Centurion (2010)

Στις αρχές του 2ου αιώνα, η Ένατη ρωμαϊκή λεγεώνα χάθηκε από την Ιστορία. Ο θρύλος λέει ότι οι Πίκτοι έχουν μια υποψία για το τι μπορεί να συνέβηκε.Στον Centurion (2010) ο Neil Marshall πιάνει για ακόμα μια φορά ένα ποπκορνικό είδος, του πετάει κάθε ίχνος λίπους, του φουσκώνει τα μούσκουλα, και το μαστιγώνει αλύπητα, με ακρίβεια και δεξιοτεχνία καρδιοχειρουργού (και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά). Το είδος είναι τώρα αυτό που οι Αμερικάνοι λένε swords and sandals, που σε μετάφραση Marshall σημαίνει σφαγές και τρεχάλες, και βέβαια δε το 'χεις ξαναδεί έτσι ακριβώς, με τόσο σφιχτό καδράρισμα και κόψιμο που πιάνεις το λαιμό σου κάθε φορά που αναβλύζει αίμα από αυτόν κανενός στην οθόνη, Ρωμαίου ή Πίκτου αμερόληπτα. Ακόμα και από τη θέση του σεναριογράφου και μέχρι το τέλος, ο σκηνοθέτης δε κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε κατακτητές φυγάδες και ανυπότακτους κυνηγούς, οι χαρακτήρες του δε προλαβαίνουν να βγάλουν τα σαντάλια για να αναπτυχθούν αλλά είναι καθαροί στους στόχους και την ηθική τους, πέρα από κάθε είδους στρατόπεδα. Όχι όμως και πέρα από το τοπίο, όπου όλοι φαίνεται να "ανήκουν" αβίαστα (ακόμα και η Olga Kurylenko παρόλο που δε σου γεμίζει ακριβώς το μάτι για she-devil) και να χάνονται ενίοτε σε αυτό, πράγμα σπάνιο και για τις πιο προσεγμένες μπλοκμπαστεριές, και πράγμα που μπορείς να αποδώσεις και στη βορειοαγγλική καταγωγή του Marshall εκτός από τη συνηθισμένη κινηματογραφική του ευφυία. Δύσκολα (σε βαθμό να σου γίνεται μανία άμα προσέχεις τα.. production values) διακρίνεις ψηφιακά πρόσθετα ακόμα και σε σκηνές με ολόκληρες εν πορεία λεγεώνες, εύκολα βλέπεις ότι οι κομπάρσοι δε κάνουν γιούρια στα παλιούρια αλλά έχουν πολεμικό στιλ και μάλιστα αντίπαλο, εύκολα όμως τελικά βλέπεις και το.. τέλος να έρχεται, όχι γιατί η παραγωγή δεν απομακρύνεται από τις συμβάσεις αλλά περισσότερο γιατί κρατάει κυρίως αποστάσεις μαραθωνίου οπότε όσο στήνονται (οι συμβάσεις) ξεχωρίζουν σα τα παραμυθένια ξανθά μαλλιά της Imogen Poots.