Kick-Ass (2010)

Τινέιτζερ αποφασίζει να γίνει υπερήρωας, και όταν τελειώνει η πρώτη του περιπέτεια, όσο μαζεύει τ' άντερά του από το πεζοδρόμιο τον πατάει αυτοκίνητο.Η αποδόμηση και η αυτοαναφορά των κόμικς ξεκίνησε στα δικά τους χωράφια από τα 80s με τους Watchmen, όπως έμαθε και η τελευταία φασιονμπλόγκερ σα μόνο θετικό της πολυέξοδης καμπάνιας της Warner για τη περσινή κινηματογραφική μεταφορά, όμως επιπλέον, στο κοσμογονικό έργο του Alan Moore τη Νέα Υόρκη τη πνίγει στο αίμα έκρηξη τεράστιου εξωγήινου χταποδιού, μια εξίσου τεράστια υπόνοια πως η αυτολογοκρισία στη κύρια αμερικάνικη αγορά είχε αφήσει εκφραστικά το μέσο δεκαετίες πίσω από την εποχή του. Οι εκδόσεις απαλλάχτηκαν σταδιακά από τη Comics Code Authority στη συνέχεια, όμως στη ποπ κουλτούρα (όπου είχε μπει από τα 60s φυσικά) η κόμικ βία έμεινε χαραγμένη σαν εντελώς gay με κάθε σημασία της λέξης, και έτσι κάθε γραφική υπερβολή στιλ Shoot 'Em Up (2007) τη λες αυτόματα και είναι καρτουνική, κομπλέ με καρότο να θυμίζει τις ρίζες στον Tex Avery και τον Chuck Jones των 40s, χωρίς σημαντικές σκιές από άλλα μολύβια. Στον 21ο αιώνα η ένατη τέχνη κυριάρχησε απόλυτα σα πηγή έμπνευσης για μπλοκμπαστεριές, παρολαυτά όλο το μέτα των τελευταίων δεκαετιών στο σκίτσο έχει μείνει μακριά από το πανί όσο και τα μετεξελιγμένα bif bam pow wow, οι κινηματογραφικοί Watchmen δεν ήρθαν ποτέ, στην εποχή της υπερπληροφορίας και των συγχωνευμένων δοχείων παίρνεις ένα κόμικ σα το Kick-Ass, χωρίς πολλές φιλοδοξίες πέρα από το να.. τα σπάει στο είδος του, και γλυκά ειρωνικά το κάνεις δήλωση "I am an antichrist, I am an anarchist" στα μάτια κάθε γέρου κριτικού ακόμα και αν ρίξεις μια κάμερα κι έναν προβολέα στις σελίδες.

Αυτό το σπάνιο πια εκρηκτικό χάσμα γενεών, περίπου το.. μισό σενάριο της πραγματικής μεταφοράς (i.e. κατά πάσα πιθανότητα η Jane Goldman από το υπεύθυνο δίδυμο) δε το έχει πάρει καν χαμπάρι, αγωνιά να απαντήσει με ρομαντικούς για τα μέτρα όρους στο γιατί δε φοράει κανένας κολάν να βγει στους δρόμους να πολεμήσει τ' άδικο, συμπαθεί όσους το σκέφτονται τόσο ώστε να τους προσφέρει αχαλίνωτα ολόφρεσκα επιτόπια πηδήματα, τελικά.. καρτουνοποιεί το λιγότερο τους πολύ συνειδητά σκότιους κακούς του Mark Millar. Το κινηματογραφικό Kick-Ass (2010) δε κρατάει για πολύ ούτε τη προσωπική αφήγηση του κόμικ, όσα από τα απανωτά σοκ του χάρτινου ήρωα απομένουν σου έχουν συμβεί εσένα νωρίτερα σα θεατή (η γνωριμία με το Hit-Girl και τον πατέρα του πιο χαρακτηριστικά), όμως κάπου εκεί τελειώνει η υποχρέωση του Matthew Vaughn να κλείσει το μάτι σε πιθανή εισπρακτική επιτυχία (αφού γυρίσματα έκανε με λεφτά δικά του και των φίλων του) και το φιλμ αποκτάει συναίσθηση της θέσης του και της συνεπαγόμενης ευθύνης του. Ο ρόλος του Nic Cage δε περιορίζεται διακοσμητικά στο καλτ που συνδέεις με τ' όνομά του αλλά πιάνει να θυμίζει Adam West, στη λούπα των αναφορών μπαίνουν και οι σινε-εκδοχές του Spider-Man και του Batman, ο John Woo δεν είναι απλά name drop αλλά "χορογραφεί" τα μακελειά, τελικά το Kick-Ass δε κόβει απλά κώλους αλλά πιάνει να αποδομεί και να ενδοσκοπεί στη κόψη των μέσων, εκεί που δεν έχει προηγούμενο, διεκδικώντας θέση στη κινηματογραφική ιστορία. Τελικότερα, το Kick-Ass αρνείται εμφατικά πως το "with great power comes great responsibility" μπορεί να αντιστραφεί, από την υποχρέωση του ηθικού σθένους δε σε απαλλάσσει καμιά μικρότητα, και ολόγλυκα ειρωνικά αυτό είναι και το τελευταίο που θα μπορούσαν ποτέ να διακρίνουν όσοι νοιάζονται μη σκίσει κάνα καλτσόν για λογαριασμό όλων των μικρών κοριτσιών η Chloë Moretz στη ταινία.