέπεις στα εισιτήρια που κάνουν οι ταινίες του, αν όχι στις ταινίες του τις ίδιες. Το ότι το ArTherapy θα είναι σιγουρότατα η μεγαλύτερη εμπορική του αποτυχία, το ξέρει κι ο ίδιος, και φαίνεται να είναι εντάξει μ’ αυτό, μολονότι ετούτη εδώ είναι μάλλον η πιο προσωπική του δουλειά, όχι γιατί έχει μέσα της τα στοιχεία τα αυτοβιογραφικά που περιμένεις συνήθως όταν ακούς τέτοιους χαρακτηρισμούς, αλλά γιατί το ίδιο της το θέμα κι η απόφασή του να ασχοληθεί μ’ αυτό, δεν συμβαδίζουν με τίποτε άλλο από μια προσωπική ανάγκη να καταγράψει μια σύγχρονη πραγματικότητα που αφορά πολύ περισσότερους απ’ όσους θα το αντιληφθούν και θα συγκινήσει, στην καλύτερη περίπτωση, ακόμη λιγότερους απ’ όσους θα το δουν.

Με βλέμμα πάντα ζωντανό και φρέσκο, ο Περάκης παρακολουθεί κομμάτια απ’ τις ζωές τριών πιτσιρικάδων καλλιτεχνών διαφόρων πτυχών και τεχνικών, καταγράφοντας αφτιασίδωτα και νηφάλια, το πάθος τους για την τέχνη τους, την αγωνία τους για το πώς και πού θα μπορέσουν να το εκφράσουν, και μια κρυμμένη απόγνωση για την ανάγκη να ξενιτευτούν, αν έχουν σκοπό να βρουν τρόπο να βιοποριστούν. Με αξιοζήλευτη άνεση, φινέτσα και διεισδυτικότητα, μέσα απ’ το ψηφιακό ψηφιδωτό των παράξενων ημερών τους, σ’ αυτό το μυστήριο υβρίδιο ντοκιμαντέρ και καραμπινάτης δραματοποίησης που δεν παντρεύεται πάντα με την ίδια ευκολία, πιάνει τον παλμό μιας γενιάς, της δικής μας γενιάς, που καίγεται μέσα κι έξω της απ’ την δίψα της να εκφραστεί κι απ’ την δυσοίωνη συνειδητοποίηση ότι δεν θα λάμψει ποτέ, τουλάχιστον όχι τόσο όσο θα της άξιζε, σ’ ένα κανιβαλιστικό τοπικό στερέωμα αστέρων, που έχει μετατρέψει την αφοσίωση στο ταλέντο της και την αποφασιστικότητα για σκληρή δουλειά, όχι σε στοιχεία απλώς αχρείαστα, αλλά ακόμη κι αποτρεπτικά.