Hot Tub Time Machine (2010)

Τρεις όχι και τόσο χαρούμενοι στα ενήλικά τους φίλοι κι ένας απρόθυμος ανηψιός, πάνε στο Kodiak Valley Ski Resort όπου πέρναγαν τις καλύτερες στιγμές τους μικροί, όσο εσύ προσποιείσαι πως χρειάζεσαι σύνοψη για το πιο επεξηγηματικό τίτλο από την εποχή του Snakes on a Plane (2006).Το Τρελό Τρελό Τζακούζι (2010) παίρνει τη λιωμένη χύμα ανδροπαρέα του Hangover (2009) και από το Vegas τη ταξιδεύει στα 80s, κομπλέ με MTV φουντωτή μαλλούρα και μαύρο Michael Jackson, και ακόμα κομπλέτερα με αυτό το αξιαγάπητο τότε high concept στιλ τανιών (και τις μηχανές που σε στέλνανε πίσω στο χρόνο να σε καλοκοιτάει η μάνα σου ή συναρμολογούσαν το μανούλι των ονείρων σου). Στη πορεία, ο Steve Pink, κάπως της ευρύτερης οικογένειας Apatow και σίγουρα από τους ανθρώπους που ευγνωμονούν το σωτήρα της R-rated κωμωδίας, πιάνει και μερικές ακόμα πιο αγαπησιάρικες νότες, φωτογραφίζει για παράδειγμα πόσο καυτά βλαμμένες ήταν οι πιτσιρίκες που πήδαγες τότε ως από τη μια κακομαθημένος από τις πολλές πορτοκαλιές και από την άλλη χωρίς εγκέφαλο που να λειτουργεί, πράγματα που ίσως και να σου περνάνε από το μυαλό αν είχες την αυτάρεσκη συνήθεια να κρατάς φωτογραφίες και σημειώσεις, αλλά σίγουρα δε σου περνάνε με σένα 20+ χρόνια μεγαλύτερο μέσα στην εικόνα, σα ψιλοσόκ που θα σε ψιλοστοιχειώνει για την υπόλοιπη ζωή σου. Σε αυτό το ταξίδι, το χιούμορ φαίνεται να διαλέγει πάντα τον πιο εύκολο δρόμο, αφού έχει κοιτάξει και άμα υπάρχει και κανένας πιο τζαμπατζίδικος, συνήθεια ίσως πιο 90s που όμως λειτουργεί.. νοσταλγικά κι αυτή μέχρι κάποιο σημείο, και το πάθος με το οποίο το ζουν όλοι όσοι συμμετέχουν βοηθάει να επιζήσεις από τις κρυάδες μέχρι να ξαναζεσταθούν. Από τη θέση και του παραγωγού και με ένα κορδόνι από κρυάδες να τον ακολουθεί τα τελευταία χρόνια, ο John Cusack είναι αναμενόμενα και αυτός που επενδύει περισσότερη θέρμη στην όλη ιστορία, Crispin Glover και (υπεργερασμένος) Chevy Chase κάνουν αντίστοιχα ιστορικά cameos.

Τελικά το Hot Tub Time Machine δε στέκεται και ακριβώς στο ύψος του concept του, το πως δε σκέφτηκα πρώτος το Google είναι το πως δε σκέφτηκα πρώτος το Mr. Skin των βλάχων (και με ανάλογου επιπέδου χρησιμοποίηση), το hip hop πίσω στο μέλλον για να καταπλήξει τα πλήθη της synth pop είναι μια φάση καθυστερημένο στα χρόνια που η τελευταία κάνει comeback, η επιμονή όλων να διατηρήσουν το status quo μιας άχαρης ζωής ξαναζώντας τα ίδια (όταν έχουν την ευκαιρία να τα αλλάξουν) δικαιολογείται αρκετά όσο τρέχει (τη καυτή βλαμμένη πιτσιρίκα καλά έκανες και τη παράταγες προτού σε προλάβει αυτή, ας πούμε) αλλά καταλήγει σε ανατροπή που δεν είναι ακριβώς συνεπής ούτε καν προς τη παράδοση (που στόχευε να σε κάνει σοφότερο, όχι κροίσο με τη γκόμενα των ονείρων σου). Παρολαυτά, όλη αυτή η.. χνουδωτή αγκαλίτσα των αναμνήσεων παραμένει ψιλο-ακαταμάχητη.