Daybreakers (2009)

Σε 10 χρόνια από τώρα, μια πανούκλα έχει μεταμορφώσει όλο το πληθυσμό σε βαμπίρ.Με όρους παραγωγής, οι Daybreakers (2009) είναι παιδιά του Underworld (2003): καλή σύλληψη, mainstream στόχευση, χαμηλός προϋπολογισμός, υψηλό.. ηθικό. Με τους όρους του είδους της, η παραγωγή είναι απόγονος του I Am Legend, εξετάζει τον κόσμο (κυριολεκτικά) των βαμπίρ με φακό επιστημονικής φαντασίας, σα μια αντανάκλαση της ανθρώπινης κοινωνίας (με το αίμα κάτι ανάμεσα σε πετρέλαιο και BOTOX®), χωρίς να ασχολείται με τα διαδικαστικά του πως φτάσαμε ως εκεί. Η ταινία είναι βέβαια και παιδί των δημιουργών της, των αδερφών Spierig, κι εκεί είναι κυρίως που ξεχωρίζει, στο πάθος τους που μεταμορφώνει σε ακατάβλητα απέθαντα ακόμα και τα χειρότερα, πρωταγωνιστές που φανερά δε το μοιράζονται (το πάθος) και μερικά εφέ που μοιάζει να τα (ξανα)έφτιαξαν μόνοι τους. Στα καλύτερα, η σαγήνη που ασκούν στους δημιουργούς τα είδη που μπουρδουκλώνουν, επιστρέφεται σαν μικροπινελιές εμπειρίας, σαν αντι-υπεριώδη τζάμια για ασφαλή οδήγηση και σα βαθύ κόκκινο χρώμα στο.. γαλατάκι για τον καφέ, σα λεπτομέρειες που ενισχύουν την αληθοφάνεια της φάσης όσο και τη ξεχωρίζουν από τις προηγούμενες στη μεγάλη παράδοσή της. Οι Spierig μπαίνουν στο κόπο να παρουσιάσουν και τον χαμένο κρίκο ανάμεσα στα δρακουλίνια του Bram Stoker και αυτά του Richard Matheson, μια μεταμόρφωση στην οποία οδηγεί η έλλειψη "καθαρού" αίματος στην οποία οδηγεί η έκλειψη του ανθρώπινου είδους, μια αφορμή για να ανεβάσουν και το κτηνο-gore στο 11 σε κάποιες σκηνές.

Γενικά, τα αδέρφια έχουν μαζεμένες τόσες ιδέες και τόση φόρα που οι ισορροπίες τους τελικά υποφέρουν απ' όποια σκοπιά και να τις εξετάσεις. Η θανατερή σοβαρότητα με την οποία ξεδιπλώνουν όλα τα απίθανα είναι από μόνη της.. χιουμοριστική και το γνωρίζουν φυσικά, οπότε το ένα κάποιο comic relief που προσφέρει ο χαρακτήρας του Willem Dafoe ούτε χρειάζεται, ούτε αρκετό είναι, ούτε γρήγορα έρχεται. Κυριότερα, δυσκολεύεσαι να διακρίνεις πότε έρχονται οι κλιμακώσεις, πότε τοξοβολάς το boss στο τέλος του επιπέδου και πότε είσαι σε ελεύθερη βοσκή στη πεδιάδα. Ποτέ δεν έχεις πρόβλημα να παρασυρθείς από τη δράση βέβαια, βοηθάει και η ιστορία που δε βρίσκει καιρό για έρωτες, αυτή η συγκυριακή (αφού η Νέα Φυλή ήταν σε παραγωγή χρόνια) αλλά πλήρης αντίθεση με καταευνουχιστικές και καταφουσκωμένες από me me me (και τιποτάλλο) Twilight-ιές.