Chugyeogja (2008)

Πρώην αστυνομικός και νυν νταβατζής, πιάνει την παλιά του τέχνη όταν μια κοπέλα του, εξαφανίζεται στο άντρο μανιακού φονιά.Σαν ανάμνηση του πώς ήταν τα καλά θρίλερ παλαιάς κοπής, τότε που η δημιουργική τους διαδικασία ενδιαφερόταν περισσότερο για την πληρότητα των χαρακτήρων και το βάθος της πλοκής που τους αγκαλιάζει, παρά για τη διάρκεια του εύρους προσοχής του κοινού και τη μάρκα του κινητού που θέλει η εταιρία να του πλασάρει, το The Chaser βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες (την εξής μία) δυο χρόνια και κάτι μετά την πρώτη της προβολή στο Βερολίνο, για να αναπαράγει τα παράγωνα πλάνα του γερμανικού ιμπρεσιονισμού του Fritz Lang, παντρεμένα με τα απότομα κοψίματα του Χονκγ-Κονγκέζικου μπατσοκυνηγητού, ένα ζευγάρωμα που δίνει στην εικόνα την ατμόσφαιρα του σφιχτοδεμένου μίτου που ξεδιπλώνει υπομονετικά η πλοκή ενός σεναρίου που δεν τσιγκουνεύεται το χρόνο του, απαιτεί όμως και τον δικό σου, για να σε βυθίσει σε ένα κινηματογραφικού εύρους police procedural που βασίζεται στη δύναμη της ιστορίας του και την στρωτή κι ευθύβολη αφήγησή της, για να στήσει πάνω της τον low-tech ιδρώτα του κυνηγητού του τίτλου της.

Κάτω απ’ τη βία και την ωμότητα των εικόνων του, το εξαιρετικό βλέμμα του Na Hong-jim, κρύβει ιδιαίτερη ευαισθησία και δυναμικότητα τόσο στις συνθέσεις των πλάνων που σου δείχνει, όσο και στη δύναμή τους να διαχειριστούν τις αντιδράσεις σου, σε μια εικονογράφηση που αναδεικνύει την αντισυμβατικότητα του σεναρίου στους αντιήρωες και τις αντιανατροπές των διαδρομών τους, ένα διαρκές παιχνίδισμα με τις προσδοκίες που σου έχει δημιουργήσει η συνεχής τηλεοπτική τριβή με το είδος, το οποίο μπορεί να μην σου ανατινάζει κιόλας, αλλά το κάνει πολύ πιο εθιστικό κι ιντριγκαδόρικο απ’ ότι έχεις συνηθίσει. Η απόσταση του σύμπαντος των (αντι)ηρώων απ’ τον πραγματικό κόσμο, υπογραμμίζεται απ’ την υποπλοκή μιας γελοιοποιητικής κοπρολαγνικής επίθεσης κατά του δημάρχου της Σεούλ κι η αγανάκτηση που προκαλεί στην αστυνομία η πολιτική πίεση να βρεθεί κάτι που ν’ αλλάξει τους τίτλους στις εφημερίδες, εκτός από μυρωδιά πολιτικοινωνικού υπόβαθρου, χαρίζει στον σκηνοθέτη και μια σειρά από αφορμές για slapstick ανακουφίσεις, τις οποίες εκμεταλλεύεται με διακριτικότητα, ενώ το εύρος των σκιών τόσο του δολοφόνου όσο και του κυνηγού του, θυμίζουν τις εποχές που θύμιζαν ταινίες όπως το Seven (1995) και η Σιωπή των Αμνών (1991), υπενθυμίζοντας πόσο ζωτικό είναι για το ρυθμό της ταινίας να έχει και λίγο δράμα να τον μαλακώσει, όταν χρειάζονται τα διαλείμματα απ’ τη δράση. Η διαχείριση του χρόνου δεν είναι ιδεώδης, αλλά είναι αξιέπαινα στιβαρή στην αυτοπεποίθησή της κι αν και θα σε κάνει να υποφέρεις στο άπλωμα της τρίτης πράξης της, και να σφίξεις τα δόντια στη μεγαλύτερη διάρκεια του μελό της ιστορίας του μικρού κοριτσιού που βρίσκεται να σέρνει μαζί του ο νταβατζής για να θυμάται ότι είναι κι άνθρωπος, το μεγαλειωδώς συγκρατημένο, σχεδόν αντικλιμακτικό φινάλε της σύγκρουσης των δυο ανταγωνιστών της ιστορίας, θα σου δώσει το καλύτερο επιχείρημα για το πώς ο ρεαλισμός μπορεί περίφημα να ενσωματωθεί και στα σκοτεινότερα των genre movies, δίνοντάς σου βαθύτερες κι ευρύτερες ματιές στο δράμα της ανθρώπινης κατάστασης, απ’ όλες τις ξεχαρβαλωμένες αντιδραματικές νταρντενικές δηθενιές μαζί.