Φεστιβάλ Γαλλόφωνου 2010: Το ρεζουμέ
Με την μάλλον κομψότερη τελετή της ιστορίας του, σίγουρα δροσερή σχεδόν αποκλειστικά χάρη στον χαιρετισμό του Τάκη Βερέμη της Nutopia που παρουσίασε τους συντελεστές της ταινίας λήξης, και χωρίς --παραδόξως-- έκτροπα και δυσκολίες (αν εξαιρέσεις την απαγόρευση του επίτιμου καλεσμένου της, Jean Reno, να τον φωτογραφίζουν ελεύθερα, για να μην κυκλοφορήσουν πολύ οι παραπανίσιοι πόντοι στη μέση του), ολοκληρώθηκε χθες βράδι στην αίθουσα του Αττικόν, το 11ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, απονέμοντας τα βραβεία του στο σκηνοθετικό ντεμπούτο της Fanny Ardant, Cendres et Sang (2009) (βραβείο επιτροπής γαλλόφωνων νέων) και στο Océans (2009) του Jacques Perrin (βραβείο κοινού), βραβεία που δεν βρέθηκε κανείς παρών για να παραλάβει.
Σημειώνοντας την τελευταία χρονιά του Διευθυντή του, Nicolas Peyre, και την αποκορύφωση της αντίληψης που έφερε, να μετατρέψει το Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Ελλάδος, σε Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Γαλλίας στην Ελλάδα, ρίχνοντας βάρος στη διαφήμιση της διοργάνωσης πίσω στη χώρα του, το 11ο Φεστιβάλ χαρακτηρίστηκε από την πιο αδύναμη επιλογή ταινιών της πρόσφατης μνήμης, αλλά και την πιο φωνακλάδικη και γυαλιστερή επιλογή καλεσμένων. Ο Jean Paul Gaultier, ως ανάδοχος του φετινού φεστιβάλ, ανάγκασε τον εγχώριο Τύπο να ανάψει τα φλας και να δώσει σημαντική ώθηση στο ξεκίνημα της διοργάνωσης, οι ηφαιστειογενείς στάχτες που μπούκωσαν τους ουρανούς της Ευρώπης κι ακύρωσαν τις επισκέψεις του κύριου όγκου των καλεσμένων την εβδομάδα που ακολούθησε, έδωσαν ευκαιρία ξεκούρασης σ’ ένα επιτελείο αποδυναμωμένο από τις πρόσφατες ανακατατάξεις στο Γαλλικό Ινστιτούτο κι αποτρελαμένο από την απονευρωτική έλλειψη εσωτερικής οργάνωσης στο σύνολο των τομέων, η απόσυρση της αίθουσας του Απόλλωνα, ανέβασε το μερίδιο του Αττικόν στα εισιτήρια που κόπηκαν, η αίθουσα του Κηφισιά Cinemax, δεν κατάφερε να προσελκύσει ιδιαίτερη συμμετοχή από τα βόρεια προάστια, κι όλα κορυφώθηκαν το Σαββατοκύριακο που πέρασε, με την άφιξη του Jean Reno και του Richard Berry, δυο τεράστιων κεφαλαίων της γαλλικής υποκριτικής στους καιρούς τους ο καθένας, που ανέλαβαν να ανεβάσουν ξανά το ενδιαφέρον των ιθαγενών στην γαλλική κουλτούρα.
Μια κουλτούρα που κερδίζει αίγλη (κι έχει πολλή ακόμη να κερδίσει), όσο το Φεστιβάλ κατορθώνει να κλείνει για το χαλί του, λαμπερά ονόματα σαν και τα φετινά, και για να το πετύχει αυτό, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι βοηθά η πρωτοβουλία του Peyre να κάνει τη διοργάνωση γνωστή στη Γαλλία, που πληρώνει και τα αεροπορικά. Όμως όσο ο ξένος Τύπος παίρνει προτεραιότητα επί του ελληνικού, τόσο η διοργάνωση θα ροκανίζει τα πόδια της, κι όσο δυνατά κι αν είναι τα φλας των φωτογράφων, τόσο πιο πολύ θα διαφαίνεται το κενό της ουσίας πίσω από το φαντεζί του στιλ, και ο ανεπαρκής χαρακτήρας της διοργάνωσης, ως ένα μάζεμα τίτλων δίχως συγκεκριμένο στίγμα, ή τουλάχιστον κανένα στίγμα διαφορετικό απ’ αυτό της ασφάλειας επιλογών αναγνωρισμένων και ακίνδυνων, για την εικόνα που θέλει κι έχει αναλάβει να περάσει στην Ελλάδα, η Γαλλική Πρεσβεία και τ’ αφεντικά της.
Σημειώνοντας την τελευταία χρονιά του Διευθυντή του, Nicolas Peyre, και την αποκορύφωση της αντίληψης που έφερε, να μετατρέψει το Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Ελλάδος, σε Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Γαλλίας στην Ελλάδα, ρίχνοντας βάρος στη διαφήμιση της διοργάνωσης πίσω στη χώρα του, το 11ο Φεστιβάλ χαρακτηρίστηκε από την πιο αδύναμη επιλογή ταινιών της πρόσφατης μνήμης, αλλά και την πιο φωνακλάδικη και γυαλιστερή επιλογή καλεσμένων. Ο Jean Paul Gaultier, ως ανάδοχος του φετινού φεστιβάλ, ανάγκασε τον εγχώριο Τύπο να ανάψει τα φλας και να δώσει σημαντική ώθηση στο ξεκίνημα της διοργάνωσης, οι ηφαιστειογενείς στάχτες που μπούκωσαν τους ουρανούς της Ευρώπης κι ακύρωσαν τις επισκέψεις του κύριου όγκου των καλεσμένων την εβδομάδα που ακολούθησε, έδωσαν ευκαιρία ξεκούρασης σ’ ένα επιτελείο αποδυναμωμένο από τις πρόσφατες ανακατατάξεις στο Γαλλικό Ινστιτούτο κι αποτρελαμένο από την απονευρωτική έλλειψη εσωτερικής οργάνωσης στο σύνολο των τομέων, η απόσυρση της αίθουσας του Απόλλωνα, ανέβασε το μερίδιο του Αττικόν στα εισιτήρια που κόπηκαν, η αίθουσα του Κηφισιά Cinemax, δεν κατάφερε να προσελκύσει ιδιαίτερη συμμετοχή από τα βόρεια προάστια, κι όλα κορυφώθηκαν το Σαββατοκύριακο που πέρασε, με την άφιξη του Jean Reno και του Richard Berry, δυο τεράστιων κεφαλαίων της γαλλικής υποκριτικής στους καιρούς τους ο καθένας, που ανέλαβαν να ανεβάσουν ξανά το ενδιαφέρον των ιθαγενών στην γαλλική κουλτούρα.
Μια κουλτούρα που κερδίζει αίγλη (κι έχει πολλή ακόμη να κερδίσει), όσο το Φεστιβάλ κατορθώνει να κλείνει για το χαλί του, λαμπερά ονόματα σαν και τα φετινά, και για να το πετύχει αυτό, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι βοηθά η πρωτοβουλία του Peyre να κάνει τη διοργάνωση γνωστή στη Γαλλία, που πληρώνει και τα αεροπορικά. Όμως όσο ο ξένος Τύπος παίρνει προτεραιότητα επί του ελληνικού, τόσο η διοργάνωση θα ροκανίζει τα πόδια της, κι όσο δυνατά κι αν είναι τα φλας των φωτογράφων, τόσο πιο πολύ θα διαφαίνεται το κενό της ουσίας πίσω από το φαντεζί του στιλ, και ο ανεπαρκής χαρακτήρας της διοργάνωσης, ως ένα μάζεμα τίτλων δίχως συγκεκριμένο στίγμα, ή τουλάχιστον κανένα στίγμα διαφορετικό απ’ αυτό της ασφάλειας επιλογών αναγνωρισμένων και ακίνδυνων, για την εικόνα που θέλει κι έχει αναλάβει να περάσει στην Ελλάδα, η Γαλλική Πρεσβεία και τ’ αφεντικά της.
Previously on Movies for the Masses: Deutscher Filmpreis 2010: Οι νικητές