Outrage (2010): Sélection officielle extraits

Επιτέλους λίγη ένταση, θα φέρει σε λίγα λεπτά, στο διαγωνιστικό των Κανών, ο (Takeshi, που υπογράφει πάλι ως) Beat Kitano, με το Outrage. Την επιστροφή του στα ματοβαμμένα γανγκστερικά yakuza, με την οποία φούλαρε χθες βράδυ την πρώτη δημοσιογραφική προβολή στην βαρβάτη αίθουσα Debussy κι έκανε το ίδιο στην επανάληψη δυο ώρες αργότερα, με την μικρομεσαία Bazin. Γυρίζοντας πίσω στο genre που τον βοήθησε να βρει την προσωπική του υπογραφή, ο Kitano φοράει την ανανεωτική ματιά του, και φρεσκάρει όχι μόνο τα πρόσωπα που επιλέγει να επανδρώσουν, αλλά και τις προσδοκίες σου σε μερικά απ’ τα στοιχεία που θα περίμενες ως χαρακτηριστικά του Kitano να δεις, στο στόρι για τις δυο οικογένειες του εγκλήματος, που με μια κάποια βοήθεια απ’ τον αρχινονό της περιοχής, και με μια αστεία αφορμή, έρχονται αντιμέτωπες μέχρι τελικής πτώσεως, γεμίζοντας αίμα τους δρόμους που ελέγχουν.

Σ’ αυτήν την αστεία αφορμή πάντως, αρκείται κι ο Kitano για να απλώσει στην οθόνη του έναν ύμνο στον κυνισμό των αδίστακτων αντιηρώων του, χωρίς να τον ενδιαφέρουν ιδιαίτερα τα ζωώδη ένστικτα και οι κτηνώδεις πράξεις που τους βοηθούν να εκτελέσουν, ή τουλάχιστον όχι τόσο όσο οι ίδιες οι πράξεις. Που όπως έλεγε και στη συνέντευξη Τύπου, αποτέλεσαν το έναυσμα και για την ταινία την ίδια, αφού, πρώτα κάθισε και σκέφτηκε τί φόνους θέλει να στήσει, και μετά βρήκε και μερικές σκηνές και μια πλοκή για να γεμίσει το σενάριό του. Βία για χάρη της βίας δηλαδή, κι εκεί που μπορείς να δεις μια χαμένη ευκαιρία ένας σκηνοθέτης τόσο οξυδερκής και ψημένος όσο ο Kitano, να τη μελετήσει λιγάκι περισσότερο και να διαπλουτίσει την προδοσία, την εκδικητικότητα και την καχυποψία, με καμιά ψυχοπαθολογία, ας πούμε, εκεί μπορείς να δεις και μια εξαιρετική ευκαιρία να τσεκαριστούν οι αντοχές τόσο οι δικές σου, όσο κι αυτές των καλοντυμένων στομαχιών του Grand Théâtre Lumière απόψε, και των ακριβών τους υφασμάτων που θα υποδεχτούν τις μπόλικες πιτσιλιές αίματος, απ’ τις ευφάνταστες μεθόδους ανατριχιαστικών επιδείξεων μακελειού. Έχει, όμως, κάτι να πει και για το φεστιβάλ, το γεγονός ότι μια τόσο ξεκάθαρα καφρίλικη ταινία, δίχως ιδιαίτερες σκηνοθετικές αρετές πέρα απ’ τα γκάζια και την εμπειρία του σκηνοθέτη στο συγκεκριμένο είδος, κατέληξε σε κοτζαμάν διαγωνιστικό, να διεκδικεί το μεγαλύτερο βραβείο του παγκόσμιου κινηματογραφικού φεστιβαλικού κυκλώματος.