Fair Game (2010): Sélection officielle extrait
Πώς το κάνουν οι Αμερικάνοι, ήρθε για να δείξει σήμερα στο λαό των Κανών, ο Doug Liman, με το Fair Game (2010), τη μόνη συμμετοχή του επίσημου διαγωνιστικού, με διαβατήριο από τις ΗΠΑ. Η ταινία βασίζεται στην αληθινή ιστορία της Valerie Plame, αξιωματούχου της CIA στον καιρό της μανιώδους αναζήτησης των ΗΠΑ για στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι το Ιράκ είχε στην κατοχή του (τις δυνατότητες να κατασκευάσει) τα περιβόητα Όπλα Μαζικής Καταστροφής, και αξιωματούχος που βρέθηκε εν μέσω πολιτικής θύελλας, όταν ο σύζυγός της, πρώην πρέσβης της Αμερικής σε αφρικανικές χώρες, άνοιξε μέτωπο αποκαλύψεων για την ψευδή βάση της εισβολής της χώρας του στο Ιράκ, ξεκινώντας απ’ την παραποίηση που υπέστη η δική του αναφορά, σχετικά με πληροφορίες για αγορά ποσοτήτων ουρανίου, από χώρα της Αφρικής.
Κι όσο κι αν το στόρι σου φαίνεται σαν βάση για πολιτικό θρίλερ, ο Doug Liman επανειλημμένως διευκρίνισε στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε την πρωινή δημοσιογραφική, ότι «δεν πρόκειται για πολιτική ταινία», αλλά για την ιστορία «δυο δυνατών χαρακτήρων, που βρέθηκαν στη μέση ενός τεράστιου πολιτικού σκανδάλου». Δεν ξέρω πώς το ένα διαφέρει απ’ το άλλο, αλλά τόσο ο Liman, όσο κι ο σεναριογράφος του, Jez Butterworth, επέμειναν στο ότι οι δυο χαρακτήρες και η σχέση τους είναι αυτό που τους ενδιέφερε να εξερευνήσουν, και η τριγύρω κατάσταση, είναι λίγο-πολύ απλώς συμπτωματική. Οπότε γι’ αυτό μάλλον η ταινία παίρνει απότομη στροφή προς το οικογενειακό δράμα στο δεύτερο μισό της --κι αδιάφορο, σχετικά κλισαρισμένο οικογενειακό δράμα, μάλιστα-- θα είχε όμως ενδιαφέρον να απαντήσουν στο αν πιστεύουν ότι αυτό που τους έφερε ως το διαγωνιστικό, ήταν το ανθρώπινο στοιχείο «που θα κάνει την ταινία ενδιαφέρουσα ακόμη και σ’ εκατό χρόνια», ή η αντικυβερνητική αίσθηση με την οποία ποτίζεται η ταινία τους και την οποία φαίνονται σα να προσπαθούν να απαρνηθούν. Αλλά δεν βρέθηκε κανείς να τους ρωτήσει. Στη δική μου ερώτηση πάντως (που μπορείς να δεις κοντά στο 24ο λεπτό της συνέντευξης Τύπου, όπως έχει ανέβει ολόκληρη στο site του Φεστιβάλ), για το πόσο ήθελαν να καταγράψουν και την αίσθηση του να ζεις σε μια Αμερική όπου ο Λευκός Οίκος προσπαθεί να εκφοβίσει πολίτες, χρησιμοποιώντας τα media κι αν αυτό έχει αλλάξει στη νέα πολιτική πραγματικότητα των ΗΠΑ, ο Liman, αφού φρόντισε ξανά να ξεκαθαρίσει ότι δεν είχε σκοπό να κάνει «μια στρατευμένη ταινία», κατάφερε να πάρει μια πολιτική θέση, σημειώνοντας ότι «ως ρεαλιστής» αναγνωρίζει ότι η χώρα του βρέθηκε «σε μια κατάσταση όπου τα Μέσα παπαγάλιζαν αυτά που τους έλεγε ο Λευκός Οίκος, γιατί έτσι αποκτάς πρόσβαση στο Λευκό Οίκο, και αυτό δεν ξέρω αν μπορεί να αλλάξει ποτέ».
Κι όσο κι αν το στόρι σου φαίνεται σαν βάση για πολιτικό θρίλερ, ο Doug Liman επανειλημμένως διευκρίνισε στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε την πρωινή δημοσιογραφική, ότι «δεν πρόκειται για πολιτική ταινία», αλλά για την ιστορία «δυο δυνατών χαρακτήρων, που βρέθηκαν στη μέση ενός τεράστιου πολιτικού σκανδάλου». Δεν ξέρω πώς το ένα διαφέρει απ’ το άλλο, αλλά τόσο ο Liman, όσο κι ο σεναριογράφος του, Jez Butterworth, επέμειναν στο ότι οι δυο χαρακτήρες και η σχέση τους είναι αυτό που τους ενδιέφερε να εξερευνήσουν, και η τριγύρω κατάσταση, είναι λίγο-πολύ απλώς συμπτωματική. Οπότε γι’ αυτό μάλλον η ταινία παίρνει απότομη στροφή προς το οικογενειακό δράμα στο δεύτερο μισό της --κι αδιάφορο, σχετικά κλισαρισμένο οικογενειακό δράμα, μάλιστα-- θα είχε όμως ενδιαφέρον να απαντήσουν στο αν πιστεύουν ότι αυτό που τους έφερε ως το διαγωνιστικό, ήταν το ανθρώπινο στοιχείο «που θα κάνει την ταινία ενδιαφέρουσα ακόμη και σ’ εκατό χρόνια», ή η αντικυβερνητική αίσθηση με την οποία ποτίζεται η ταινία τους και την οποία φαίνονται σα να προσπαθούν να απαρνηθούν. Αλλά δεν βρέθηκε κανείς να τους ρωτήσει. Στη δική μου ερώτηση πάντως (που μπορείς να δεις κοντά στο 24ο λεπτό της συνέντευξης Τύπου, όπως έχει ανέβει ολόκληρη στο site του Φεστιβάλ), για το πόσο ήθελαν να καταγράψουν και την αίσθηση του να ζεις σε μια Αμερική όπου ο Λευκός Οίκος προσπαθεί να εκφοβίσει πολίτες, χρησιμοποιώντας τα media κι αν αυτό έχει αλλάξει στη νέα πολιτική πραγματικότητα των ΗΠΑ, ο Liman, αφού φρόντισε ξανά να ξεκαθαρίσει ότι δεν είχε σκοπό να κάνει «μια στρατευμένη ταινία», κατάφερε να πάρει μια πολιτική θέση, σημειώνοντας ότι «ως ρεαλιστής» αναγνωρίζει ότι η χώρα του βρέθηκε «σε μια κατάσταση όπου τα Μέσα παπαγάλιζαν αυτά που τους έλεγε ο Λευκός Οίκος, γιατί έτσι αποκτάς πρόσβαση στο Λευκό Οίκο, και αυτό δεν ξέρω αν μπορεί να αλλάξει ποτέ».
Previously on Movies for the Masses: Copie Conforme (2010): Sélection officielle extraits