The Ghost Writer (2010)

Αφανής βιογράφος αναλαμβάνει να συμπληρώσει την αυτοβιογραφία πρώην πρωθυπουργού, μετά το θάνατο του αρχικού εργολάβου. Η έρευνά του τον οδηγεί στο μυστήριο του θανάτου του προκατόχου του και σε απαντήσεις που δεν θέλει να βρει και συνωμοσίες που δεν πρέπει να ξεσκεπάσει.Ένα νηφάλιο, στιβαρό, μεστό και επιβλητικό θρίλερ με πολιτικά αρώματα, ξεδιπλώνει με τη μαεστρία που έχει ραφινάρει με τα χρόνια της εμπειρίας του ο Roman Polanski, μεταφέροντας πρακτικά αυτολεξί, το συναρπαστικά δαιδαλώδες κι ερεβώδες ομότιτλο μυθιστόρημα του Robert Harris, που δεν είναι κι αυτός τυχαία, ένας απ’ τους σπουδαιότερους γραφιάδες του σύγχρονου pulp noir σήμερα. Απ’ τις πρώτες σελίδες του ο Harris υφαίνει γύρω απ’ τον αναγνώστη του μια αδιαπέραστη ατμόσφαιρα δυσοίωνης ανησυχίας, κι αυτήν την ατμόσφαιρα απροσδιόριστης απειλής απλώνει να σκεπάσει την αίθουσα κι ο Polanski, απ’ τις πρώτες κιόλας, παιχνιδιάρικες γνωριμίες μεταξύ τους και μαζί σου, των κεντρικών παιχτών αυτής της οπερέτας μυστηρίου κι ατμοσφαιρικότητας, σε μια ταινία που σού θυμίζει τι σημαίνει σκηνοθέτης με τεχνική και τέχνη, άποψη και ικανότητα και αδιαμφισβήτητη γνώση του τι κυνηγάει και της υπομονής και της μεθοδικότητας που χρειάζεται για να το πιάσει, να το βάλει σε φιλμ και να το αφήσει να αποκαλυφθεί στην οθόνη, σε όλη του την ένταση και τη μεθυστική αγνότητα.

Ο McGregor παίζει κάπως αμήχανα τον αμήχανο αντικαταστάτη του θεατή σ’ αυτή τη βαριά ατμόσφαιρα καλά κρυμμένων ένοχων αναμνήσεων και ενοχοποιητικών αναμνηστικών κι η γλυκόφατσά του με την έκφραση του έκπληκτου κουταβιού, δεν βοηθάει να δώσει βάρος σ’ έναν χαρακτήρα που έσταζε κυνισμό στις σελίδες του Harris και χάνεται εδώ σ’ ένα απομονωμένο σκηνικό, γεμάτο απειλές θανάτου, έτοιμου να ξεπηδήσει να τον αρπάξει μέσα κι απ’ την κούπα του τσαγιού του ακόμα. Εξίσου αβαρής είναι κι ο Pierce Brosnan στο ρόλο του πολιτικού ηγέτη με το αθώο αίμα στα χέρια του και τις ευθείες ομοιότητες μ’ έναν πολύ συγκεκριμένο λακέ των Ηνωμένων Πολιτειών, μπλεγμένο τώρα σ’ ένα δίχτυ ανανεωμένων πολιτικών προτεραιοτήτων, που τον σέρνουν στον κυκεώνα των συνεπειών της εγκληματικής του υποτακτικότητας. Οι ζαλισμένες τους ερμηνείες όμως, είναι ενδεικτικές της συνεργασίας τους μ’ έναν καθολικά επιβλητικό σκηνοθέτη, ολοκληρωτικά αφοσιωμένο στο έργο του, κι άτεγκτα βέβαιο για το όραμά του. Ένα όραμα Χιτσκοκικού σασπένς και μουδιαστικού μυστηρίου, σε μια αλά John le Carré πλοκή, που με τον πρωθυπουργό με το ιστορικό αποφάσεων και τακτικών, αμφισβητήσιμων κινήτρων και ηθικών, ρίχνει συνεχείς μπηχτές σε πρόσωπα και καταστάσεις της σύγχρονης γεωπολιτικής πραγματικότητας, μπηχτές που δεν χρειάζεται να είσαι και πράκτορας της CIA για να πιάσεις. Γι’ αυτό κι ο Harris κι ο Polanski θεωρούν αυτονόητο ότι δεν χρειάζεται να στις πολυαναλύσουν, αφήνοντας τον μίτο του μυστηρίου να τυλιχτεί γύρω απ’ τον κεντρικό άξονα ενός θρίλερ που, αντί για πολιτικό, παίζει περισσότερο ως ψυχαναλυτικό, στο ψάξιμο της έννοιας της απομόνωσης, της αυτοφυλάκισης και των συνεπειών του τρόμου του να βρεθείς μόνος με τα βρώμικα μυστικά σου, ή ακόμα χειρότερα, του να μπλεχτείς στο άσχημο παρελθόν των αλλωνών. Σου θυμίζει κάτι;