The Box (2009)

Μυστήριος μισοκέφαλος κουστουμαρισμένος προσφέρει τη δυνατότητα σε ζευγάρι να πατήσει ένα κουμπί, να σκοτώσει κάποιον άγνωστο, και να πάρει $1 εκατομμύριο.Εντάξει, δε μπορείς να κατηγορήσεις τον Richard Kelly επειδή προσπαθεί να παρουσιάζει έργο πολύτροπο. Αλλά είναι πια ξεκάθαρο πως ο άνθρωπος δε καταλαβαίνει τι θα πει πλοκή. Στο Box (2009), ξεκινώντας με ιστορία άλλου και δη και σύντομη, δεν εξερευνάει μεθυσμένα τα.. πέρατα του διαστήματος όπως στο Southland Tales (2006), όμως συνέχεια έχεις την εντύπωση ότι μετράει αντίστροφα για απογείωση και, ακόμα χειρότερα, στο τέλος εύχεσαι να είχε ταξιδέψει σε πεντέξι άστρα αντί να προσπαθεί σπασμωδικά να βάλει τον Michael Haneke και τον Arthur C Clarke να χορέψουν τον Ησαΐα στον ιερό ναό του Twilight Zone. Στη πρωτότυπη αφήγηση του Richard Matheson, το κουτί του τίτλου είναι κυριολεκτικά μηχανισμός πλοκής, το MacGuffin που θα 'λεγε ο Hitchcock και αργότερα, και πιο διάσημα, ο Lucas, όμως ο Kelly, ακριβώς σα πρωτάρης που μαγεύεται από τη πανυβλακεία του, ξεκινάει να βρει, στο δικό του Κουτί, τι ρόλο βαράει.. το κουτί, ποιος θα έμπαινε στη διαδικασία να μοιράζει λεφτά και κουμπιά. Και από πάνω απαντάει με το προφανέστερο τιραμολικά παιδικό, με.. εξωγήινους, στο ερώτημα που σκαρφίζεται.

Αν κάτσεις να εξετάσεις τα επιμέρους, πάλι το Κουτί είναι γεμάτο με αέρα κοπανιστό λογικών πλανών και υπερφυσικής έλλειψης νοημοσύνης, παρόλο που δεν αμφιβάλλεις ότι, ως συνήθως, ο Kelly τον έχει (τον αέρα κοπανιστό) ταχτοποιημένο στο μυαλό του, έτοιμος να τον παρουσιάσει σε σχολιασμό στο DVD. O Clarke πυροβολείται με ενθουσιασμό ανακάλυψης της Αμερικής (βλέπω κάτι μαγικό άρα ανακάλυψα εξωγήινους), ο Lynch εξισώνεται με Aragonés (αφήνω πασιφανείς ανθυποτηλεοπτικές ενδείξεις για Invasion of the Body Snatchers (1956) άρα μιλάω σουρεαλιστικά στο υποσυνείδητο), ακόμα και ο σχεδιασμός της παραγωγής καταντάει τρομαχτικός στη προσπάθειά του να θυμίσει τέλη 70s μέσω της καρακιτσαρίας τους. Σίγουρα η ταινία έχει αρκετή εκκεντρικότητα και μπουρδουκλωμένη φαντασία και τρελο-επιστημονικότητα για να μη γίνεται βαρετή, η σκηνοθεσία παίζει σχεδόν.. έξυπνα ανάμεσα στην εποχή και το cult, η ιστορία από τη μια προσθέτει δικαιολογίες για όσες τρέχουν να πατήσουν το κουμπί αλλά από την άλλη προσθέτει ότι και όλες (και μόνο) το ίδιο κάνουν οπότε ικανοποιεί το.. περί δικαίου αίσθημά σου, κι άμα μισείς οποιοδήποτε από τους πρωταγωνιστές τότε γίνεται γάργαρα απολαυστικό το να τους βλέπεις να προσπαθούν να εκφέρουν τις ξεκούδουνες προσποιήσεις ευφυίας του Kelly.